zougla: Ο χρόνος μέσα

Έσπρωξα τη μισάνοιχτη πόρτα. Στο χολ ήταν πεσμένοι σοβάδες από το ταβάνι, μια κρεμάστρα με ένα σακάκι. Το σαλόνι σκοτεινό. Στον πρώτο καναπέ κοιμόταν μια μούμια σκύλου. Έσπρωξα τα παραθυρόφυλλα να μπει λίγο φως. Στο ξύλινο τραπέζι έπεσε ήλιος, ήταν εφτά βρώμικα πιατάκια σούπας με ξερά υπολείμματα και με τα κουτάλια μέσα. Η σουπιέρα στη μέση. Κι εφτά μικροί σκελετοί σε καρέκλες ή σκορπισμένοι στο πάτωμα.

Πλησίασα τον σκύλο. Το ξερό δέρμα άνοιγε στη μέση του κεφαλιού δείχνοντας λίγο κρανίο. Τα βλέφαρα κλειστά, σα να κοιμόταν.

Μ’ αρέσει να μπαίνω στα ερειπωμένα σπίτια, να κάνω παρέα του Χρόνου που κλείστηκε μέσα όταν αποχώρησε ο τελευταίος ένοικος. Ο Χρόνος χαίρεται όταν με βλέπει, με περιποιείται με σκονισμένα πιατικά και κούπες καφέ, του φιλώ το χέρι κι απέρχομαι πηδώντας τη μάντρα.

Σήμερα αυτό το παλιό σπίτι έχει αρχοντιά και βιάστηκα να μπω στην κουζίνα. Ήταν ένα υπέροχο τραπέζι από σκούρο ξύλο, με ένα βαρύ κρυστάλλινο βάζο στη μέση. Που είχε ένα ξερό τριαντάφυλλο. Το πήρα στο χέρι μου συγκινημένος — άραγε να έχει λίγη μυρωδιά; Πλησίασα να μυρίσω και ένα δηλητηριώδες άρωμα μού δυσκόλεψε την ανάσα, ανάστατος το άφησα να πέσει.

Σκέφτηκα να φύγω, αλλά με τραβούσε η κλειστή πόρτα του υπνοδωματίου· την έσπρωξα και κρυφοκοίταξα. Ο σκεπασμένος όγκος στην άκρη του κρεβατιού ανάσαινε σαν να βογκούσε. Δίπλα του, σε κάτι τριμμένες δαντέλες και βελούδα, μια βαλσαμωμένη κοπέλα. Ξεπέρασα κάθε φόβο, από την αγανάκτησή μου έφτασα με δυο βήματα στο κρεβάτι, έβαλα το χέρι πάνω του και τον σκούντηξα. Σήκω, θα καλέσω την αστυνομία, θα δώσεις λόγο γι’ αυτά τα πτώματα. Και δεν αντέδρασε, μόνο σταμάτησε να αναπνέει. Δίνω μια τότε, πετάω την κουβέρτα πέρα και τον βλέπω. Μα ποιος ήτανε αυτός ο γέρος; Πώς γίνανε έτσι τα χέρια μου, πώς γέρασα τόσο πολύ, πως έγινα έτσι τρομαγμένος και βρήκα καταφύγιο στα τυχαία σπαράγματα αυτού του εφιάλτη; Αγαπημένο μου παιδί, Εγώ μου αθώο… Τον σκέπασα με στοργή και έφυγα να πάω να τον βρω.

* * *

article-0-1eee980800000578-934_964x674