zougla: Μικροαστικά

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1163
DJ της ημέρας, η Ουρανία Σόκαλη

Ο δίσκος «Μικροαστικά», στην ιστορική του έκδοση σε κόκκινο βινύλιο, κυκλοφόρησε πριν από 44 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1973. Η μουσική είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη. Τραγουδούν, εκτός από τον συνθέτη, οι Μίμης Χρυσομάλλης, Νίκος Σκυλοδήμος, Λάκης Χαλκιάς, Νίκος Ρουσέας και Ιωάννα Κιουρκτσόγλου. Οι βασικοί μουσικοί: Γιάννης Κιουρκτσόγλου (κιθάρα & ενορχηστρώσεις), Βασίλης Ντάλλας (μπάσο), Νίκος Τσιλογιάννης (ντραμς). Συμμετέχουν επίσης πολλοί και σπουδαίοι μουσικοί: Γιάννης Θεοδωρίδης (τρομπέτα), Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος (τούμπα), Σ. Τσόκαλης (χαβάγια), Βαγγέλης Μανιάτης (άρπα σαγονιών), Τάσος Διακογιώργης (μεταλλόφωνο), Κίμων Βασιλάς (αρμόνιο), Ανδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσο), Τίτος Καλλίρης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Λαβράνος (ντραμς).

Ακολουθεί η ιστορία του δίσκου όπως την αφηγήθηκε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στην Ειδική Έκδοση της Καθημερινής «100 δίσκοι και η ιστορία τους» (29/6/2003):

Είναι αρχές του 1971 όταν γνωρίζω τον Γιάννη Νεγρεπόντη μέσω του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μάνου Λοΐζου. Ο Γιάννης μόλις έχει γυρίζει από εξορία και λίγες μέρες αφότου γνωριστήκαμε μου είπε ότι έχει κάποιες δουλειές έτοιμες από στίχους και θα ήθελε να τις δω. Ήταν τα «Μικροαστικά», που στην πρώτη μορφή που μου έδωσε ο Γιάννης ήταν 5 ή 6 τραγούδια. Είναι 1971, είναι δικτατορία, τα τραγούδια σαφώς αριστερά.

Αποφασίζω, λοιπόν, να τα μελοποιήσω σαν «άσκηση ύφους». Πάντα μου άρεσε η ιστορία «κύκλος τραγουδιών», αυτό που είχε ξεκινήσει ο Μίκης στις αρχές του ’60, κάνοντας τον «Επιτάφιο»…

Μελοποίησα, λοιπόν, αυτά τα 5-6 τραγούδια. Εκείνον τον καιρό μαζευόμασταν συχνά τα βράδια στο σπίτι του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Χολαργό και ο καθένας έπαιζε δικά του κομμάτια· ήταν ο Μάνος Λοΐζος, ο Χρήστος Λεοντής, ερχόταν κι ο Γιαννάκης ο Γλέζος, ο Λίνος Κόκοτος κ.ά. Έπαιξα, λοιπόν, τα τραγούδια στα παιδιά, τους άρεσαν, και έτσι, ενώ από τον Γιάννη αυτά τα κομμάτια ήταν γραμμένα πριν από τη δικτατορία, ο Γιάννης ξαναζεστάθηκε και αποφάσισε να συνεχίσει. Έγραψε καμιά δεκαριά, τα οποία στη συνέχεια μελοποίησα. Αυτά είναι τα «Μικροαστικά», μια δουλειά γραμμένη το 1971.

Το ’73, το καλοκαίρι, ακούγεται ότι θα γίνει κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ότι θα χαλαρώσει κάπως η λογοκρισία, ότι θα επιτραπούν τα τραγούδια του Μίκη κ.λπ. Τότε αποφασίζουμε και στέλνουμε τα «Μικροαστικά» στη λογοκρισία. Κάποια τα κόβουν εντελώς, κάποια δεν τα στέλνουμε, σίγουροι ότι θα κοπούν, και σε κάποια μάς διορθώνουν μερικές λέξεις. Στον δίσκο μπήκανε αυτά που μπήκανε, περίσσεψαν και κάποια κομμένα.

Τα «Μικροαστικά» δεν είναι απλώς μια δουλειά που αγάπησα και την έκανα με πολλή όρεξη, είναι ο δίσκος που μου άνοιξε ένα δρόμο και στη συνέχεια με οδήγησε και στον «Καουμπόι» και δεν ξέρω πού αλλού. Κι ενώ στη σειρά των δίσκων που έχω βγάλει είναι ο τρίτος, πάρα πολύ κόσμος μού λέει «σε παρακολουθώ από τότε».

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι τα «Μικροαστικά» τα πρότεινα στην Columbia, με τότε διευθυντή τον Τάκη Λαμπρόπουλο, επανειλημμένως και εκείνος τα απέρριπτε. Για δικούς του λόγους, πολιτικούς λόγους… δεν τα πίστευε.

Τα «Μικροαστικά» όταν βγήκαν το ’73, τον Οκτώβρη του ’73, πήγαν πάρα πολύ καλά και μου άνοιξαν το δρόμο και στις εταιρείες, δηλαδή άρχισαν οι εταιρείες να λένε: άσ’ τον αυτόν να κάνει κάτι.

Πάντως, δεν ήτανε μέσα στη μόδα. Ήτανε χούντα, ήτανε Πάριος, ήτανε Κατσαρός… ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς… Αυτός όμως ο ανορθόδοξος δίσκος έκανε και πολύ καλές πωλήσεις. Έκτοτε με άφησαν να κάνω του κεφαλιού μου.

[Από τον δίσκο, που αξίζει ολόκληρος, διαλέγω τον «Γάμο», ένα μινοράκι πολύ ιδιαίτερο.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *