zougla: Χάρτινο το φεγγαράκι

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1333
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Συνήθως δεν θέλω να ευθύνομαι για τα όνειρα που βλέπω, αλλά πολλές φορές το υποσυνείδητό μου μεταμφιέζεται τόσο πρόχειρα, που καταντά γελοίο.

Τις προάλλες, για παράδειγμα, με είδα να τραγουδάω το «Χάρτινο το φεγγαράκι». Και το θέμα δεν ήταν τόσο η επιλογή καθεαυτή του τραγουδιού, όσο αυτά που διημείφθησαν ανάμεσα σε μένα και σε κάποιο αόριστο Υπερεγώ μέσα στο όνειρο. Το πρόβλημα ήταν η ερμηνεία μου στο τραγούδι.

Υ.: «Ωραία το είπες».
Ε.: «Ευχαριστώ».
Υ.: «Αλλά, βέβαια, καθόλου σίξτις».
Ε.: «Α… ναι… Αυτό, τώρα, είναι καλό ή κακό;»
Υ.: «Νομίζω κακό».
Ε. (λίγο αρπαγμένη): «Γιατί;»
Υ.: «Γιατί το τραγούδι είναι γραμμένο στα σίξτις. Η ερμηνεία του απαιτεί την ιδιόλεκτο της εποχής».
Ε.: «Μπα! Τι μου λέτε;»
Υ.: «Φυσικά. Για σκέψου: αν μετέφραζες ένα κείμενο γραμμένο τη δεκαετία του εξήντα, θα απέδιδες τους διαλόγους έτσι όπως μιλάνε οι άνθρωποι σήμερα;»

Στο σημείο αυτό, το Εγώ μου δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε καν ένα αναξιοπρεπές «μούμπλε». Χρειάστηκε να ξυπνήσω, να πιω καφέ και να κάνω την πρώτη βόλτα στον κήπο για να ανασκευάσω το επιχείρημα του χαζο-Υπερεγώ μου.

Ευτυχώς, μέχρι στιγμής έχει αποφασίσει να μην το τραβήξει παραπέρα. Δεν είμαστε για τσακωμούς νυχτιάτικα.

papermoonoriginalart

Εικόνα εξωφύλλου: Η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου και το Υπερεγώ της

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *