zougla: Profile of Jackie

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1283
DJ της ημέρας, ο Τάκης Φωτιάδης

Ο Charles Mingus ήταν τζώρας. Δεν ήταν εύκολος συνεργάτης, ούτε καν στην αρχή της καριέρας του, όταν είχε ανάγκη τις δουλειές και τις συνεργασίες. Θρυλική έχει μείνει η απόλυσή του από τη μπάντα του Duke Ellington μετά τον άγριο καβγά του με τον τρομπονίστα Juan Tizol.

Αργότερα, ως band leader, ο Mingus συνεργάστηκε περίπου με τους πάντες. Κατά κοινή ομολογία, ήταν εφιαλτικό να δουλεύεις μαζί του: ήταν ιδιόρρυθμος και απαιτητικός, ιδίως στα live, και δεν το είχε σε τίποτα να διακόψει τη συναυλία για να τσακωθεί με ένα συνεργάτη του επί σκηνής. Όπερ και συνέβη με τον Jackie McLean. Γνωρίστηκαν το 1956 και πολύ σύντομα μπήκαν μαζί στο στούντιο για την ηχογράφηση του Pithecanthropus Erectus. Ο Mingus εκτιμούσε τον McLean, όπως φαίνεται και από το παρακάτω κομμάτι, το οποίο συμπεριελήφθη στο άλμπουμ: Profile of Jackie.

Στις συναυλίες, ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν εξίσου ρόδινα: ο Mingus την έπεφτε διαρκώς στον Jackie, κατηγορώντας τον ότι το παίξιμό του ήταν απομίμηση του στιλ του Charlie Parker. Μετά από ένα live στο Κλίβλαντ, στη διάρκεια του οποίου ο Mingus το παράκανε με τις —δημόσιες, ας μην το ξεχνάμε— επιπλήξεις στον McLean για το παίξιμό του, ο Jackie τού ανακοίνωσε ότι σε δυο εβδομάδες θα αφήσει το γκρουπ. Ο Mingus τού έριξε μια γροθιά στο στόμα και του έσπασε δύο δόντια. Ο Jackie τράβηξε μαχαίρι αλλά κάποιος τον σκούντησε κι έτσι η μαχαιριά πήρε τον Mingus ξώφαλτσα μόνο στην κοιλιά. Ο Mingus απέλυσε τον Jackie επιτόπου κι εκείνος ξέμεινε άφραγκος στο Κλίβλαντ και αναγκάστηκε να βάλει ενέχυρο το σαξόφωνό του για να βγάλει εισιτήριο επιστροφής.

Η πλάκα είναι ότι ένα χρόνο αργότερα ο Mingus κάλεσε τον McLean να παίξουν μαζί σε μια συναυλία στο Birdland· η ακόμα μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι εκείνος πήγε. Ο Mingus τον αγκάλιασε, του έδειξε την ουλή από τη μαχαιριά και του ζήτησε να ξαναμπεί στο συγκρότημα, όπερ και εγένετο, αν και μόνο για τέσσερις μήνες.

Αργότερα ο Jackie McLean δήλωσε για τον Mingus: «Με βοήθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να φροντίζω περισσότερο να είμαι πρωτότυπος». Με άλλα λόγια, ο Mingus είχε δίκιο — χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δικαιούτο και να του σπάσει τα δόντια. Αλλά έτσι είναι: ορισμένες μεγαλοφυΐες είναι αφόρητοι άνθρωποι και το γεγονός ότι συνήθως έχουν δίκιο τούς κάνει ακόμα πιο αφόρητους.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *