zougla: Ένα ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου

—του Γιώργου Ζεβελάκη—

Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλου συνταξιδέψαμε τυχαία με το αεροπλάνο το καλοκαίρι του 2010, νομίζω, από το Ηράκλειο στην Αθήνα. Του είπα ότι είχα δει κάποια ποιήματά του στην παλιά Βραδυνή (του 1953 ή του 1954). Όχι μόνο τα θυμόταν αλλά τον ενδιέφεραν. Δεν κατάφερα να τα φωτοτυπήσω και να τα πάω στο γραφείο του, κάπου στα Εξάρχεια.

Τώρα που έχει χαθεί στην πυκνή ομίχλη των ταινιών, τα πρώιμα εκείνα ποιήματα, αν και κάπως άτεχνα, αποκτούν άλλο νόημα. Είναι σαν μια εισαγωγή στα έργα που θα σκηνοθετούσε ύστερα από είκοσι περίπου χρόνια. Το ίδιο μελαγχολικό κλίμα, οι αβέβαιοι χρόνοι, ένα τρένο φεύγει στην ομίχλη πέρα…

Νυχτερινό

Κάποιο φως, που φεύγει μέσα στη γαλήνη
μοναχό σημάδι μέσα στο σκοτάδι
τρυφερής χαράς. Κάπου μες το βράδυ
ίσκιοι λυπημένοι άγνωστης οδύνης.

Όλα σα θλιμμένα μες τ’ αβέβαια φώτα
κι είναι μες τα μάτια μια βουβή ικεσία,
για την πονεμένη μακρινή απουσία
κάποιων, που κοντά μας λαχτάρησαν πρώτα.

(Ένα τραίνο φεύγει στην ομίχλη πέρα.
Ήχος οργισμένος τον αγέρα σκίζει
κάποιο σφύριγμά του. Το τοπίο θυμίζει
κάποιους άλλους τόπους, σε μιαν άλλη μέρα).

Κι όμως ούτε οδύνη, ούτε η λυπημένη
σκέψη, λέει να μείνει στης καρδιάς μίαν άκρη.
Μια χαρά μας δένει. Κι’ είμαστε απ΄ τα μάκρη
των αβέβαιων χρόνων άσκοπα φερμένοι

να ζητάμε κάτι σα μελαγχολία,
κάτι σα φευγάτους ίσκιους μες τη μπόρα.
Ίσως και να κλαίμε δίχως λόγο απ’ ώρα,
Για τη λυπημένη καποιανού ιστορία,

Που η μορφή του εδιάβη μες απ’ τ’ όνειρό μας.
Κάποιο φως, που φεύγει μέσα στη γαλήνη
κι’ η βροχή που απ’ ώρες η ματιά μας κλείνει
πλάθουν το τραγούδι το νυχτερινό μας.

Η Βραδυνή, 17 Μαρτίου 1954

Αγγελοπουλος Θοδωρος ποιημα 17_3_1954