zougla: Το βαπόρι απ’ την Περσία

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1189
Dj της ημέρας, η Χρυσούλα Ντρουμπογιάννη

Το βαπόρι απ’ την Περσία

Λιμάνι Θεσσαλονίκης, αρχές Ιουλίου 1989.

Η εξεταστική περίοδος μόλις είχε τελειώσει και εμείς σαν τα τρελά πουλιά, πουλιά αποδημητικά, συνωστιζόμασταν στο λιμάνι, γραμμή για το «Anemos» που θα μας κατέβαζε σε μιάμιση μερα στη λεβεντογέννα Κρήτη, όπου θα ξεκουραζόμασταν ως τα τέλη Αυγούστου, οπότε θα ξαναγυρίζαμε για την εξεταστική του Σεμπτεμβρίου και το νέο εξάμηνο. Τα μπαγάζια μας πολλά, μα η λαχτάρα μας να γυρίσουμε στους δικούς μας μεγάλη.

Εκείνο όμως το καλοκαίρι, τα μέτρα ασφαλείας, ειδικά μετά την τρομοκρατική ενέργεια στο τραγικό «City of Poros» είχαν γίνει πολύ πιο αυστηρά. Ο έλεγχος εισιτηρίων και επιβατών γινόταν επισταμένως πλέον, έξω από το καράβι. Φορητά κάγκελα είχαν σχηματίσει στενό διάδρομο για να μας οδηγούν στο σημείο ελέγχου και από εκεί στην μπουκαπόρτα της πρύμνης του «Αnemos». Πλησίαζε η ώρα του απόπλου και η ουρά των επιβατών ήταν ακόμα μεγάλη. Ήταν εμφανές ότι όλοι εμείς —καμιά δεκαριά, δηλαδή, όλοι κι όλοι, Κρητικοί από την Εστία— ήμασταν φοιτητοπαρέα. Και ο επικεφαλής Λιμενικός βιαζόταν. Αδιάφορα και δειγματοληπτικά, μας είπε ν’ ανοίξουμε κάνα-δυο από τα πράγματά μας. Καθώς άνοιγα το μεγάλο σακβουαγιάζ μου, τίγκα στα ρούχα και στις κασέτες που έγραψα και έχωσα τελευταία στιγμή στο σακίδιο για να διασκεδάζω τη νοσταλγία μου μέχρι να γυρίσουμε ξανά στα Κάστρα και στα φοιτητικά μας λημέρια και γλέντια, το μάτι του πέφτει βαριεστημένα σ’ έναν τίτλο, το γουρλώνει και φωνάζει:

—Τι; «Το Βαπόρι απο την Περσία»;;; Ψάξτε τους!!!

Παρά την τότε ταλαιπωρία και τα μετέπειτα γέλια μας όταν διηγούμασταν τι συνέβη στους συμφοιτητές μας, μου πήρε χρόνια να καταλάβω την αντίδρασή του αυτή που τη θεωρήσαμε —και δικαίως— υπερβολική.

to-bapori-ap-tin-persia-piastike-san-simera-to-1977.w_l

Διότι το βαπόρι απο την Περσία είχε τη δική του, αληθινή ιστορία. Η αυθεντικότητά του αυτή, μέσα από τη δυνατή μουσική του Τσιτσάνη, να ήταν άραγε που συγκινούσε τον κόσμο, μα και όλους εμάς που καμιά σχέση δεν είχαμε με το χασίς; Κι όμως, δεν ήταν πολύς καιρός, λίγο μετά τον θάνατο του Τσιτσάνη, που το τραγούδι χαρακτηριζόταν ύποπτο και, επομένως, απαγορευμένο. Διότι, όπως πλέον μπορούμε να διαβάσουμε στο Διαδίκτυο, τον Δεκέμβριο του 1983 το άκουσε σε μια εκπομπή της ΕΡΤ ένας αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, και με έγγραφό του στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, στις 2 Φεβρουαρίου 1984, ζήτησε να γίνουν όλες οι «νόμιμες ενέργειες», κρίνοντας ότι συντελεί στη διάδοση των ναρκωτικών! Ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, ο οποίος ανέλαβε την προκαταρκτική εξέταση της υπόθεσης, έκρινε στο πόρισμά του πως το τραγούδι δεν ωθεί στη χρήση και τη διάδοση των ναρκωτικών και έθεσε τη δικογραφία στο αρχείο.

Ευτυχώς!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *