FBexit

—ένα διήγημα του Βασίλη Πεσμαζόγλου—

Ιούνιος 2018, Αθήνα

Το κουδούνι χτύπησε επίμονα. Ή έτσι του φάνηκε. Ανοίγοντας την πόρτα, ο Μάνος αντίκρισε δύο καλογυμνασμένους τύπους. Ο ένας πανύψηλος, ο άλλος κοντοστούπης.  Αμφότεροι μαυροντυμένοι, με τατουάζ στα μπράτσα.  Έμοιαζαν με μπράβους. Τα φαινόμενα απατούν;  Ενίοτε, όχι πάντα. «Ήρθαμε να σου μιλήσουμε», είπε ο ψηλός, κοιτάζοντάς τον μέσα από γυαλιά που έκρυβαν τα μάτια του και καθρέφτιζαν το πρόσωπο του εκάστοτε συνομιλητή του. Γυαλιά ηλίου. Ηλίου φαεινότερον το απειλητικόν του πράγματος.

Δεν χρειάστηκε να τους προσκαλέσει μέσα. Μπήκαν πριν απαντήσει. Στρογγυλοκάθισαν στον ξεφτισμένο καναπέ, απέναντι από το σχολικών προδιαγραφών ξύλινο γραφειάκι με τον υπολογιστή και το ρούτερ.

Τα φαινόμενα μάλλον δεν απατούσαν. Έμοιαζαν με κάτι μαφιόζους που είχε δει σε ταινίες. Ανάβοντας τσιγάρο χωρίς να ζητήσει την άδεια, ο διοπτροφόρος δίμετρος φαλακρός τύπος του δήλωσε με τον δέοντα στόμφο:

«Έχουμε να σου κάνουμε μια πρόταση». Εξυπακουόταν ότι θα έπρεπε να τη δεχτεί.

Καθώς έψαχνε να βρει τασάκι, είδος εν ανεπαρκεία στο δια ροπάλου αντικαπνιστικό διαμέρισμά του, ο Μάνος σκέφτηκε όλα όσα είχαν προηγηθεί. Όπως η ζωή που παρελαύνει μπροστά στα μάτια του μελλοθάνατου.

«Για όλα φταίει η Μαίρη», σκέφτηκε.

Ναι, η Μαίρη. Είχαν περάσει δύο χρόνια από τότε.

Μάιος 2016, Αθήνα

Την ώρα που έκανε ντους ενόψει της καθιερωμένης Σαββατιάτικης εξόδου τους, εκείνη είχε βαλθεί να ψαχουλεύει το κομπιούτερ του. Όπως σε άλλες εποχές οι ζηλότυποι σύντροφοι έψαχναν στο βάθος συρταριών και ντουλαπιών για καταχωνιασμένες επιστολές ή άλλα πειστήρια απιστίας, έτσι και σήμερα, στον αιώνα της πληροφορικής, η κάθε πληροφόρηση είναι πλέον ηλεκτρονική: μέσω Διαδικτύου μαθαίνεις ειδήσεις, βλέπεις τα προγράμματα σινεμά, τις καλύτερες τιμές για αγορές ηλεκτρικών ειδών, τις προσφορές στα σουπερμάρκετ, την πρόγνωση καιρού, κριτικές εστιατορίων, τέλος δε τις διάφορες ερωτικές παρασπονδίες — εικονικές ή πραγματικές, συντελεσθείσες ή προγραμματιζόμενες.

Ο Μάνος συνήθως έσβηνε τη σύνδεση με το FB, όταν δεν ήταν παρών. Αλλά εκείνο το βράδυ, μια αλληλουχία συμπτώσεων τον είχαν κάνει να μην το προνοήσει. Έτσι, η Μαίρη άδραξε την ευκαιρία: καθώς η ανοιξιάτικη βροχή χτύπαγε τα τζάμια του γραφείου σε συγχορδία με τον ήχο του ντους από το μπάνιο, βάλθηκε να ερευνά την εικαζόμενη δεύτερη παράλληλη ζωή του Μάνου. Σε όσο βάθος της επέτρεπαν τα χρονικά περιθώρια. Σε ένα βάθος ικανό να της αποκαλύψει το βάθος της αγνοίας της περί του εύρους της δραστηριότητας του συντρόφου της. Ο οποίος, την ίδια ακριβώς στιγμή, καθώς αρωματιζόταν, οραματιζόταν μιαν υπέροχη κοινή βραδιά με κατάληξη-κατακλείδα-κορωνίδα την ερωτική τους περίπτυξη. Ο φρεσκολουσμένος παρφουμαρισμένος Μάνος θα λουζόταν όμως, φευ,  ένα πλήθος απρόσμενων κατηγοριών που σταδιακά θα τον οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι το μοιραίον, αυτό που πάντοτε φοβόταν και από το οποίο επιμελώς προστατευόταν, είχε συντελεστεί.

Οι παρασπονδίες του ήταν βέβαια λιγοστές και επιφανειακότατες. Αλλά το «Μέσον είναι το Μήνυμα»: ο τρόπος μεθόδευσής τους ήταν που οδηγούσε στην έκρηξη της Μαίρης και στη σκηνή που ακολούθησε. Η βραδινή έξοδος είχε θλιβερή κατάληξη: αντικαταστάθηκε με την ηρωική και αρκούντως ηχηρή έξοδο της Μαίρης από το σπίτι.

Και εν τέλει από τη ζωή του.

Συμπαρασύροντας τον Κανέλο.

Αθήνα, Ιούνιος 2016

Δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο στην ψυχολογία η μετάθεση ευθύνης και το ξέσπασμα σε άλλα άσχετα πρόσωπα ή και άψυχα αντικείμενα. Εν προκειμένω, ο Μάνος,  μέσα από μια δαιδαλώδη εν πολλοίς ασυνείδητη διαδικασία, αντί να ψέξει την αδιακρισία της Μαίρης είτε τη δική του απροσεξία ή, πηγαίνοντας πιο βαθιά, την έφεσή του προς το φλερτάρισμα, βρήκε κάτι πιο πρωτότυπο. Αναγόρευσε σε αποδιοπομπαίο τράγο το FB. Το μέσο είναι το μήνυμα; Ε, λοιπόν, θα έστελνε μήνυμα στο μέσο να πάει να γαμηθεί!

Και πράγματι,  βάλθηκε να το εκδικηθεί.

Φεβρουάριος 2014, Αθήνα

Το FB τους είχε χωρίσει. Αλλά, παραδόξως, τους είχε ενώσει τότε, όταν γνωρίστηκαν σε κάποια ομάδα υπεράσπισης/περίθαλψης αδέσποτων ζώων και άρχισαν να ανταλλάσσουν μηνύματα, που σταδιακά έγιναν κάπως πιο προσωπικά. Τελικά γνωρίστηκαν από κοντά, αναβαθμίζοντας τη σχέση τους στον τρισδιάστατο χώρο και στη σφαίρα της ακοής. Το πρώτο ραντεβού ήταν σε μια συνάθροιση υιοθεσίας αδέσποτων ζώων στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ήταν Κυριακή και έκανε κρύο. Ήλιος με δόντια.

Ο έρως υπήρξε κεραυνοβόλος. Όχι μεταξύ τους, αλλά για ένα καλοσυνάτο κανελί σκυλάκι ηλικίας μόλις δύο μηνών, το οποίο και έσπευσαν από κοινού να υιοθετήσουν. Ήταν αρσενικό μπάσταρδο τεριέ και το έβγαλαν Κανέλο. Οι πρώτες τους συναντήσεις είχαν αντικείμενο το σκυλάκι-παιδάκι τους, την εκπαίδευσή του, τους απαραίτητους εμβολιασμούς, την ενδεδειγμένη διατροφή του και προφανώς τη στέγασή του – που οριστικοποιήθηκε στο διαμέρισμα της Μαίρης, ως πιο ευρύχωρο και διαθέτον σχετικά μεγάλο μπαλκόνι. Εκείνη άλλωστε πέρναγε πολύ χρόνο σπίτι, παίζοντας βιολί ή παραδίδοντας μαθήματα σε παιδιά: οι πρόβες εν όψει προσεχών κονσέρτων της ήταν για το Μάνο σχετικά υποφερτές, σε σύγκριση με τα μαθήματα αρχαρίων όπου τα στριγκλίσματα των βιολιών μαίνονταν. Ο Μάνος φρόντιζε να τα αποφεύγει.

Με το που έφθανε εκεί, οι δυο τους στρώνονταν στη δουλειά: έλυναν μαζί, σε εξειδικευμένες σελίδες στο Διαδίκτυο, όλες τις απορίες πρωτάρηδων για την ανατροφή των σκύλων. Στη συνέχεια, αφού είχαν κάνει οι τρεις τους μια βόλτα στο διπλανό πάρκο, επέστρεφαν κατάκοποι, παράγγελναν πίτσα (μέσω Διαδικτύου) και αντάλλασσαν μερικές μη κυνικές κουβέντες.

Κατέληξαν να γνωριστούνε καλύτερα. Χάρη στο τεριέ, ταιριάξανε.

Όταν πρωτοπλαγιάσανε μαζί (ενεργοποιώντας πλήρως και τις απομένουσες αισθήσεις της όσφρησης, γεύσης, αφής), είχε προηγηθεί απαρέγκλιτα το προαναφερθέν Κανελοκεντρικό πρόγραμμα, που έμελλε να τηρείται ευλαβικά. Τις σπάνιες φορές που τον επισκεπτόταν εκείνη, ήταν συνήθως στο πλαίσιο κάποιας βραδινής εξόδου — που περιλάμβανε μουσικά δρώμενα: ο Μάνος έμενε στα Εξάρχεια, ενώ η Μαίρη στο Γαλάτσι. Ο Μάνος προσέβλεπε στην ολοκλήρωση της φημολογούμενης νέας γραμμής του μετρό η οποία, ομού μετά του Κανέλου, θα τους ένωνε περαιτέρω.  Θα συγχρονίζονταν άραγε οι χρόνοι αποπεράτωσης του έργου με τους χρόνους κτισίματος της σχέσης τους; Η σκέψη αυτή τον οδηγούσε σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πιθανές εξελίξεις: τον χωρισμό και τη συμβίωση. Και τα δύο ενδεχόμενα θα σήμαιναν απεξάρτηση από τη νέα γραμμή.

Δύο χρόνια αργότερα, το FB θα τα τίναζε όλα στον αέρα.

Ναι, το FB.

Ιούλιος 2016, Αθήνα

Του έλειπε η Μαίρη, αλλά ακόμα περισσότερο ο Κανέλος, του οποίου την κηδεμονία δε μπορούσε δικαστικά να διεκδικήσει. Αναζητώντας από περιέργεια κατά πόσον υπήρχαν διεθνώς τέτοιου είδους νομικά προηγούμενα, οδηγήθηκε μέσω Διαδικτύου σε μια ομάδα στο FB. «Πάλι αυτό το διαολεμένο FB», σκέφτηκε. Και την ίδια στιγμή, ξαναφούντωσε η σιγοκαίουσα διάθεση εκδίκησης.

Είχε δοκιμάσει στο παρελθόν να δραστηριοποιηθεί ως χάκερ, αλλά οι απόπειρές του είχαν στεφθεί από παταγώδη αποτυχία. Δεν είχε αυταπάτες: το ταλέντο του στον τομέα αυτό ήταν πολύ περιορισμένο. Του έμενε η λύση της νόμιμης οδού. Του γεννήθηκε έτσι μια ιδέα: να φτιάξει ο ίδιος μια ομάδα υπονόμευσης του FB, στρατολογώντας πάσης φύσεως αγανακτισμένους. Όχι απλή ομάδα, αλλά μαχητικό ασκέρι. Κατά πόσον το ευκταίο ήταν όμως και εφικτό; Η λέξη εφικτέον ξεφύτρωσε άξαφνα στο μυαλό του. Δεν αρκούσε η αγανάκτηση — το είχε μάθει αυτό, συμμετέχοντας ενεργά το 2011 στο Σύνταγμα στο ομώνυμο κίνημα και βιώνοντας, λίγα χρόνια αργότερα, τη συλλογική του απαξίωση και απογοήτευση. Χρειαζόταν κάτι παραπάνω, μια πρόταση, μια συγκεκριμένη διέξοδος.

Δεν άργησε να τη βρει: είχε κάπου πληροφορηθεί για τη δημιουργία, κάπου στην Αμερική, μιας νέας σελίδας κοινωνικής δικτύωσης, ιδιαίτερα καλαίσθητης και φιλικής στο χρήστη. Επρόκειτο για το NETCLUB:  παρά τις οφθαλμοφανείς αρετές του, δεν είχε προσελκύσει πολλούς χρήστες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχε πολλούς εγγεγραμμένους. Κάτι σαν το πρώτο πληκτρολόγιο, στα τέλη του 19^ου αιώνα, που είχε τη διάταξη QWERTY η οποία εν τέλει, παρά τις ατέλειές της, καθιερώθηκε διότι απλούστατα όλοι πάνω σε αυτήν έμαθαν γραφομηχανή: ο πρώτος δημιουργεί ευνοϊκή αδράνεια, εμπεδώνεται και τα παίρνει όλα! Θα μπορούσε λοιπόν ο Μάνος να προτείνει συντεταγμένη ομαδική αποχώρηση από το FB και ένταξη στη νέα αυτή ηλεκτρονική λέσχη: άλλωστε το όνομά NETCLUB δεν παρέπεμπε σε λέσχη;

Αντλώντας από έγκυρα δημοσιεύματα που παρέθεταν πλήθος πληροφοριών, ο Μάνος διαμόρφωσε μια σύντομη περιεκτική διακήρυξη. Εκεί υπογράμμιζε την τεράστια χρηματιστηριακή αξία της FB, η οποία εδράζεται στο πλήθος πληροφοριών που διαθέτει για πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρήστες. Προσωπικά δεδομένα τα οποία, αθροιστικά, αποτελούν σωστό χρυσορυχείο, πολύτιμο για παντοειδείς διαφημιστικές χρήσεις. Για να μη μιλήσουμε για δυνάμει πολιτικές συνέπειες, τον παντογνώστη Μεγάλο Αδελφό που μας φακελώνει κανονικότατα ενώ εμείς σαχλαμαρίζουμε ασύστολα, σπέρνοντας αλόγιστα like και εκθέτοντας τις απόψεις μας — και τους εαυτούς μας. Και τι παίρνουμε ως αντάλλαγμα; Στο κειμενάκι απέφευγε επιμελώς να εξομολογηθεί τα παθήματά του με τη Μαίρη, αν και υπέθετε ότι στο  target group του θα συμμετείχαν και αρκετοί ομοιοπαθείς.

Καθώς είχε μπει για τα καλά το καλοκαίρι, ανάρτησε το μανιφέστο-κάλεσμα. Άντλησε μερικές δεκάδες like: όπως γνώριζε καλά, τα περισσότερα έπρεπε να εκληφθούν όχι κυριολεκτικά, δηλαδή ως επιδοκιμασία, αλλά  ως ισοδύναμα του «οκ», «το διάβασα», «εδώ είμαι κι εγώ», «γεια σου». Εισέπραξε και δύο share, καθώς και πέντε εγκωμιαστικά σχόλια, μνημεία κοινοτοπίας με αντισυστημικές κορώνες, καθώς και την ακόλουθη διαμαρτυρία:

Μου τη δίνει:

-που κάποιοι χρησιμοποιούν το fb ως μέσo διαφημιστικό της δουλειάς τους και μας καλούν να κάνουμε like τη σελίδα τους με το που γινόμαστε φίλοι

-που σε βάζουν σε διάφορες ομάδες και χαμπάρι δεν παίρνεις και τρελαίνεσαι με άσχετες ειδοποιήσεις

-που ορισμένοι ούτε καν προσπαθούν να γράψουν ορθογραφημένα

-που κάποιοι προωθούν πολιτικές θέσεις υπέρ ή κατά της εκάστοτε κυβέρνησης με αναρίθμητες αναρτήσεις επί καθημερινής βάσεως και μάλιστα υβριστικές και άνευ χιούμορ

– που σου κάνουν αίτημα φιλίας άτομα-φαντάσματα, που στο χρονολόγιο τους δεν δίνουν καμιά πληροφορία για τον εαυτό τους

-που βάζουν προκλητικές εικόνες υπονοώντας ευθαρσώς με τι βιοπορίζονται, ψάχνοντας πελατεία

Τι άποψη έχετε επ´αυτών, αγαπητέ Μark Ζuckerberg;

Τράβηξε ένα like στα παραπάνω, ξαναμέτρησε τους δυνάμει οπαδούς του και…

Και μετά;

Και τώρα;

Ένα πέπλο αμηχανίας, μια αίσθηση πλήρους ανημποριάς και ματαιότητας ήρθε και επικάθισε πάνω στο Μάνο, στο πισί του, στη σελίδα του στο FB, στα σαχλά πλην όμως μοιραία ηλεκτρονικά του φλερτ, στο μανιφέστο απόδρασης. Σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή ραστώνη και τις υψηλές θερμοκρασίες, την έλλειψη πελατών που αντανακλούσε  το σκονισμένο μπλοκάκι του ελεύθερου επαγγελματία κομπιουτερά, βίωνε μια πολλαπλή απογοήτευση – ερωτική και διαδικτυακή. Αποφάσισε να τα κλείσει όλα. Όλα! Πήρε το δισάκι του και σάλπαρε για το νησί, παρέα με τη μάσκα θαλάσσης του, δυο αστυνομικά βιβλία, τρεις αλλαξιές και πάμπολλες συγκεχυμένες σκέψεις.

Στο πλοίο τον πήρε ο ύπνος και ονειρεύτηκε. Ήταν με τη Μαίρη σε ένα πρωτοποριακό κονσέρτο: κουαρτέτο με τέσσερα διαφορετικής όψης και τεχνολογίας καζανάκια επί σκηνής, το καθένα με το δικό του ιδιαίτερο ήχο. Μια πλήρης υδραυλική εγκατάσταση, που προέβλεπε και δυνατότητα κουιντέτου — αν βρισκόταν πρόσθετο ηχητικά κατάλληλο καζανάκι, κατά προτίμηση παλαιάς κοπής. Ξύπνησε σκασμένος στα γέλια κι έχοντας σφηνωμένο στο νου του ένα ακατάληπτο @.

Καλοκαίρι 2016, Νίσυρος

Το οικογενειακό σπίτι στη Νίσυρο, στοιχειώδες ως προς τις ανέσεις του, έμενε ακατοίκητο όλους τους χειμώνες και πολλά καλοκαίρια.  (Ο πατέρας, γνήσιος Κρητικός, είχε επιβάλλει να πηγαίνουν στο δικό του χωριό στο Καστέλι Χανίων). Το μητρικό σπιτάκι στο Μανδράκι Νισύρου ήταν όμως ακριβώς ό,τι ο Μάνος χρειαζόταν. Το σουλούπωσε, ασχολήθηκε με τον κήπο, άλλαξε την πολυκαιρισμένη μπουκάλα υγραερίου, καθάρισε και αέρισε το μικροσκοπικό ψυγείο που είχε μουχλιάσει, έβαλε μπαταρίες στο παμπάλαιο τρανζιστοράκι που στα νιάτα του ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Και βρέθηκε να ζει σε μια ατμόσφαιρα sixties. Στη δανειστική βιβλιοθήκη βρήκε μερικά ακόμα αστυνομικά (ο Γιάννης Μαρής ταίριαζε απολύτως στο όλο κλίμα), το δε καφενείο στην κεντρική πλατεία τον τροφοδότησε με παλιούς γνωστούς για κουβεντούλα, συμπαίκτες για τάβλι και την Mary.  Αγγλίδα τουρίστρια, αρχαιολόγος, σαν απομεινάρι κι αυτή της δεκαετίας του 1960, ταξίδευε μόνη ανά την Ελλάδα οδεύοντας (με κάποιο δισταγμό λόγω προσφυγικού και τρομοκρατίας) Ανατολικά. Η εμφάνιση αυτού του μοναχικού και μοναδικού δείγματος ενός είδους υπό εξαφάνιση, που παρέπεμπε σε εποχές προ-μαζικού και προ-οργανωμένου τουρισμού, εμπλούτισε παντοιοτρόπως και επεξέτεινε θεαματικά την παραμονή του Μάνου στο νησί. Δεν διέφυγε της προσοχής του ούτε το όνομα, ούτε η ιδιότητα της Μαίρης number 2. Μέσα Σεπτεμβρίου, οι δρόμοι τους χωρίσανε και κατά τα ειωθότα ανταλλάξανε τηλέφωνα και διευθύνσεις. Τον ρώτησε αν ήταν στο FB. Καθώς εκείνος απαντούσε με ένα διστακτικό γιες, δεν μπορούσε η δόλια να γνωρίζει ότι του πάταγε έναν επώδυνο ηλεκτρονικό κάλο από τον οποίο πίστευε ότι είχε αποτοξινωθεί.

Σεπτέμβριος 2016, Αθήνα

Όμως αυτό ακριβώς το κουμπί διαδικτυακής επανεξάρτησης θα πάταγε ο Μάνος με το που θα έφθανε Σεπτεμβριάτικα στο δυάρι του στα Εξάρχεια. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για ένα ολάκερο σύστημα, μια συγκεκριμένη αλληλουχία κουμπιών: ρούτερ, πισί, γκούγκλ, FB. Είχε κατεβάσει ηρωικά τους διακόπτες. Τώρα τους ξανανέβαζε με την ίδια αποφασιστικότητα, για να βρεθεί πίσω στις αρχές καλοκαιριού, στο αρχικό σημείο, το επονομαζόμενο σημείο μηδέν. Back to square one.

Επιστροφή στην πόλη, μετά από μια παρατεταμένη επιστροφή στις ρίζες.

Στο ηλεκτρονικό του σύμπαν τον περίμενε μια σωρεία εντελώς προβλέψιμων μηνυμάτων και αναρτήσεων, εν πολλοίς άσχετων με το μανιφέστο του: το κάλεσμά του είχε εμφανώς περάσει στο ντούκου. Υπήρχε όμως και μια έκπληξη.

Ιούλιος 2016, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

«Δεν αρκεί η ποιότητα του προϊόντος μας! Χρειαζόμαστε κόσμο. Κόσμο! Εδώ ποιότητα είναι και η ποσότητα! Το γνωρίζαμε εξ αρχής, αλλά δεν προνοήσαμε αρκετά. Επαναπαυθήκαμε. Πρέπει να διεθνοποιηθούμε! Είδατε τι επιχειρεί η FB στην Ινδία; Να προσφέρει στα μέλη της αυτομάτως δωρεάν σύνδεση στο Ίντερνετ! Μιλάμε για αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων νέων. ΟΚ, εκεί δεν έχουμε επί του παρόντος σπουδαίες προοπτικές. Αλλά ας στοχεύσουμε, εκτός από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη. Με ένα καλό εφαλτήριο στον αναπτυγμένο κόσμο, αποκτάμε όνομα και μπορούμε στη συνέχεια να ξανοιχτούμε και στις αναδυόμενες αγορές που ρέπουν προς το μιμητισμό. Θα πιάσουμε έτσι μια σεβαστή αφρόκρεμα. Τι λέτε;».

Το κλίμα στη συνέλευση της  NETCLUB ήταν μουδιασμένο. Η ανταπόκριση, στον ένα χρόνο ζωής της, ήταν αισθητά κάτω των προσδοκιών. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς προβλέψεις δεν είχαν επαληθευτεί. Ο ήλιος της Καλιφόρνια έλαμπε, το κλιματιστικό ήταν στο φουλ, η ατμόσφαιρα στα γραφεία κατηφής. Ο Τομ, πληροφορηκάριος από το Μπέρκλεϋ και συνιδρυτής της επιχείρησης, πήρε το λόγο:

«Η ποιότητα χρειάζεται περισυλλογή, χρόνο ωρίμανσης και προπαντός ψυχραιμία. Ας επανέλθουμε όλοι μας τον Σεπτέμβριο με νέες ιδέες και καλοδουλεμένες προτάσεις».

Τα πίστευε αυτά, ο Θωμάς Ακινάκης. Συνάμα, τον βόλευαν. Αν και εργασιομανής, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να  διαταράξει την προγραμματισμένη καλοκαιρινή επίσκεψή του στην Ελλάδα, στις ρίζες του, στους γονείς του στα Χανιά, στους παλιούς φίλους και συμφοιτητές του από το Πολυτεχνείο. Είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε που αποφοίτησε αριστεύοντας από το Μετσόβειο και είχε κάνει στη συνέχεια λαμπρή σταδιοδρομία στις ΗΠΑ. Ακαδημαϊκή και όχι μόνον. Ο συνάδελφος και νυν συνεταίρος του τον είχε συμπαρασύρει στην περιπέτεια του NETCLUB. Και ήθελε να την παλέψει. Και να πετύχουν.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, τράνζιτο στην Αθήνα, θα έδινε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης σε κάποιο δημοσιογράφο των Νέων  που τον είχε ξετρυπώσει. Τίτλος της, «Ένα λαμπρό Ελληνικό μυαλό πίσω από το NETCLUB».

* * *

Σεπτέμβριος 2016,  Αθήνα 

Η έκπληξη που περίμενε τον Μάνο στην Αθήνα δεν βρισκόταν στην οθόνη του υπολογιστή του. Το μανιφέστο του στο FB είχε αποσπάσει, εν τη απουσία του, τρία πρόσθετα like αλλά και το εύγλωττο σχόλιο «Σιγά τα ωά!». Ο ηλεκτρονικός του κόσμος  αποδεικνυόταν πενιχρός, φειδωλός, αποθαρρυντικός. Αντίθετα, ήταν ο τόσο παραμελημένος έντυπος λόγος που θα του άνοιγε νέους ορίζοντες. Κι αυτό, χάρη στη Μαίρη —για την ακρίβεια, στη Mary— που στη Νίσυρο εξασκούσε καθημερινά τη νεοελληνική γλώσσα, διαβάζοντας με τη βοήθειά του Ελληνικές εφημερίδες. Έτσι, παρέα με τα άπλυτα, βρήκε στο σακίδιό του ένα τσαλακωμένο φύλο των Νέων, το οποίο  είχαν διαβάσει από κοινού. Ελλείψει άλλου χαρτιού, εκεί είχε σημειώσει η Mary τις συντεταγμένες της στο παγκόσμιο χωριό.

Καθώς έπαιρνε την εφημερίδα για να εντάξει στον υπολογιστή του τα δεδομένα της Αγγλίδας φίλης, η σελίδα άνοιξε, αποκαλύπτοντας στα εσωτερικά φύλλα μια συνέντευξη. Το μάτι του έπεσε στη λέξη NETCLUB. Ρίγησε. Σα μια φωνή, απρόσμενα μη ηλεκτρονική, να τον καλούσε από ένα προ-καλοκαιρινό υπερπέραν. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει στο Διαδίκτυο τη διεύθυνση επικοινωνίας του Θωμά-Τομ.

Σεπτέμβρης 2016, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ 

Εστίες αντίστασης. Εστίες ανάφλεξης. Έτσι ονόμασε το επιτελείο του NETCLUB τις εκατοντάδες αντάρτικες ομάδες μέσα στο FB, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, που θα συντονίζονταν διεθνώς, οργανώνοντας, εν ευθέτω χρόνω, την ένταξή τους στη δική τους σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Την πολλά υποσχόμενη: όχι μόνο γενικά στους χρήστες, αλλά ειδικά σε αυτούς τους πρωτοπόρους. Θα τους έταζαν λαγούς με πετραχήλια: συνδρομές σε ηλεκτρονικές εκδόσεις, μπόνους εφ’ όσον έπιαναν τους στόχους προσέλκυσης νέων χρηστών, κλήρωση ταξιδιών αναψυχής, ακόμα και μετοχές στην εταιρεία. Το κόστος αυτών των κινήτρων θα εξισορροπούνταν εν καιρώ από την αύξηση των διαφημιστικών εσόδων. Ήταν ένα στοίχημα. Φιλόδοξο, αλλά ρεαλιστικό.

Με φόντο αυτές τις πρωτότυπες ιδέες του, ο Θωμάς/Τομ έλαβε το μέιλ του Μάνου, που τον καλούσε να δει την επισυναπτόμενη επαναστατική του σελίδα στο FB. Ο Τομ δεν έχασε την ευκαιρία και έσπευσε να τον χρήσει ηγήτορα του εν Ελλάδι κινήματος απόδρασης από το FB μέσω FB. Είχε άλλωστε όλα τα προσόντα: όπως διαπίστωσε στο προφίλ του, ήταν Κρητικός και δη Χανιώτης. Κοντοχωριανοί στο παγκόσμιο χωριό. Αυτό το μείγμα νοσταλγίας, εθνικής υπερηφάνειας και τοπικισμού συμπλήρωσε τον βολονταρισμό της πρότασής του, επισκιάζοντας τον κατά τα άλλα άρτιο επαγγελματισμό του Τομ. Παρουσίασε στην επιτελική ομάδα του NETCLUB τον Μάνο  (που είχε μάλιστα το ίδιο όνομα με τον αδελφό του τον Μανώλη)  ως ταλέντο που πήγαινε χαμένο στη χειμαζόμενη Ελλάδα της πολυετούς κρίσης. «Δεινός κομπιουτεράς, μαέστρος στα θέματα κοινωνικής δικτύωσης. Ο άνθρωπός μας!», τόνισε.

