zougla: A boy named Sue

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1150
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

Βγάλτε μια κόλα χαρτί, πρόχειρο διαγώνισμα!

Ζήτημα πρώτο:

Πόσα λάμδα έχει το [felo];

(α) ένα

(β) δύο

(γ) τρία – πολλά Πολυτεχνεία

(δ) εξαρτάται από το αν το αλλάζεις, το διορθώνεις, το κόβεις (ή πέφτει), το ανοίγεις, το μοιράζεις ή το καπνίζεις

Ζήτημα δεύτερο:

Αν το [felo] έχει περισσότερα λάμδα απ’ όσα «ι» έχει ο Τσ(ι)άρτας, να δειχτεί η αφύσικη σχέση χλωρίδας-πανίδας στη φράση «η Τσάρτα, τα Γιάννενα και της Παναγιάς τα μάτια».

Ζήτημα τρίτο:

Ποιο από τα παρακάτω αποτελεί παράδειγμα σωστής χρήσης στον προφορικό λόγο;

(1) «Δείξε μου το φύλο σου να σου πω ποιος είσαι». (Ληξίαρχος σε ρωμαϊκό όργιο.)

(2) «Δείξε μου το φύλλο σου να πω τι έχεις». (Χαρτοκλέφτης σε παιδική χαρά.)

(3) «Δείξε το φύλλο σου να σου πω τι φτιάχνεις». (Μαστρο-σεφ σε τηλε-πρωϊνάδικο.)

(4) «Δείξε μου το τρίφυλλο να βγω να κάνω πρόγραμμα». (Ο δεσπότης Προύσας Παναγιώτης ντάγκλα.)

Ζήτημα τέταρτο:

Να ταξινομηθούν τα ακόλουθα επιχειρήματα με βάση τα είδη της ρητορικής τέχνης κατά Αριστοτέλη:

(i) Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο; Και τι φύλου ήταν αυτός ο φίλος που έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο (έστω, με φύλλο); Από πότε οι φίλοι ανταλλάσουν πρασινάδες μεταξύ τους; Μα είναι πράματα αυτά;

(ii) Έπειτα, είναι και το άλλο: ας πούμε ότι σε μια παρτίδα πόκερ θέλω ν’ αλλάξω ένα φύλλο (για να το διορθώσω, ναι)· πρέπει να είμαι πάνω από 15 χρονών για να έχω αυτό το δικαίωμα; Αλλιώς «σερβί» με το ζόρι; Μα, ειλικρινά τώρα, είναι πράματα αυτά;

(iii) Τέλος –και ίσως το σημαντικότερο–, ας υποθέσουμε ότι δεν θέλω ούτε να διορθώσω ούτε να αλλάξω, αλλά απλώς να ανοίξω φύλλο. Θα πρέπει να περιμένω τη δικαστική απόφαση; Και πόσο καιρό θα πάρει αυτή η ιστορία; Και τι θα πάω να πω στο δικαστήριο, «τελειώνετε, κύριε πρόεδρε, γιατί ο φούρνος έχει κάψει»; Μα, πείτε μου, είναι πράματα αυτά;

Διάρκεια εξέτασης: ένα λεπτό, περιπτερά / βουλιάζει στα βαθιά νερά / το τελευταίο μου το πλοίο.

Όποιος δώσει λευκή κόλα, θα βγει έξω να μετρήσει τα λάμδα στα «ψηφαλάκια».

Μπορείτε να αρχίσετε.

Μάστορα, βάλε «μουσικό διάλειμμα» για τον άμαχο πληθυσμό.

Ο λόγος στον Johnny Cash. Το τραγούδι λέγεται «A boy named Sue» και αφηγείται μια πονεμένη ιστορία: Ο πατέρας του αγοριού τον εγκατέλειψε ότι ήταν τριών χρονών (ο γιος, όχι ο πατέρας). Αυτό πάει κι έρχεται, δεν θα ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί που θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα. Ο πατέρας, τώρα, πρέπει να ήταν ειδικής κοπής ρεμάλι. Σαν να μην έφτανε που γύρισε στην πλάτη του στο ίδιο του το αίμα, φρόντισε πριν εξαφανιστεί να ονομάσει τον μονάκριβό του γιο “Sue”. Περιττό να ειπωθεί ότι ο μικρός υπέφερε τα πάνδεινα εξαιτίας του κοριτσίστικου ονόματός του. Όταν ενηλικιώθηκε, αποφάσισε να βρει τον πατέρα του και να τον σκοτώσει για το κακό που του είχε κάνει. Και κάποτε τον βρήκε. Αφού πρώτα πλακώθηκαν χοντρά στις γρήγορες, ο γιος τράβηξε πιστόλι πρώτος. Ο πατέρας κατάλαβε ότι έχασε το παιχνίδι και, πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, θέλησε τουλάχιστον να εξηγήσει στο σπλάχνο του γιατί του έδωσε όνομα κοριτσιού: το έκανε, είπε, επειδή ο μικρός θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα, συνεπώς θα έπρεπε να γίνει σκληρός για να τα βγάλει πέρα με τους νταήδες στο σχολείο και αλλαχού. Και θα γινόταν αναγκαστικά σκληρός αν έπρεπε να υπερασπιστεί το γελοίο –για αγόρι– όνομά του. Και πραγματικά ο μικρός έγινε άντρας ακριβώς επειδή τον έλεγαν “Sue”. Αυτό θα πει πατρική αγάπη! Στο τέλος, πατέρας και γιος φιλιώνουν. Το αίμα νερό δε γίνεται. Ούτε το φύλλο φύλο, φίλε.

Τέλος χρόνου. Τα μολύβια κάτω!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *