zougla: Για το καλό μου (Σάββατο βραδύ)

Αυτό δεν είναι τραγούδι #859
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Γεννήθηκα. Με θέλαν, δεν τους έτυχα. Ή με θέλαν στην αρχή. Μεγάλωνα. Πληρούσα όλες τις προδιαγραφές. Τηρούσα όλες τις προδιαγραφές. Δεν έφερνα αντιρρήσεις, ήμουν καλός, τους άκουγα, πρώτος στα μαθήματα. Το παιδί που ήθελε κάθε γονιός. Κάθε τέτοιος γονιός.

Με πίεζαν. Για το διάβασμα. Δεν υπήρχε ανάγκη τέτοια, ήμουν καλός. Πολύ καλός. Και ξύλο έτρωγα. Πολύ. Για το διάβασμά. Που δεν χρειαζόταν. Γιατί είπαμε, ήμουν καλός. Πολύ καλός. Ξύλο όμως έτρωγα. Γιατί είχα άλλη γνώμη. Ναι, καμιά φορά είχα άλλη γνώμη. Φωνές, ξύλο, καταπίεση. Όλο και πιο πολύ είχα άλλη γνώμη. Αντιστεκόμουν. Γινόντουσαν χειρότεροι. Δεν πληρούσα τις προδιαγραφές. Δεν τηρούσα τις προδιαγραφές. Άρχισα να είμαι βίαιος. Έπρεπε να επιβιώσω. Να σώσω το κεφάλι μου και το μυαλό που είχε μέσα του. Ήμουν ο χειρότερος γι αυτούς. Επιτιμητικά βλέμματα. Προσβολές. Με απαξίωναν. Οι προδιαγραφές μου είχαν πάει περίπατο.

Έφυγα. Έπρεπε να σωθώ. Σπίτι δεν θωρούσα. Έμενα αλλού. Τους έβλεπα πού και πού για να μην ξεχνάμε την σχέση μας, αυτό το πάρε δώσε κατηγοριών και πολεμικών ιαχών. Όλα φταίγαν, όλα. Όλοι φταίγαν, όλοι. Μόνο ένας στάθηκε δίπλα μου, με άκουγε και μου μιλούσε. Δεν τον ήξερα πριν. Τώρα τον μάθαινα. Άνθρωπος-δέντρο με ρίζες βαθιές, κλώνια αγάπης τα χέρια του. Δέξου με, δέντρο, δέξου με.

Και το ‘κανε, με εδέχθη, εμένα που δεν ήξερα πια ποιος ήμουν. Με ήξερε αυτός, ενώ εγώ παράδερνα στην άγνοιά μου, στις σκέψεις τις ασύντακτες, στις κινήσεις τις σπασμωδικές. Αυτός με δέχτηκε.

Γι αυτό τον σκότωσα.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.