zougla: Σε θέλω

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1196
Dj απόψε, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Κάθισα, πριν μερικά βράδια, και ξανάκουσα ολόκληρα τα «Μπαράκια» του Γερμανού – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ξαναδιαβάζει κανείς ένα αγαπημένο βιβλίο της εφηβείας του ή βλέπει μια ταινία που κάποτε υπήρξε σημαντική. Είναι ένας τρόπος να μετρήσεις την απόσταση από έναν προηγούμενο εαυτό σου.

Ο παρών εαυτός μου, τέλος πάντων, την καταχάρηκε την ακρόαση. Ήταν όντως ωραίος δίσκος. Τραγούδια απλά αλλά όχι απλοϊκά. Καλοχωνεμένοι δυτικοί τρόποι, ο Gordon Lightfoot κάπου πίσω από την παρτιτούρα να κοιτάζει με ευαρέσκεια τους ακατανόητους γι’ αυτόν ελληνικούς στίχους.

Στάθηκα λίγο παραπάνω στο «Σε θέλω». Και τότε σ’ αυτό στεκόμουν λίγο παραπάνω. Εκείνη την εποχή, στα 13-14, η φράση αυτή ήταν το κλειδί ενός καινούργιου κόσμου. Μέχρι τότε αγαπούσαμε τη μαμά, τον μπαμπά, τα αδέρφια μας, άντε και τον Κωστάκη στο σχολείο. Και θέλαμε διάφορα αντικείμενα. Ήταν ξαφνικά κάτι τελείως άλλο να θέλεις κάποιον – και μάλιστα να το λες. Οπότε, ως συνήθως, ένα τραγούδι σε έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Νομίζω ότι έμαθα να λέω αυτή τη φράση χάρη στο συγκεκριμένο τραγούδι.

Από σολ ματζόρε. Το πρώτο ακόρντο αρκούσε για να καταλάβουμε όλοι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *