zougla: Ο κήπος σου

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1162
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Συμεωνίδου

Έχω την τύχη να ξεχνάω αυτά που μου εκμυστηρεύονται οι φίλοι αν κι έχω μνήμη ελέφαντα, στο βυθό μου λοιπόν είναι μια ιστορία σαν το ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν… Όσο κι αν είναι μάταιο να προσπαθείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο, τόσο αναγκαίο είναι.

[ Είμαι αυτός που ξέρει πως άδικα παλεύει
σαν κι εκείνον που κοιτάζει μάταια
μέσα στον σιωπηλό, κρυστάλλινο καθρέφτη
κι ακολουθεί την αντανάκλαση
ή το σώμα (το ίδιο κάνει) του όμοιού του.
Είμαι, σιωπηλοί μου φίλοι,
αυτός που ξέρει πως άλλη τιμωρία
από τη λησμονιά δεν υπάρχει
ούτε κι άλλη συγγνώμη. ]

όπως λέει ο Μπόρχες — αλλά ευτυχώς είμαι και το άλλο ποίημα του Μπόρχες:

[ Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του όπως θα το ‘θελε ο Βολτέρος.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ’ αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος.
Κάποιος χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρέσει το κακό που του ‘γινε.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί σ’ αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον.
Κάποιος που προτιμά να ‘χουν δίκιο οι άλλοι.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο. ]

Ο Λάρκιν, λοιπόν:

Όταν πρωτ’ αντικρίσαμε κι έδειξε τ’ άγγιγμα

Όταν πρωτ’ αντικρίσαμε κι έδειξε τ’ άγγιγμα
πόσο καλά γνωρίζαμε τις πρώτες κινήσεις,
πίσω από το φως του φεγγαριού και τον παγετό,
τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη,
εκεί βρισκόταν πόσο οφειλόταν η συνάντησή μας
σε άλλες συναντήσεις, άλλες αγάπες.

Οι δεκαετίες μιας άλλης ζωής
Το παρελθόν σου άνοιξε τα μάτια σπιθαμή προς σπιθαμή
Ανήκει σε άλλους, διαλυμένος, χαμένος
Ούτε θα μπορούσα να σε κρατήσω αρκετά σκληρά
Να καλέσω τα χρόνια μου μιας πείνας που αγωνίζεται
να επιστρέψει στο στόμα σου για ν’ αποικίσει.

Παραδέχτηκα: κι ο πόνος είναι αληθινός.
Αλλά όταν η αγάπη δεν προσπαθεί ν’ αλλάξει
Ο κόσμος πισωγυρίζει – χωρίς κόστος,
Χωρίς παρελθόν, χωρίς κανέναν άλλο άνθρωπο –
Μόνο ποια συνάντηση μας έκανε να νιώσουμε
τόσο νέοι, τόσο ευαίσθητοι, τόσο παράξενοι;

(Το ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν μετέφρασε η Μαρίκα Συμεωνίδου. Τα δύο ποιήματα του Μπόρχες είναι μεταφρασμένα από τον Δημήτρη Καλοκύρη).

When First We Faced, And Touching Showed

When first we faced, and touching showed
How well we knew the early moves,
Behind the moonlight and the frost,
The excitement and the gratitude,
There stood how much our meeting owed
To other meetings, other loves.

The decades of a different life
That opened past your inch-close eyes
elonged to others, lavished, lost;
Nor could I hold you hard enough
To call my years of hunger-strife
Back for your mouth to colonise.

Admitted: and the pain is real.
But when did love not try to change
The world back to itself–no cost,
No past, no people else at all–
Only what meeting made us feel,
So new, and gentle-sharp, and strange?

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *