zougla: Λαϊκά ξενοδοχεία

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1401
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Το 1982 που κυκλοφόρησε το «Κέντρο Διερχομένων» δεν ήμουν και πολύ «των γραμμάτων». Τότε ήμουν ακόμα της μουσικής. Παρ’ όλα αυτά, ο συγκεκριμένος δίσκος για μένα ήταν οι στίχοι του. Οι στίχοι του Γιώργου Ιωάννου, μικρές ιστορίες, γραμμένες λιτά και αψεγάδιαστα, σαν να κάθεσαι να παρατηρείς τον κόσμο στην Ομόνοια και να ακούς με κάποιον μαγικό/αγγελικό τρόπο τις σκέψεις του.

Ήταν, βέβαια, και η φωνή της Αρβανιτάκη, στην πρώτη της δουλειά εκτός Οπισθοδρομικής Κομπανίας. Έξοχη επιλογή. Λιτή όπως και οι στίχοι, χωρίς απόπειρες υπερβάλλουσας λαϊκότητας, χωρίς αχρείαστες κορώνες. Είναι αλήθεια πως ακόμα απείχε πολύ από τη μέρα που θα τραγουδούσε τον στίχο-όνειδος «να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς». Όλα απείχαν πολύ από αυτή την γκροτέσκα φαντασμαγορία του δήθεν «πάθους». Από τα βλακώδη ’90s.

Τέλος πάντων, σταματάω την γκρίνια· όλος ο δίσκος ήταν ένα κέντημα. Κι αν δεν είχα ποτέ μου εμπειρία από τέτοια ξενοδοχεία, με το τραγούδι αυτό πήγα κι εκεί. Και πάντα θα κοιτάω με λίγο δέος και πολλή ζήλια τον ξενοδόχο, τον κάθε ξενοδόχο, που ξέρει τόσες χαμένες ιστορίες, κι ούτε ξέρει τι ξέρει.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *