zougla: Θήβα 88

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1113
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Αυτό το «88» στον τίτλο του κομματιού υποθέτω πως δεν είναι χρονολογία —ούτως ή άλλως, το τραγούδι περιλαμβάνεται σε άλμπουμ του 2006 («Δεν έχω στιγμές»)— αλλά τα χιλιόμετρα: στην εθνική, στα 88 χιλιόμετρα από την Αθήνα, βρίσκεται η στροφή προς Θήβα.

Το έχω εμπεδώσει για τον εξής λόγο: πριν από πολλά χρόνια, ταξίδευα ένα βράδυ ως ασυνόδευτο ανήλικο με το ΚΤΕΛ από Λαμία για Αθήνα. Καθόμουν στο πρώτο ζευγάρι καθισμάτων, πίσω από τον οδηγό. Πάνω που είχα αρχίσει να νταγλάρω, άκουσα ένα «μπαμ»: είχαμε τρακάρει με μια νταλίκα. Μετωπικά, αλλά —ευτυχώς—ξώφαλτσα. Η εθνική δεν είχε ακόμα διαχωριστικό, η νταλίκα προσπερνούσε, ο οδηγός μας τελευταία στιγμή το έκοψε δεξιά και η νταλίκα, αφού έσπασε το παρμπρίζ του λεωφορείου, σύρθηκε στην αριστερή του μπάντα. Όταν κατεβήκαμε και είδαμε το πούλμαν απέξω, θύμιζε κονσέρβα από σαρδέλες (εκείνες τις παλιές, που άνοιγαν με κλειδάκι): όλη η αριστερή πλευρά ήταν ξεφλουδισμένη. Ναι, προφανώς άγιο είχαμε. Σταυροκοπιόμασταν καθώς περιμέναμε άλλο λεωφορείο να μας παραλάβει. Εκεί παραδίπλα ήταν και το μπλε ταμπελάκι με την ένδειξη της απόστασης από την Αθήνα: 88. Λίγο πιο πέρα, η στροφή για Θήβα.

Δεν έπαθε κανείς τίποτα: μόνο ο οδηγός του λεωφορείου είχε ένα μικρό κόψιμο στο πρόσωπο, όχι κάτι φοβερό. Το παρμπρίζ είχε γίνει εκατομμύρια μικρά γυαλάκια. Όταν επιτέλους έφτασα στο σπίτι και μπήκα στο ντους, ανακάλυψα ότι στο κεφάλι μου, ανάμεσα στις ρίζες των μαλλιών, ήταν μπηγμένα κάτι μικροσκοπικά γυαλάκια —δεν μου είχαν έρθει στα μούτρα επειδή εκείνη τη στιγμή με έπαιρνε ο ύπνος και είχα κατεβασμένο το κεφάλι, είχαν εισχωρήσει ελάχιστα, τα έβγαζα ένα-ένα σαν να ξεψειριζόμουν και κοίταζα έκπληκτος ένα απειροελάχιστο κόκκινο σημαδάκι στην άκρη τους.

Ασχέτως όλων αυτών, το «Θήβα 88» είναι μια κομματάρα, με όλη την ιδιαιτερότητα του δημιουργού του: ο Λάκης Παπαδόπουλος (με τα ψηλά ρεβέρ) κάπως καταφέρνει στα περισσότερα τραγούδια του να είναι στιχουργικά και μουσικά (και ως συνθέτης και ως εκτελεστής) λίγο off από αυτό που θα περίμενε κανείς — με την καλή την έννοια. Λίγο απρόβλεπτος. Δεν μπορώ να το πω καλύτερα.

Το βέβαιο είναι ότι ακούμε αυτό το κομμάτι κάθε φορά που περνάμε έξω από τη Θήβα. Και περνάμε πολύ συχνά. Αλλά δεν έχουμε πάει στη Θήβα. Ούτε τον σκύλο μας στείλαμε.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *