zougla: Το ποίημα της εβδομάδας 11/3

Ο αδερφός μου ο καλλιτέχνης στα επτά του

—Φίλιπ Λεβίν—
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Μικρός έπαιζε μονάχος στα χωράφια
πίσω από το σπίτι μας, έξι λυόμενα
για έξι οικογένειες μεταναστών.
Οι γονείς μιλούσαν ακατάληπτα
με τους γείτονες. Δίχως τα παιδιά
ούτε «καλημέρα» δεν μπορούσαν να πουν
και να τους καταλάβουν. Γι’ αυτό δεν ήταν
παράξενο που εκείνος άρχισε να μιλά στον εαυτό του,
να μη λέει σε κανέναν τα πολύ σημαντικά.
Τι μπορεί να είναι σημαντικό για ένα παιδί
στα εφτά του; Τα πάντα. Ο κόσμος όλος
είναι δικός του. Μόλις ξημερώσει
βγαίνει και κρύβεται στ’ άγρια χορτάρια
του Αυγούστου, και κάνει πως είναι μεγάλος,
πως είναι άνθρωπος αυτάρκης, που δεν έχει
κανέναν ανάγκη, ένας πολεμιστής
από χώρες αρχαίες, από εκεί που οι πρόγονοί μας
έφυγαν εδώ και χρόνια, τόπους μαγικούς:
το Κίεβο, την Οδησσό, την Κριμαία,
το Πορτ Σάιντ, την Αλεξάνδρεια, τη Λισαβόνα,
τα Κανάρια, το Καράκας, το Γκάλβεστον.
Μέσα στα υγρά χορτάρια απαγγέλλει τα τοπωνύμια
ξανά και ξανά με τη φωνή του πνιχτή
καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει στις ακακίες
για να ξυπνήσει τα σπίτια. Οι άντρες φεύγουν
για τη δουλειά, οι γυναίκες πέφτουν ξανά στο κρεβάτι, τα παιδιά
σκύβουν επάνω από τον χυλό και το γάλα. Εκείνος
βαδίζει αργά, με βλέμμα αταλάντευτο, σαν ζώο ή σαν θεός
και κατωθέ του η γη κρατάει την ανάσα της.