zougla: Black coffee

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1137
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Καφές. Σκέτος. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ή της νύχτας. Είναι αυτή η λυδία λίθος που μετατρέπει τον χρόνο σε ενέργεια. Που περιγελά τη χαλάρωση του ύπνου και σε βάζει (εν γνώσει σου) στο τριπ της αϋπνίας. Τι είναι η αϋπνία; Ένα κομμάτι χρόνου που κανονικά δεν ανήκει στην εγρήγορση –άρα δεν ανήκει σε σένα– κι εσύ παραβιάζεις τα όρια κι αρχίζεις να περιπλανιέσαι στην επικράτειά του. Αλλά όποια άλλη δραστηριότητα κι αν επιχειρήσεις, στην ουσία μόνο ένα πράγμα κάνεις εκεί μέσα: περιμένεις.

Θυμήθηκα σήμερα αυτό το τρομερό τραγούδι (που το έχουν πει όλοι, από την Ella Fitzgerald και τον Ray Charles έως τη Shinead O’Connor και τη Νάνα Μούσχουρη) με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης. Για μας τους μεταφραστές, ο καφές είναι το ναρκωτικό μας. Our favorite poison. Ταιριάζει στις ατέλειωτες ώρες της δουλειάς μέσα στη μέρα (ή και τη νύχτα), είναι πράγμα σπιτικό και παρήγορο. (Αν ήμουν εκδότης, θα ζητούσα να ελέγχω τα πρωτότυπα από τα οποία δουλεύουν οι μεταφραστές μου: αν δεν είχαν επάνω τους λεκέδες από καφέ, θα ανησυχούσα σφόδρα.)

Η μετάφραση είναι ένα πράγμα που θέλει, εκτός των άλλων, χρόνο. Τον χρόνο σου. Τον ρουφάει ανελέητα. Δουλεύεις, δουλεύεις, κι έχει κι άλλο. Θέλει υπομονή. Είναι λίγο όπως η αϋπνία: ό,τι κι αν κάνεις στο διάστημα που διαρκεί, αυτό που κάνεις βασικά είναι το ίδιο. Περιμένεις. Ενεργά μεν, αλλά περιμένεις. Ο καφές είναι αυτή η παραγωγική αναμονή.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *