zougla: A Whiter Shade Of Pale

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1268
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Καθόμουν μέσα στο αυτοκίνητο στο λιμάνι και περίμενα το πλοίο για να περάσω απέναντι. Μισοξαπλωμένη στο κάθισμα, χαμογελούσα χαζά. Είχε μόλις κλείσει ένα 30ωρο παρανοϊκής δραστηριότητας, που διακόπηκε μόνο από μια νύχτα σχεδόν ολοσχερούς αϋπνίας. Αλλά στην άκρη του 30ώρου, με περίμενε ένα εκπληκτικά νόστιμο γεύμα συνοδευόμενο από ένα τσίπουρο εκατόν οχτακοσίων αλκοολικών βαθμών. Οπότε, ναι, τώρα χαμογελούσα χαζά.

Η μικρή βροχή πάνω στο παρμπρίζ θα μπορούσε να παραμορφώνει κατά τρόπο ενδιαφέροντα την εικόνα του έξω κόσμου – αν υπήρχε, ουσιαστικά, εικόνα άλλη εκτός από το μασίφ γκρίζο της ημέρας. Η απέναντι ακτή είχε χαθεί τελείως. Μόνο η αδιάβροχη ασπρίλα των γλάρων διακρινόταν.

Ώσπου ένα κομμάτι της πηχτής καταχνιάς αυτονομήθηκε και άρχισε να κινείται. Να μεγαλώνει πλησιάζοντας. Το πλοίο εμφανίστηκε, ονειρικό, από το πουθενά. Το πιο μπανάλ πλοίο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, η «παντόφλα» του πορθμείου Ωρωπός-Ερέτρια, (μου) φάνηκε για μια στιγμή σαν ξαδελφάκι του Ιπτάμενου Ολλανδού, ένα αντικείμενο φτιαγμένο μόνο από ενέργεια, χωρίς μάζα, από την αδιανόητη σκοτεινή ύλη του κόσμου.
Σε λίγο, είχε πια πλησιάσει τόσο ώστε να είναι αδύνατο να συντηρηθεί η φαντασίωση. Εγώ, βέβαια, συνέχιζα να χαμογελάω χαζά, ίσως και λίγο ένοχα καθώς το πλοίο άνοιγε το μεγάλο του στόμα για να βγουν οι μεν και να μπούμε οι δε.

Μπορεί το παρόν να αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, αλλά και η μυθοπλασία αποτελεί (και παρα-αποτελεί) προϊόν του παρόντος, λέω.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *