Η αναπαράσταση της ζωής μας

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Τα τζιτζίκια ήταν εκατοντάδες, απ’ τη ζέστη σ’ έπιανε πονοκέφαλος. Λυπόμουν τους ηλικιωμένους που πήγαιναν στη λαϊκή μές στη ντάλα να βρούν τα φρούτα και τα χόρτα φτηνά. Ενώ εγώ στο σπίτι μόνος και άνεργος πετάχτηκα στο μίνι μάρκετ να πάρω ένα οικογενειακό παγωτό καϊμάκι, να το φάω βλέποντας συνεντεύξεις του Αξελού. Α, οι γέροι, κοπαδάκι του θανάτου, ισχνοί, λες η ζωή που γεννήσαν και τους βύζαξε να τους απομύζησε έτσι σαν αράχνη; Μια αράχνη, αλήθεια, γεννάει και την τρώνε να παιδιά της. Τι θυσία! Αχ, βρε γέροι, πάτε λαϊκή; Πού είναι η φρέσκια σάρκα, σε καλύτερο σπίτι; Κάνει έρωτα μακριά σας; Έχει ένα νήπιο στο βυζί να την απομυζεί; Ο Τάδε απ’ το Μαραθώνα να σας δώσει καλό λάχανο να κάνετε ντολμάδες για την Κυριακή που περιμένετε να ΄ρθουν. Όμως οι πολύτιμοι ντολμάδες σας είναι γι’ αυτούς οίκτος. Πως θα ήτανε καλό να σταθείτε μπροστά τους, να βγάλετε το βαρύ μακιγιάζ και να δούνε την καρδιά σας πόσο δικαίωμα έχει ακόμη να ζει.

Γύρισα σπίτι βαρύς. Το παγωτό έλιωνε και το μάζευα περιμετρικά με το κουτάλι. Γκλουκ, βαρυκατάπινα μπροστά στον υπολογιστή. Αντί για Αξελό κοίταζα βικτωριανές φωτογραφίες νεκρών. Όταν πέθαινε ο άνθρωπός τους —συχνότερα παιδί—, καλούσαν φωτογράφο, τον έντυναν και τον έστηναν ανάμεσά τους σαν ζωντανό, βγάζοντας έτσι μια τελευταία —ή την πρώτη— φωτογραφία μαζί του. Είναι κάτι το πολύ άρρωστο για μας. Σκέφτεσαι, αναπόφευκτα, τι εποχές έχει ζήσει ο κόσμος, πόσο βασανισμένος είναι και παρόλα αυτά δεν αλλάζει. Πως να ευχαριστηθείς παγωτό έτσι; Το στομάχι γεμάτο καϊμάκι και η σκέψη γεμάτη θάνατο. Αλλά μια και είμαστε στα χρόνια της Βικτωρίας, γκουγκλάρησα εκείνη την παλιά καρέκλα που σώζονται ίχνη της ετικέτας της. Αρχές του 1900. Και τώρα ας ψάξω για αυτό το θαυμάσιο καπάκι από γλυκά που ξέμεινε στην άσφαλτο, αφού ο παλιατζής μάζεψε όλα τα υπόλοιπα χωρίς να προλάβω ούτε να τα δω. Βικτωριανό. Δυο παιδάκια που παίζουν στο χιόνι. Ζωγραφισμένα κουτάκια για τη χαρά, φωτογραφίες για το μακάβριο, όλα τα ακολουθεί μια παρουσίαση μέσω της οποίας επιτάσσονται τα αισθήματα. Ζούμε την αναπαράσταση της ζωής μας. Είμαστε άνθρωποι. Έβαλα ένα Μπαχ και αμέσως μετά έβαλα και τον Αξελό. Τώρα θα ήθελα να ήταν έντεκα τη νύχτα και να έβαζα ένα ουισκάκι.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

from dimart https://ift.tt/2EZWB1M
via IFTTT