Δικαιοσύνη ή κρεμάλες;

—του Νικόλα Σεβαστάκη—

Δεν έχει καμία σημασία πως έβρισκα αισθητικά ή πολιτικά τον Γιάννο Παπαντωνίου. Ούτε αν έχει κανείς λόγους να είναι καχύποπτος, να νιώθει αντιπάθεια ή συμπάθεια, να μοιράζεται το ύφος του ανδρός ή όχι.

Το ερώτημα είναι η ποινική ευθύνη, οι συγκεκριμένες κατηγορίες και η ευστάθειά τους. Το αποδείξιμο και το προς τεκμηρίωση. Όχι μια υφολογική ή μια αόριστη ηθικολογική εναντίωση στον Παπαντωνίου ή η εξόφληση προσωπικών και πολιτικών λογαριασμών με την εποχή Σημίτη, τους εκσυγχρονιστές, τους «νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ» κ.λπ.
Όλα αυτά που διαβάζω μαζί με την έκρηξη χαράς κάποιων φίλων της κυβέρνησης μοιάζουν τελείως παράταιρα. Γιατί θυμίζουν πως για κάποιους η δικαιοσύνη είναι κυρίως μια ανταπόδοση πληγών και χτυπημάτων, μια εκτόνωση και μια μνησίκακη χαρά. 

Και με τον Παπαντωνίου, όπως και με όποιον άλλο της μεταπολιτευτικής πολιτείας και εμπειρίας, πρέπει να απαντήσουμε στο ίδιο ερώτημα: θέλουμε δικαιοσύνη ή «κρεμάλες» και σίδερα για την ψυχική και πολιτική μας εκτόνωση; Κι αυτό πρέπει να το πουν και οι δεξιοί για τον Ξηρό και οι αριστεροί για χρηματιστές ή ανθρώπους του συστήματος και όλοι μας για αυτούς που τους συμπαθήσαμε ή δεν τους χωνέψαμε ποτέ. Τα υπόλοιπα είναι για τη συνηθισμένη κομματική εργαλειοθήκη και τις επιλεκτικές της μνήμες.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

from dimart https://ift.tt/2Re7i2j
via IFTTT