zougla: Κάτι βρομάει στου Πίτσου

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Ευτυχία Γιαννάκη: Κάτι βρομάει στου Πίτσου
Εικόνες: Σοφία Τουλιάτου
Εκδόσεις Ίκαρος, 2023

Η Νίκη στη Μαρία:

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τέταρτο μίας ολόκληρης σειράς μυστηρίου για πολύ μικρά παιδιά που γράφει η Ευτυχία Γιαννάκη, η οποία γράφει ιστορίες μυστηρίου γενικά και πολύ θέλω να τις διαβάσω. Ακολουθεί λοιπόν την παραδοσιακή συνταγή των αστυνομικών και μας συστήνει τον ντεντέκτιβ της (τον Μικρό Μπλε), ο οποίος εμπλέκεται σε μια σειρά από μυστήρια που καλείται να διελευκάνει. Είναι μυστήρια απλά και αστεία. Η λύση τους δεν είναι προφανής, χρειάζεται να διαβάσεις το βιβλίο για να μάθεις. Μπορείς βέβαια να κάνεις υποθέσεις, όπως με όλα τα αστυνομικά, αλλά δεν είναι και σίγουρο πως θα το βρεις. Εγώ ας πούμε δεν το βρήκα. Κοντά στον Μικρό Μπλε υπάρχουν κι άλλοι χαρακτήρες, ο καθένας και η καθεμία με το ιδιαίτερό του/της χαρακτηριστικό, πολύτιμο για τη διαλεύκανση που εκκρεμεί. Η Μυστήρια Τζεντού, ο Κιτρινομάτης, η Αντελί είναι φίλοι και Πιτσιμπουίνοι: παράξενα πολύχρωμα πτηνά που κατοικούν στο νησί Πίτσι Πίτσου. Η Γιαννάκη μαζί με την Τουλιάτου φυσικά έχουν κατασκευάσει έναν υπέροχο κόσμο, με τη γεωγραφία του, τα έθιμά του, τη γλώσσα του. Οι Πιτσιμπουίνοι παίζουν πιτς βόλεϊ και τρώνε πιτσκότα. Και αυτό λειτουργεί πολύ καλά. Έχει πραγματική πλάκα και τα μικρά παιδιά ενθουσιάζονται. Με αυτόν τον τρόπο εισάγει τα πολύ μικρά παιδιά (3-6 θα πω) στο αστυνομικό είδος βουτώντας τα με χιούμορ στο παιχνίδι της επίλυσης. Τα πρωτάκια στο περσινό σχολείο που δούλευα είχαν υιοθετήσει αυτή τη γλώσσα μετά την ανάγνωση του προηγούμενου βιβλίου της σειράς «Έκρηξη στο Πιτσιτούμπο». Κι εγώ μαζί τους. Ήταν ένας τέλειος και πολύ διασκεδαστικός κώδικας, που συνοδεύτηκε από ζωγραφιές και πονηρά χαμόγελα για το κοινό μας μυστικό. Το «Κάτι βρομάει στου Πίτσου» και το μυστήριο της πιτσιμπίχλας δεν είναι το αγαπημένο μου της σειράς, ίσως να μην είναι και το καλύτερο. Αλλά δεν πειράζει. Είναι και αυτό κομμάτι της συνταγής των αστυνομικών. Σε κάποιες αρέσει περισσότερο ο Τσε που αυτοκτόνησε, κάποιοι προτιμούν τον Χαρίτο της Άμυνας Ζώνης.

Η Μαρία στη Νίκη:

Εγώ δεν είχα ιδέα περί Πιτσιμπουΐνων. Είναι το πρώτο που διαβάζω, με έχει ενθουσιάσει και, πριν διαβάσω αυτό που έγραψες σκέφτηκα, το ορκίζομαι: ε ρε γλέντια που θα γίνονται με τα μικρά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο! Αυτό που περιγράφεις με τα περσινά πρωτάκια, το φαντάστηκα επακριβώς. Αυτό που κυρίως με γοητεύει είναι η γλώσσα, και όλη η επινόηση των πιτσιμπουνέζικων λέξεων. Το πιτς βόλεϋ, η πιτσιμπίχλα, οι πιτσικάλτσες, οι Πιτς Φιτίλιδες, η πιτσούπα- γίνεται μεγάλο πάρτυ με όλα αυτά και οι ελληνίδες/ες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας δεν μας δίνουν συχνά τέτοιες χορταστικές δόσεις ευρηματικότητας και ήπιου χιούμορ. Κάτι που να μπορεί να μπει στη ζωή των παιδιών και να κολλήσει, με τον ίδιο τρόπο που κολλάνε μερικές ιστορίες του Τριβιζά αλλά και μερικά στιχάκια της Μαριανίνας Κριεζή. Νομίζω πως η καλή συγγραφέας Ευτυχία Γιαννάκη παίζει στην πρώτη κατηγορία με τα βιβλία αυτά. Με την εικονογράφηση ένιωθα κάποια επιφύλαξη στην αρχή, μου θύμισε τηλεοπτική αισθητική, αλλά εντέλει με κέρδισε η απλότητά της. Δεν χρειάζεται όλα να είναι υπερβολικά καλλιτεχνικά, ιδίως όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλον μυστηρίου. Ας είναι πιο απλά τα πράγματα. Από άποψη αστυνομικής πλοκής πράγματι η συγκεκριμένη ιστορία με τη βρώμα δεν είναι ίσως ιδιαίτερα ερεθιστική, αλλά και πάλι μπορώ να φανταστώ ότι η αναζήτηση της πηγής ενός βρωμερού αντικειμένου μπορεί να παράγει μεγάλο ενθουσιασμό σε ομάδες πολύ μικρών αναγνωστριών. Θέλω κι εγώ να διαβάσω τις άλλες ιστορίες μυστηρίου που λες ότι γράφει η Γιαννάκη. Και μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ ο αστυνόμος Χαρίτος. Τον αγαπώ.