«Ποιος είναι αυτός ο Γκοτζαμάνης;»

Το dim/art και η στήλη Αυτό δεν είναι πίπα διάβασαν ένα εξαιρετικό της Πιπίνας Π. Κουμάντου, μέλους του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ., από το site Kalamata journal. Το άρθρο έχει τίτλο «Ποιος είναι αυτός ο Γκοτζαμάνης;» Εμείς απαντάμε: «Έλα μου, ντε!» Και συνεχίζουμε: κάποιος έπρεπε να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Συνέβη αυτός ο κάποιος να είναι η Πιπίνα Π. Κουμάντου.

Η Πιπίνα Π. Κουμάντου με το εν λόγω βαρυσήμαντο άρθρο διδάσκει πώς γράφεται και διαβάζεται η ιστορία. Συντρίβει τους αριστερούς συνωμοσιολογικούς μύθους που έφεραν τη χούντα στην πατρίδα μας περιγράφοντας νηφάλια το ατυχές συμβάν που στάθηκε μοιραίο για τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 στη Θεσσαλονίκη:

«Στις 22 Μαΐου 1963, ώρα 22.15, ο γιατρός, βουλευτής της ΕΔΑ,  ακτιβιστής Γρηγόρης Λαμπράκης, διέσχιζε με μια παρέα φίλων του, την διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ερμού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ώρα διερχόταν από εκεί ο Σπ. Γκοτζαμάνης, που, οδηγώντας το τρίκυκλό του, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα τον βουλευτή…»

Επιτέλους, μια ακριβής περιγραφή, χωρίς τις άχρηστες αριστερές σάλτσες, ότι τάχα μου ο Λαμπράκης είχε μόλις βγει από συγκέντρωση της ΕΔΑ, ότι έξω από τον χώρο της συγκέντρωσης ήταν μαζεμένοι παρακρατικοί και αστυνομικοί κ.ο.κ. Όχι. Νισάφι. Ο Λαμπράκης διέσχιζε μια διασταύρωση με μια παρέα φίλων του. Και σε ποιον δεν έχει συμβεί, δηλαδή; Ε, έτυχε να περνάει το τρίκυκλο, τον παρέσυρε. Κρίμα, βέβαια, αλλά συμβαίνει. Η κακιά η ώρα. Μετά αθωώθηκαν όλοι, ο Γκοτζαμάνης κι ο Εμμανουηλίδης καταδικάστηκαν αλλά η Πιπίνα Π. Κουμάντου δεν το αναφέρει στο άρθρο για να μην κουράσει με ασήμαντες λεπτομέρειες τους αναγνώστες, και οι αριστεροί έκαναν τέτοιο χαμό με τα ψέματά τους που ο κόσμος απηύδησε και ε, να, μ’ αυτά και μ’ αυτά έγινε χούντα.

Το άρθρο της Πιπίνας Π. Κουμάντου, και κυρίως οι σχετικές βαθυστόχαστες δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι πράγματα εξαιρετικά θετικά και χρήσιμα για έναν ακόμη λόγο: έδωσαν λόγο ύπαρξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Να εξηγήσουμε στο σημείο αυτό, ότι η ΣΥΡΙΖΑ έχει την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία· συνεπώς, δεν κυβερνά (διότι έτσι θα έκανε το χατήρι του Κεφαλαίου και της αστικής τάξης) παρά κάθεται απλώς και δεν κάνει τίποτα, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η τετραετία για να ξανακάνει εκλογές, που είναι το μόνο που ξέρει να κάνει κάπως καλά. Οι δηλώσεις όμως έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ αφορμή για ανακοινώσεις κι έτσι περνά την ώρα του δημιουργικά, αντί ξερωγώ να λύνει sudoku, μέχρι να ολοκληρωθεί η τετραετία.

Ας επιστρέψουμε όμως στο άρθρο· πιστοί στον ιστοριογραφικό δρόμο που χάραξε η Πιπίνα Π. Κουμάντου, συντρίβουμε επιτέλους κι άλλους αριστερούς μύθους:

Στις 4 Αυγούστου 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς, σε συνεργασία με τον Βασιλέα, φρόντισε να ξεκουραστούν οι βουλευτές, που ήταν κατάκοποι από τις συνεδριάσεις, ενώ ταυτόχρονα εξασφάλισε για πολλούς ηγέτες κεντρώων κομμάτων, ακόμα και για κομμουνιστές, θέσεις δωρεάν διακοπών αορίστου διαρκείας σε πανέμορφα νησιά του Αιγαίου.

Στις 21 Απριλίου 1967, ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνεννόηση με άλλους ευσυνείδητους συναδέλφους του, φρόντισε να αναπτυχθούν τεθωρακισμένα στους δρόμους της Αθήνας, προκειμένου να μη μείνουν μέσα στους όρχους και σκουριάσουν. Η άσκηση αυτή είχε τόση επιτυχία, ώστε παρατάθηκε επί επτά χρόνια.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Αυτό δεν είναι πίπα

from dimart https://ift.tt/2JhG7mR
via IFTTT

Αγροτική γιατρός

Εδώ και τριάντα χρόνια, η Dr. Floarea Ciupitu είναι αγροτική γιατρός με έδρα τη Gangiova, στη νοτιοδυτική Ρουμανία. Σε μια χώρα με πληθυσμό 20 εκατομμύρια ανθρώπους που οι μισοί περίπου ζουν εκτός των αστικών κέντρων, το σύστημα υγείας είναι ανεπαρκές. Οι αναλογία γιατρών προς ασθενείς είναι περίπου η μισή στην περιφέρεια από ό,τι στις πόλεις, η δε οργάνωση της ασφαλιστικού συστήματος είναι ακόμα στοιχειώδης, με αποτέλεσμα μακρόχρονες αναμονές.

Στα 62 της, η Dr. Floarea Ciupitu έχει περίπου 1700 ασθενείς στη δικαιοδοσία της. Η μέρα της δεν είναι εύκολη — ούτε η νύχτα της: στη διάρκεια της εργάσιμης  εβδομάδας διανυκτερεύει σε ένα μικρό δωματιάκι, πάνω από το αγροτικό ιατρείο της. Η σκάλα δεν φωτίζεται και χρησιμοποιεί αναγκαστικά φακό.

Η φωτογράφος Ioana Moldovan ακολούθησε τη Floarea Ciupitu και κατέγραψε την καθημερινότητά της σε μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο: A Country Doctor and Her Calling. Η Moldovan είναι freelance φωτογράφος. Ζει στο Βουκουρέστι, έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και workshop και φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και site όπως The New York Times, ESPN, Al Jazeera English, Huffington Post, Libération κ.ά.

Πηγή: Feature shoot

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

from dimart https://ift.tt/2xtZQuS
via IFTTT

Θεοί και δαίμονες

—του Ηλία Μαγκλίνη—

Καθώς παρακολουθούσα στην ιστοσελίδα της «Κ» το αληθινά κωμικό προπαγανδιστικό βίντεο των Τούρκων σχετικά με το 1453, σκέφτηκα ότι το επαναλαμβανόμενο στοιχείο της πρόσληψης της Ιστορίας σαν μυθολογία, όπου δεν μετέχουν άνθρωποι με αντιφάσεις και αδυναμίες, αλλά θεοί και δαίμονες, αυτό το στοιχείο λοιπόν μας ενώνει και τους δύο –παραδοσιακά αντίπαλους κατά τα άλλα– λαούς. Και είναι ένα κοινό στοιχείο ανωριμότητας συλλογικής.

Η ειρωνεία είναι ότι η κοινή μας ιστορία είναι γεμάτη αίμα. Η μνήμη μου ανατρέχει στα χρόνια εκείνα που παιδί ακόμα περιεργαζόμουν τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου κι έπεφτα κατ’ εξακολούθηση πάνω σε μια σειρά πολύχρωμων τόμων των εκδόσεων Φυτράκη με το γενικό τίτλο Τα Φοβερά Ντοκουμέντα. Ένας από αυτούς τους τόμους –με έντονο πορτοκαλί χρώμα– έφερε τον αινιγματικό για μένα τότε τίτλο «Σαγγάριος. Εποποιία και Καταστροφή στη Μικρά Ασία».

Σαγγάριος. Δεν είχα ιδέα τι σήμαινε η λέξη, για ποιο πράγμα μιλούσε το βιβλίο. Επέμενα όμως να το φυλλομετρώ, κυρίως να στέκομαι σε μία φωτογραφία που απεικόνιζε τρεις Έλληνες στρατιώτες σε φορεία. Η λεζάντα: «Ανάπηροι στρατιώτες με πόδια ακρωτηριασμένα. Μονάχα στη μάχη για την κατάληψη του Γιλντίζ Νταγ οι απώλειές μας ήταν: Νεκροί: αξιωματικοί 30, οπλίτες 240. Τραυματίες: αξιωματικοί 112, οπλίτες 2151. Αγνοούμενοι: 53».

Κοιτάζω τα πρόσωπα, τις εκφράσεις των τριών νεαρών αναπήρων πολέμου, τις μπανταρισμένες τομές, τους λευκούς επιδέσμους. Το φορείο του ενός, στη μέση, δείχνει λερό. Σκούρες κηλίδες και γραμμές – αίμα, τι άλλο. Πρόκειται εξάλλου για φορεία εκστρατείας.

Ο Άγγλος συγγραφέας Τζεφ Ντάιερ, γράφοντας στο The Missing of the Somme για τον παππού του στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου, παραθέτει διάφορες ονομασίες πεδίων μάχης: Σομ, Πάσεντεϊλ, Καμπρέ, Αράς, Βερντέν – και παρατηρεί πως δεν μπορεί να θυμηθεί πότε άκουσε παιδί μέρη σαν αυτά. Ξέρει όμως ότι τα άκουσε –ειδικά τον Σομ– στο σπίτι του, προτού καν πιάσει βιβλία Ιστορίας στο σχολείο. «Ήταν στον Σομ όπου η Ιστορία γράπωσε την οικογένειά μου», γράφει ο Ντάιερ, «που η οικογένειά μου έγινε μέρος της Ιστορίας».

Η μάχη του ποταμού Σομ, καλοκαίρι του 1916: η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή μάχη στην οποία έλαβε μέρος ο βρετανικός στρατός στα 350 χρόνια της ιστορίας του. Η μάχη του ποταμού Σαγγάριου, 10-30 Αυγούστου του 1921, η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία του ελληνικού στρατού. Μαινόταν επί 22 ημέρες και 22 νύχτες σε ένα μέτωπο μήκους 100 χιλιομέτρων. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια κόλαση επί της Γης – στην οποία όμως εμπλέκονταν άνθρωποι, ούτε θεοί ούτε δαίμονες.

Καταραμένο ποτάμι: έτρεχε, κυλούσε μέσα στο σπίτι μου –μέσα σε απειράριθμα ελληνικά σπίτια–, το ήξερα αλλά δεν ήξερα πώς το ήξερα. Ήταν απλώς εκεί. Το μόνο που θα μπορούσα και εγώ να πω είναι ότι ήταν στον Σαγγάριο όπου η Ιστορία γράπωσε την οικογένειά μου, που η οικογένειά μου έγινε μέρος της Ιστορίας, κάπου εκεί, στο Κεντρικό Μικρασιατικό Υψίπεδο. Η Ιστορία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και ρευστό, πολύ πιο σκληρό, από τις προσωπικές και εθνικές μας μυθολογίες.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

 Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste

from dimart https://ift.tt/2H6jA7i
via IFTTT

Λέξεις ταμπού στο λεξικό Μπαμπινιώτη

—του Παναγιώτη Πούτου—

Πριν από είκοσι χρόνια κυκλοφόρησε το ΛΝΕΓ, που έγινε ευρύτερα γνωστό ως λεξικό Μπαμπινιώτη,  και το οποίο επρόκειτο  να γίνει το πιο διάσημο λεξικό της νεοελληνικής, αφού έμαθαν για αυτό και άνθρωποι που μάλλον δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή τους λεξικό. Ο βασικός λόγος για αυτή τη φήμη ήταν η καταγραφή της σημασίας «οπαδός ή παίκτης ομάδας της Θεσσαλονίκης (κυρ. του ΠΑΟΚ)» στο λήμμα Βούλγαρος, καθώς η αγαθή πρόθεση της λεξικογραφικής ομάδας αποτυπώσει πιστά τη σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα ξεσήκωσε τις αντιδράσεις όλων όσων αντιμετώπισαν τη σημασία αυτή ως εθνική προσβολή.

