zougla: Το ποίημα της εβδομάδας 4/11

Σχεδόν ερωτικό

—Σαλβατόρε Κουαζιμόντο—
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης

Στη δύση κιόλας γέρνει το ηλιοτρόπι,
και τη μέρα στο μάτι του γκρεμίζει
που όλο θαμπώνει. Ο θερινός πυκνώνει αέρας
και τα φύλλα, με τον πηχτό μαζί καπνό,
των ναυπηγείων κυρτώνει. Με ξερό ένα κύλισμα
νεφών και τρίξιμο αστροπελεκιών μεγάλο,
το ύστατο τ’ ουρανού παύει παιχνίδι. Ακόμα,
κι από χρόνια, καλή μου, όπως μέσα στο φράγμα
των καραβιιών, προβαίνει το πυκνό κατάρτι,
μας σταματά. Μια είν’ η δική μας πάντα μέρα
και εκείνος ο ήλιος πάντα που μας φεύγει,
με της γλυκιάς αχτίδας του το κρόσι.
Δεν έχω πια αναμνήσεις, δε θέλω να θυμάμαι.
Η μνήμη από το θάνατο γεννιέται.
Η ζωή είναι δίχως τέλος. Κάθε μέρα
είναι δική μας. Μια, θα μείνει όμως για πάντα.
Κι εσύ μ’ εμέ, σαν βρούμε αργά πως είναι.
Εδώ, στου καναλιού την κώχη, με τα πόδια
στην κούνια, το νερό, σαν τα παιδιά κοιτούμε,
με τα πρώτα κλαριά πώχουν γλιστρήσει
στο πράσινό του χρώμα, που σκουραίνει.
Κι ο άνθρωπος, που σωπαίνοντας σιμώνει,
δεν κρύβει μες στη φούχτα το μαχαίρι,
μα ένα λουλούδι μόνο από γεράνι.