Η οργή κατά του λεξικού πυροδότησε ένα ντόμινο αντιδράσεων: μία μειωτική σημασία στο λήμμα Πόντιος προκάλεσε την αντίδραση των Ποντίων, ενώ στο λήμμα Φιλιππινέζα το παράδειγμα «η ασκούμενη δικηγόρος είναι η Φιλιππινέζα του γραφείου. Κάνει όλες τις άλλες δουλειές, εκτός από το να δικηγορεί» προκάλεσε την αντίδραση των δικηγόρων. Ήταν προφανές ότι το λεξικό είχε συγκεντρώσει ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό από ανθρώπους που το διάβαζαν για να βρουν επιλήψιμες σημασίες και παραδείγματα. Ήταν το θέμα της ημέρας για πολλά δελτία ειδήσεων την άνοιξη του 1998 και είχε προκαλέσει έντονες συζητήσεις. Είναι το λεξικό το οποίο έκανε ανθρώπους άσχετους με τη λεξικογραφία να θεωρητικολογούν σχετικά με τα όριά της και είναι το μοναδικό που έγινε γηπεδικό σύνθημα:  

Μπαμπινιώτη, ευχαριστώ / που έβγαλες το λεξικό, / θα το φωνάζω δυνατά, / μπουγάτσα με κιμά.

Μπαμπινιώτη, ευχαριστώ / που έβγαλες το λεξικό, / θα το φωνάζω μια ζωή / μπουγάτσα με τυρί.

Η απάντηση στις αντιδράσεις ήταν η επανεκτύπωση της πρώτης έκδοσης, η οποία απογοήτευσε όσους υπερασπίστηκαν την επιστημονική ελευθερία, επειδή επιχειρούσε να κατευνάσει τα πνεύματα αφαιρώντας τις προσβλητικές αναφορές.

Αξίζει να αναφερθεί παρενθετικά ότι, αν και αφαιρέθηκε η υποτιμητική σημασία του λήμματος Βούλγαρος, ωστόσο δεν αφαιρέθηκε το λήμμα χαμουτζής που χρησιμοποιούν υποτιμητικά οι Βορειοελλαδίτες για τους Νοτιοελλαδίτες. Σε αυτήν την περίπτωση το ΛΝΕΓ και το ΛΚΝ είναι τα μόνα λεξικά που καταγράφουν τη λέξη (βρίσκεται επίσης στο διαδικτυακό λεξικό της αργκό slang.gr), καθώς δεν υπάρχει ούτε στα ΜΕΛ, ΝΕΛ, ούτε στο ΧΛΝΓ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2014 και είχε στη διάθεσή του τα λημματολόγια των προηγούμενων λεξικών.

Η επανεκτύπωση ωστόσο της πρώτης έκδοσης του λεξικού Μπαμπινιώτη προκάλεσε άλλου είδους κριτική, προερχόμενη από αυτούς που υποστήριζαν πως ο λεξικογράφος πρέπει να έχει την ελευθερία να παράγει το έργο του χωρίς να λογοκρίνεται. Η δημοσιογραφική ομάδα του Ιού της Ελευθεροτυπίας με το άρθρο «Παλλαϊκή λεξικογραφία» κατηγόρησε το λεξικό επειδή υποχώρησε σε όλες τις απαιτήσεις των κατηγόρων του: απέσυρε τις επίμαχες σημασίες, προσέθεσε λήμματα, ενώ άλλα, όπως το λήμμα Κύπρος, τα διαμόρφωσε έτσι ώστε να είναι εθνικώς ορθά.

Αυτό που δεν παρατήρησαν οι αυτόκλητοι λεξικογράφοι του Ιού, ωστόσο, είναι πως οι αλλαγές στο λεξικό δεν έγιναν απαραίτητα κατόπιν απαιτήσεων. Στη δεύτερη έκδοση του 2002 συναντάμε το λήμμα εξήντα εννέα, το οποίο έχει μόνο τις σημασίες σχετικά με τον αριθμό 69:

1. εξήντα οκτώ συν ένα, ο αριθμός 69 2. (ως επίθ.) αυτοί που ανέρχονται ποσοτικά στον αριθμό 69

Αν αναζητήσει κανείς άλλους αριθμούς, όπως εξήντα οκτώ, εξήντα επτά κλπ. δεν θα τους εντοπίσει. Το λήμμα εξήντα εννέα μπήκε εκεί μόνο επειδή κατέγραφε μία στάση στο σεξ. Όποιος διαθέτει την πρώτη έκδοση του λεξικού μπορεί να διαβάσει το λήμμα εξήντα εννέα με τη σεξουαλική σημασία:

3. ερωτική στάση κατά την οποία έρχονται σε επαφή ταυτόχρονα το στόμα τού ενός εραστή με το γεννητικό όργανο του άλλου

Μπορούμε να φανταστούμε ότι πριν την επανεκτύπωση της πρώτης έκδοσης έγινε ένα προσεχτικό χτένισμα στο λημματολόγιο προκειμένου να αφαιρεθούν τυχόν επιλήψιμα λήμματα, παραδείγματα και σημασίες. Ωστόσο, η παρουσία του λήμματος εξήντα εννέα μαρτυρά την προσπάθεια να καταγραφεί στο λεξικό μία ομάδα λέξεων που αντιμετωπίζονται ως ταμπού και είναι πράγματι πρωτοποριακή, επειδή η λέξη δεν έχει καταγραφεί από κανένα σύγχρονο λεξικό (τουλάχιστον από τα σημαντικά λεξικά που κυκλοφορούν). Δεν υπάρχει στα ΛΚΝ, ΜΕΛ, ΝΕΛ, ούτε στο πιο πρόσφατο ΧΛΝΓ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2014. Η πρώτη έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη είναι παραμένει μέχρι σήμερα η μοναδική που καταγράφει αυτή τη σημασία.

Παρά τη συγκεκριμένη προληπτική αυτολογοκρισία του το ΛΝΕΓ δεν λογόκρινε γενικότερα τις λέξεις ταμπού και στο λημματολόγιό του συναντάμε αρκετές τέτοιες. Μία από αυτές, ίσως φόρος τιμής στον Ηλία Πετρόπουλο, καθώς καταγράφεται στο βιβλίο του Το μπουρδέλο, είναι η ρεπατζού: γυναίκα ελευθερίων ηθών που αντικαθιστά εργαζομένη σε οίκο ανοχής, όταν η τελευταία έχει ρεπό (σελ. 1536, β’ έκδοση του 2002). Είναι άλλη μία λέξη από αυτές που βρίσκονται μόνο στο ΛΝΕΓ και δεν υπάρχουν στα λημματολόγια των άλλων λεξικών. Το συγκεκριμένο λήμμα, βέβαια, δικαίως δεν συμπεριλαμβάνεται στα λημματολόγια των άλλων λεξικών, καθώς αποτελεί αρκετά σπάνια και περιθωριακή λέξη, ωστόσο η παρουσία του έχει κάποια χρησιμότητα: λειτουργεί ως νομιμοποίηση της αργκό και των λέξεων ταμπού στα λεξικά. Αντιθέτως, η διαγραφής της σημασίας του εξήντα εννέα αποκαλύπτει πως η σεμνοτυφία της κοινωνίας αντιδρά ακόμα και στην επιστημονική λεξικογραφική προσέγγιση του αργκοτικού και ακατάλληλου λεξιλογίου.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Οίνος φιλολόγους ποιεί

from dimart https://ift.tt/2siZaUa
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 30/5

Ένας ψαράς

—休宗純 (Ikkyū Sōjun, 1394–1481)—
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Η μελέτη κι ο σκληρός διαλογισμός μπορούν να σε κάνουν να χάσεις το Νου σου.
Αλλά ίσως το μοναχικό τραγούδι του ψαρά ν’ αποδειχτεί θησαυρός ανεκτίμητος.
Σούρουπο με βροχή στο ποτάμι, το φεγγάρι κάθε τόσο ξεμυτά από τα σύννεφα·
Απερίγραπτα κομψός, τραγουδά τους σκοπούς του κάθε βράδυ, κάθε βράδυ.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/2sgQ3TE
via IFTTT

Το κόμμα που έσωσε τη γιαγιά

Μέχρι ν’ αρχίσει το άλλο #9

—του Νίκου Θεοδοσόπουλου—

Το κόμμα σώζει ζωές

* * *

Εδώ άλλες videologies

from dimart https://ift.tt/2IYnbWX
via IFTTT