Φθινόπωρο 2016, Αθήνα

Ο άνθρωπός μας!» Ίσχυε: όχι τόσο για τον Μάνο, όσο για τη Μαίρη. Sorry, τη Mary. Η οποία, εντωμεταξύ, έχοντας ανακαλύψει ότι ο μουσουλμανικός χώρος, ακόμα και στη σχετικά ήπια Τουρκική εκδοχή του, δεν ήταν και πολύ του γούστου της, απεφάνθη ότι ανήκει στη Δύση, στην Ευρώπη (εις πείσμα του νωπού, τραυματικού γι αυτήν, Brexit), στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα δε, στο Μάνο. Αναδίπλωση λόγω βραδυφλεγούς έρωτος; Ή έρως ως ένδυμα συγκάλυψης μιας σχεδόν άτακτης υποχώρησης που αναδείκνυε τα όρια των αντοχών της; Αναπάντητο ερώτημα. Πάντως, μαζί με τα πρωτοβρόχια κατέπλευσε στην Αθήνα.

Οι αρχαιολόγοι δεν είναι, την σήμερον, παλαιάς κοπής αρχαιόπληκτοι. Ιδίως εάν, όπως η Mary, έχουν στέρεα θεμέλια στις φυσικές επιστήμες (πρώτο πτυχίο της: Χημεία). Συν τοις άλλοις, έχουν έφεση στην έρευνα: η πολύπαθη αυτή λέξη δεν παραπέμπει, εν προκειμένω, σε ακαδημαϊκότροπη χαρτούρα, αλλά περισσότερο σε γραφεία ιδιωτικών ντετέκτιβ. Κάθε πετυχημένη ανασκαφή προϋποθέτει ένα τέτοιο ταλέντο. Και η Mary το διέθετε. Και με το παραπάνω. Επιπρόσθετα, όπως θα ανακάλυπτε έκπληκτος ο Μάνος, αυτή η σεμνή μάλλον ντροπαλή γυναίκα, που του έριχνε κάμποσα χρονάκια, είχε έναν τεράστιο κύκλο φιλιών και γνωριμιών σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στο τελευταίο είχε βάλει και το χεράκι της η μάνα της. Τη χερούκλα της. Έχοντας χηρέψει νωρίς, διοχέτευσε τη μανία της να συμβουλεύεται ακατάπαυστα τους (όχι απλώς διακοσμητικούς) τόμους της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας σε μία νέα συναφή συνήθεια: αντί να ξεφυλλίζει, έμαθε να σερφάρει. Παράλληλα, αντικατέστησε εν μέρει τα απογευματινά τσάγια με τις φίλες της με μια ευρεία παρέα στο FB, όπου ανταλλάσσανε πάσης φύσεως σχόλια, κουτσομπολιά και συνταγές (πρωτίστως για μαρμελάδες και πουτίγκες). Μία φίλη της βιβλιοφάγος και φιλόλογος, πρότεινε μάλιστα να φτιάξουν δική τους ομάδα με την χαρακτηριστική ονομασία Paradise Lost. Η συμμετοχή στο Χαμένο Παράδεισο, που έδινε έμφαση σε προβληματισμούς και προβλήματα τρίτης ηλικίας, αυξήθηκε κατακόρυφα.

Εν αναμονή απάντησης στην αίτησή της στη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας να εργαστεί εκεί και με κινούσα δύναμη τον (φλογερό ή μη) έρωτα για το Μάνο που φούντωσε στα Μικρασιατικά παράλια, η Mary ασπάστηκε το όραμα  NETCLUB. Και ανέλαβε δράση. Ο Μάνος δεν θα αργούσε να της αποκαλύψει τους κωδικούς πρόσβασής του στο πισί του και στη σελίδα του στο FB (όπου κι έσπευσαν να γίνουν φίλοι). Η Mary μετέφρασε και σουλούπωσε το κάλεσμα σε απόδραση, εμπλουτίζοντας και προσαρμόζοντάς το στους δικούς της κύκλους και το λανσάρισε στην κυβερνοσφαίρα. «Ας δούμε αν ο αετός μας θα πετάξει!», σχολίασε με ένα πονηρό χαμόγελο, πατώντας το κουμπί της οριστικής αποστολής / ανάρτησης.  Στα μάτια της ήταν ένα παιχνίδι. Στα μάτια του Μάνου, ζούσαν ιστορικές στιγμές: η Ελλάδα εξήγε επανάσταση! Συναισθηματικά δε, διαπίστωνε ότι είχε καβατζάρει: Mary- Μαίρη, σημειώσατε ένα, σχολίασε από μέσα του ο ποδοσφαιρόφιλος εαυτός του. Η στρουμπουλή χαμηλών τόνων κοκκινομάλλα  Αγγλίδα με τις φακίδες, η τόσο διαφορετική από την λυγερή μελαχρινή ταμπεραμεντόζα Ελληνίδα συνονόματή της, σιγά-σιγά τον κέρδιζε.

Η ιδέα του FBexit, όπως έσπευσαν να το αποκαλέσουν, συγκίνησε τα μάλα την ηλικιωμένη παρέα της μάνας της, που μετά την επιτυχία του Brexit για το οποίο είχε δεόντως ενεργοποιηθεί, αναζητούσε κάποιον άλλο υψιπετή στόχο.

Απρίλιος 2017, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

«Με μεγάλη χαρά, υπερηφάνεια και ικανοποίηση, σας πληροφορώ ότι στην Ευρώπη, με βάση μάλιστα τον διαμορφούμενο δραστήριο Ελληνοβρετανικό άξονα, η πρόοδος του εγχειρήματός μας είναι θεαματική. Η εν λόγω συνεργασία απέδωσε καρπούς πολύ πέραν των αναμενομένων, συμπαρασύροντας στο κίνημα «Escape FB» δεκάδες χιλιάδες χρήστες. Ιδιαίτερα σημαντικό και ενθαρρυντικό είναι το εύρημα των συνεργατών μου ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων είναι υψηλού επιπέδου: ανάμεσά τους βρίσκονται πολλοί μορφωμένοι, πτυχιούχοι (με ανεξήγητα μεγάλη παρουσία του αρχαιολογικού στοιχείου και, παραδόξως, κάμποσων ηλικιωμένων Βρετανών) που αποτελούν δυνάμει group leaders, ηγετικά πρόσωπα που εμπνέουν εμπιστοσύνη και χαίρουν ευρείας κοινωνικής εκτίμησης. Για όλα αυτά πρέπει να αναγνωρίσουμε την τεράστια συμβολή του Έλληνα (και μάλιστα Κρητικού) συνδέσμου μας Μάνου Μυλωνάκη. Και οφείλουμε, νομίζω, να τον επιβραβεύσουμε».

Στην άλλη άκρη του βόρειου ημισφαιρίου, ο Τομ αγορεύει και η επιτελική ομάδα του NETCLUB αξιολογεί τις εξελίξεις. Έχουν μάλιστα μπροστά τους ένα χάρτη των ΗΠΑ και της Ευρώπης που προβάλλεται σε γιγαντοοθόνη. Μοιάζουν κάπως με στρατηγούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελληνική αντίσταση γράφει πάλι ιστορία…

Ιούνιος 2017, Αθήνα

Αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή του στο κίνημα των αγανακτισμένων, το 2011, και την εξ ίσου αυθόρμητη δραστηριοποίησή του υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, ο Μάνος δεν είχε ποτέ συστηματική σχέση με την πολιτική.  Στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας, όπου σπούδασε πληροφορική, αντιπαρερχόταν τις παρατάξεις. Τώρα αισθανόταν ξαφνικά σαν επαγγελματικό στέλεχος κόμματος. Με το που του ήρθε το έμβασμα 1.000$ από τη  NETCLUB, ένοιωσε ένα μείγμα έκπληξης, χαράς και ανησυχίας. Η εξόχως καλοδεχούμενη οικονομική ένεση τον ξελάσπωνε, αλλά προφανώς συνεπαγόταν αυξημένες ευθύνες. Αυξημένες μεν, ακαθόριστες δε. Τι έπρεπε να κάνει; Τι επακριβώς περίμεναν από αυτόν οι μακρινοί ουρανοκατέβατοι χουβαρντάδες εργοδότες του; Και κατά πόσον μπορούσε να ανταποκριθεί, και μάλιστα με δεδομένο ότι η σύντροφος και αρωγός του έπιανε πλέον δουλειά στη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή; Πράγματι, τη στιγμή που το έμβασμα καταφτάνει, η Mary αποπλέει για να συμμετάσχει στη θερινή ανασκαφική έρευνα στην αρχαία Όλυνθο της Χαλκιδικής. Κρίνοντας από τον τρόπο που τού το ανακοινώνει, άδηλο και το μέλλον της σχέσης τους.

Και τώρα;

Έχοντας βρεθεί να ηγείται ενός πολυπληθούς πανευρωπαϊκού κινήματος ηλεκτρονικής αντίστασης και απόδρασης, υπό την ιδιότητα ιδιότυπου  «επαγγελματικού στελέχους», ο Μάνος ένοιωσε μιαν αμηχανία, που παρέπεμπε μακρόθεν στην κατάσταση όπου είχε περιέλθει ένα χρόνο νωρίτερα. Πανικός. Και αντέδρασε αναλόγως: τα μάζεψε, κατέβασε τα ρολά και πήγε πάλι στη Νίσυρο. Στρατηγός δίχως στρατηγικό πλάνο, στερημένος από την πολύτιμη λοχαγό του που εις το εξής περί άλλα θα τύρβαζε, ο Μάνος κατέφυγε στη γνώριμη λύση της φυγής. Απέδρασε από το σχέδιο απόδρασης που είχε εκπονήσει πριν ακριβώς ένα χρόνο και το οποίο είχε φουντώσει ξεπερνώντας τον κατά πολύ.

Ιούλιος 2017, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

«Αν κατάλαβα καλά, πήρε τα λεφτά και την έκανε. Κρίνοντας από τη σιγή ασυρμάτου τις τελευταίες εβδομάδες, ο Έλληνας σύνδεσμος έχει εξαφανιστεί. Ευτυχώς το κίνημα έχει εν πολλοίς αυτονομηθεί από τον ίδιο — άλλωστε η ίδια η δομή της ομάδας έχει μη ιεραρχικό χαρακτήρα: αυξάνονται και πληθύνονται, σχολιάζοντας και σχολιαζόμενοι, κάνοντας χιλιάδες like και share, στρατολογώντας κάθε καρυδιάς καρύδι χωρίς καμιά άνωθεν καθοδήγηση. Η παρουσία του Manos, ως εκ τούτου, δεν κρίνεται πλέον εντελώς απαραίτητη. Ήμαστε στον αυτόματο πιλότο. Το ερώτημα που τίθεται πλέον αφορά στη χρονική στιγμή: πότε ακριβώς όλοι αυτοί θα φύγουν επισήμως και ομαδικώς από το FB για να ενταχθούν στο NETCLUB; Ποία η μορφή και κυρίως το timing του κελεύσματος; Και κατά πόσον αυτό θα εισακουστεί;»

Ο Τομ άκουγε προσεκτικά τον big chief. Ήταν απογοητευμένος και μουδιασμένος με τη συμπεριφορά του Μάνου: ισοδυναμούσε στα μάτια του με ένα είδος προδοσίας. Έψεγε τον εαυτό του που δεν είχε προνοήσει για το ενδεχόμενο μιας ψυχολογίας αρπακτής –  τόσο διαδεδομένης εν Ελλάδι. Παρά την τάση του να εξιδανικεύει τη χώρα του, τα ήξερε αυτά. Αντέδρασε προσεκτικά, λακωνικά, όχι όμως και απολογητικά:

«Θα επιληφθώ. Πάντως η δυναμική, το momentum,  είναι εκεί και δουλεύει για μας. Η ομάδα απόδρασης αυξάνει καθημερινά, με «πυρήνες» (ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση), σε δέκα Ευρωπαϊκές χώρες. Ας το αφήσουμε να εξαπλώνεται. Όπως και πέρυσι, ας αξιοποιήσουμε το καλοκαίρι με μία δημιουργική ραστώνη. Επιστρέφοντας, θα καθορίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας. Α, και κάτι ακόμη: μόλις χτες με πήραν τηλέφωνο από τη FB. Ασαφής βολιδοσκόπηση, θα το χαρακτήριζα. Τους είπα να γίνουν πιο συγκεκριμένοι μέχρι τον Σεπτέμβρη. Παρακολουθούν καθώς φαίνεται από κοντά την «φραξιονιστική» (ας μου επιτραπεί η έκφραση) δράση μας. Σκέφτομαι μήπως μας έχουν φυτέψει τίποτα σπιούνους. Αλλά τι να κάνουν; Ουδέν κρυπτόν υπό τον διαδικτυακόν ήλιο. Ίδωμεν το φθινόπωρο, λοιπόν. ΟΚ;»

Το Ελληνικό καλοκαίρι του Τομ/Θωμά έπρεπε πάλι να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Τον τριβέλιζε η ιδέα να συναντήσει το Μάνο, να του τα πει ένα χεράκι. Αλλά πού να τον βρει; Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δεν απαντούσε, η δε σελίδα του στο FB έμοιαζε εντελώς απενεργοποιημένη, κρίνοντας από την τελευταία του επίσκεψη εκεί. Η μόνη λύση που απέμενε ήταν να τον αναζητήσει μέσω της Χανιώτικης οικογενείας. Αλλά με τόσους Μυλωνάκηδες, άντε να βγάλεις άκρη.

Ιούλιος 2017,  Μένλο Πάρκ, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

Την ίδια περίπου εποχή και σε παρεμφερείς γεωγραφικές συντεταγμένες, στην FB, μια ειδική μικρή ομάδα κρούσης, που βαφτίστηκε anti-guerilla task force, έχει επιφορτιστεί να αντιμετωπίσει την απειλή. Ψάχνεται και ψάχνει τρόπους δράσης. Οι πλέον ψύχραιμοι, στα ανώτατα κλιμάκια της εταιρείας, προκρίνουν στάση αναμονής. Έχουν δύο επιχειρήματα, που συνοψίζονται στην ακόλουθη τοποθέτηση ανώτατου στελέχους: « Η ανεκτική στάση της εταιρείας απέναντι στα φίδια που τρέφει στους κόρφους της μπορεί να αποδειχθεί σημαντικό ατού σε τυχόν τραβήγματα που προμηνύονται με την Επιτροπή Ανταγωνισμού — τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη.  Ούτως ή άλλως, το διακύβευμα, δηλαδή το μερίδιο αγοράς που αυτοί οι αλλόκοτοι ανταγωνιστές θα αντιπροσωπεύουν, είναι και προβλέπεται να παραμείνει αμελητέο. Τι σου είναι αυτές οι δεκάδες χιλιάδες  μουχλιασμένοι Ευρωπαίοι, μπροστά στα εκατομμύρια νεαρών Ινδών; Για να μην αναφερθούμε στην Αφρική, όπου καλπάζει το πρότζεκτ μας να παρέχεται μαζική σύνδεση μέσω drones που κινούνται με ηλεκτρική ενέργεια. Συμπέρασμα: ας συνεχίσουμε απρόσκοπτοι την εταιρική μας στρατηγική, που περιλαμβάνει άλλωστε φιλόδοξους στόχους όπως η εξαγορά εταιρειών τεχνητής νοημοσύνης. Business as usual, λοιπόν».

Στον αντίποδα, οι πιο θερμόαιμοι, προτείνουν ως άμυνα τη μετωπική επίθεση: είτε την άμεση εκπαραθύρωση της ομάδας και την απαγόρευση εισόδου των μελών της στο FB (facebook control κατά το face control), είτε (οι πιο ακραίοι) την αποστολή κακόβουλου λογισμικού στους αποστάτες, με συνακόλουθη καταστροφή των υποδομών του εχθρού.

Πλανάται βέβαια και μια τρίτη άποψη: να διερευνηθούν οι διαθέσεις και προθέσεις της NETCLUB. Μήπως εν τέλει αυτή η νεοφυής επιχείρηση επιζητά την παρενόχληση του γίγαντα, με σκοπό να τον προκαλέσει και, έναντι αβρής και αδρής αμοιβής, αυτός να την εξαγοράσει. Στα ανώτατα κλιμάκια αυτή η τελευταία προσέγγιση μοιάζει να κερδίζει έδαφος: «Βλέποντας και κάνοντας. Ας τους προσεγγίσουμε να δούμε πού το πάνε — αν και, προφανώς, δεν θα μας ανοίξουν τα χαρτιά τους με το καλημέρα. Ας κάνουμε όμως τους υπολογισμούς μας: τι νούμερο προτιθέμεθα να τους προτείνουμε την κατάλληλη στιγμή, πόσα μηδενικά θα έχει η επιταγή μας; Υπάρχει βέβαια μια εναλλακτική λύση, πιο αποκεντρωμένη: να πλευρίσουμε τους ανά τον κόσμο  ηγήτορες του κινήματος — τους έχουμε άλλωστε εντοπίσει. Και να τους αντιμετωπίσουμε με ένα μείγμα καρότου και μαστίγιου. Θα χρειαστεί γι αυτό να κινηθούμε διακριτικά, προσεκτικά, χωρίς να αφήσουμε ίχνη.  Να επιστρατεύσουμε δηλαδή τις γνωστές παλιές καλές μη συμβατικές μεθόδους, τις ασύμβατες με ηλεκτρονικά μέσα και ίχνη… Ο νοών, νοείτο… Ας τα σκεφτούμε αυτά, με ορόσημο τον Σεπτέμβριο».

Σεπτέμβριος 2017, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια

Σεπτέμβρης, μήνας κλειδί. Για όλους, μικρούς και μεγάλους. Ο Θωμάς δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει το Μάνο και επιστρέφει στην Καλιφόρνια άπραγος, αλλά ανανεωμένος. Έχει και μερικές νεφελώδεις καινούργιες ιδέες – όπως η δωρεάν προσφορά ποικίλων υπηρεσιών στους χρήστες της NETCLUB. Ο Μάνος συνεχίζει να τελεί σε ομιχλώδη ψυχολογία, η Mary το βιολί της απορροφημένη στις συναρπαστικές ανασκαφές της, η Μαίρη το δικό της βιολί από ξύλο καρυδιάς και τον Κανέλο να γαυγίζει ασύστολα — προς πάσαν κατεύθυνση, αλλά όλως ιδιαιτέρως μπροστά στους στριγκούς ήχους των μαθητευομένων βιολιστών.

Επιστρέφοντας από τη Νίσυρο, ο Μάνος ξεσκονίζει το μπλοκάκι του και στέλνει δεκάδες μέιλ στις μικρομεσαίες εταιρείες εργοδότες του — πολλές εκ των οποίων οδεύουν προς πτώχευση, συμπαρασύροντας και τον ίδιο. Η Μαίρη νούμερο 2 τον έχει εγκαταλείψει διακριτικά μεν, οριστικά δε, έχοντας αποκτήσει εν τω μεταξύ ένα είδος χρησικτησίας στον επαναστατικό λογαριασμό του στο FB. Νοιώθοντας μιαν αίσθηση εγκατάλειψης, έχοντας μπουχτίσει με όλα, ο Μάνος προσπαθεί να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό. Στο πλαίσιο αυτό, αλλάζει περσόνα και στο FB. Αλλαγή σελίδας.

Ιούνιος 2018, Αθήνα

«Έχουμε να σου κάνουμε μια πρόταση».

Εξυπακουόταν ότι ο Μάνος θα έπρεπε να τη δεχτεί. Το πλοίο για Νίσυρο έφευγε σε τρεις ώρες, τα μπογαλάκια του ήταν ήδη έτοιμα για την καθιερωμένη καλοκαιρινή του απόδραση. Πώς θα ξεκουμπιστούν να φύγουν αυτοί οι περίεργοι τύποι που είχαν αράξει στον καναπέ φουμάροντας και τον έβλεπαν με ένα βλοσυρό ύφος; Για αρμένικη βίζιτα και αρειμάνιο κάπνισμα το πήγαιναν; Ξεροβήχοντας από ένα μείγμα ενόχλησης για τα αναμμένα τσιγάρα, αμηχανίας και φόβου, ο Μάνος πήρε το λόγο:

«Σας ακούω. Υποπτεύομαι τον λόγο της παρουσίας σας».

«Μπα; Ωραία τότε. Έτσι θα συντομέψουμε. Άρα θα ξέρεις ότι μας τα έχετε πρήξει», απάντησε ο πλέον εύσωμος, ξεφυσώντας επιδεικτικά τον καπνό.

«Μήπως υπερβάλλετε;  Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει ελευθερία της έκφρασης;» ψέλλισε ο Μάνος.

«Έκφρασης, ε; Πες το κι έτσι», κάγχασε ο συνομιλητής του.

«Δεν σας καταλαβαίνω. Πώς με βρήκατε;»

«Δηλαδή μας λες τώρα πως δεν έχεις ακουστά το FB; Μας δουλεύεις;» απάντησε ειρωνικά ο κοντός, που μέχρι τότε παρακολουθούσε αμέτοχος.

«Αλλιώς πώς θα ήμασταν εδώ;» συμπλήρωσε ο ψηλός, μειδιώντας.

«Ωραία. Άρα τα γνωρίζετε όλα. Αλλά τι; Θέλετε αποζημίωση; Με ποια νομική βάση; Τη γνώμη μου έλεγα! Άλλωστε, έχω πλέον ξεκόψει».

«Δες το κι έτσι. Σαν αποζημίωση. Αναδρομικά».

«Πάντως δεν έχω δεκάρα. Ουκ αν λάβοις…»

«Δεν ήρθαμε να πάρουμε, αλλά να δώσουμε. Συμβουλές και όχι μόνο…», είπε ο εύσωμος με ένα πονηρό ύφος.

Ο Μάνος αναθάρρησε:

«Πάντως έχω κλείσει το συγκεκριμένο λογαριασμό μου στο FB και δεν ενοχλώ πλέον κανένα».

«Ούτε τη διατάραξη κοινής ησυχίας έχεις ακουστά;»

«Η παλιά διακήρυξή μου ισοδυναμεί με αυτό;» απόρησε ο Μάνος.

«Διακήρυξη; Σιγά τα αυγά! Αλλά μπορείς και να το δεις έτσι, αν θέλεις», ειρωνεύτηκε ο ψηλός κοιτάζοντάς τον λοξά.

« Και ποια η πρότασή σας;» είπε ο Μάνος, ελέγχοντας την ώρα στο κινητό του.

«Έχουμε για σένα ένα δωράκι. Το παίρνεις και το βουλώνεις. Να πάψετε να  ξεσηκώνετε τον κόσμο κι εμείς δεν θα σας ξαναενοχλήσουμε».

«Πόσα;» ρώτησε ο Μάνος, έτοιμος να δεχτεί οποιαδήποτε δωροδοκία.

«Τι πόσα; Ένα δεν σου φτάνει;» απάντησε ο άλλος αυστηρά.

Το μυαλό του Μάνου πήρε φωτιά: «Ένα χιλιάρικο καλοδεχούμενο, βέβαια, αλλά τόσο  ψιλικατζίδικο είναι κοτζάμ FB; Μήπως τα μοιράζουν σε πολλούς αντάρτες;» σκέφτηκε αστραπιαία ο Μάνος, αναλογιζόμενος το ενδεχόμενο να παζαρέψει.

«Το έχετε εδώ;» ρώτησε για να μην προδώσει τις σκέψεις του.

«Κάτω, στο αυτοκίνητο. Ασφαλές, βέβαια. Αλλά όπως είπαμε, το παίρνεις και μετά μόκο. Ούτε Μαίρη ούτε τίποτα!»

«Ώστε ξέρουν και για τη Mary; Θα την πλεύρισαν άραγε κι αυτήν; Πόσα να της έδωσαν;» σκέφτηκε ανήσυχος ο Μάνος.

«Την είδατε;» ρώτησε

«Εσύ τι λες; Γυναίκα να σου τύχει! Αγύριστο κεφάλι, σκληρό καρύδι, δεν παίρνει από λόγια. Το βιολί της!» κάγχασε ο ψηλός έχοντας ανάψει ένα ακόμα τσιγάρο.

Η εκτίμηση του Μάνου για την χαμηλών τόνων Αγγλίδα, που συνέχιζε ακάθεκτη τόσο τις ανασκαφές όσο και την αντίσταση στο FB, έχοντας όμως ξεκόψει απ’ αυτόν, ανέβηκε. Θα διαπραγματεύτηκε σκληρά, σκέφτηκε.

«Μέσω αυτής σε εντοπίσαμε. Δηλαδή μέσω της σελίδας της στο FB. Είδαμε όλο το ιστορικό. Εσύ έρχεσαι δεύτερος. Ευτυχώς δείχνεις συνεργάσιμος. Όχι σαν κάτι άλλους — και άλλες… ΟΚ λοιπόν, πάμε να σου το φέρουμε.»

«Γιατί έρχομαι δεύτερος;» ρώτησε ενοχλημένος ο Μάνος.

«Τι λες εσύ; Μάτια έχουμε, είδαμε πώς πήγε η δουλειά. Μας βοήθησε βέβαια στην έρευνα το FB», απάντησε ο κοντός.

Ο Μάνος απόρησε από μέσα του: «Τόσο μεγάλο ποσό, να το έχουνε στο αυτοκίνητο; Μήπως άραγε να είναι σε χαρτονομίσματα των 20 ή και 10 ευρώ; Όπως στις ταινίες; Μήπως λόγω capital controls, που δεν λένε να αρθούν;».

Η απορία του θα λυνόταν σε τρία λεπτά. Ο εύσωμος ξαναεμφανίστηκε κρατώντας ένα μεγάλο στιβαρό μπλε σάκο του ΙΚΕΑ. Ο Μάνος γούρλωσε τα μάτια του.

«Και να ξέρεις, η Οργάνωση δεν είναι παίξε-γέλασε! Σαν κάτι κυριούλες του Κολωνακίου. Θα μας βρεις και στο FB. ΟΠΑΗΧ. Οργάνωση Προστασίας Αθηναίων από Ηχορύπανση. Στόχος μας συνήθως τα μπαρ και οι θορυβώδεις μετανάστες. Μας έλαχε όμως και η Μαίρη, στην πολυκατοικία μου. Είμαστε βλέπεις και φιλόζωοι. Αντί για φόλα, σκεφτήκαμε τον μπαμπά του σκυλιού. Σε βρήκαμε από τη σελίδα της Μαίρης στο FB. Χωρίς πολλά-πολλά, τον βουτήξαμε, τον ναρκώσαμε λίγο και να ‘μαστε – κι ας φώναζε αυτή!»

Από το μπλε σάκο, ο Κανέλος έβγαλε ένα αχνό γαύγισμα.

Τον περίμενε ένα αναπάντεχο υπέροχο καλοκαίρι  στη Νίσυρο.

Ιούνιος 2018, Μπέρκλεϋ, Καλιφόρνια

«Μια χαψιά μας κάνανε»

«Ναι, αλλά οικονόμησες κάτι εκατομμυριάκια. Καλή μπάζα, υποθέτω»

«Αυτό ήταν εξ αρχής το πλάνο μας»

«Το δικό σου πλάνο»

«ΟΚ, το παραδέχομαι. Άλλωστε, με όλη αυτήν την ιστορία, κινδύνευα να αφήσω τα ερευνητικά μου προγράμματα στο Πανεπιστήμιο. Τα παραμελούσα. Είχα καταντήσει ψιλικατζής. Άκου εκεί, να χαραμίζω το καλοκαίρι μου αναζητώντας κάποιον φουκαρατζίκο Μάνο στην Κρήτη! Είχα μπει για τα καλά στο τριπάκι του start up. Τώρα που το βλέπω, ήταν σα μια παρτίδα. Εξ αρχής. Ευτυχώς που η FB μάς πήρε στα σοβαρά και στο φινάλε έβαλε ένα ακόμα μηδενικό στην επιταγή εξαγοράς μας.

«Και τώρα;»

«Θα πέσω με τα μούτρα στην εξέλιξη των ηλιακών drones. Η FB θέλει να τα τελειοποιήσει. Θα τα αμολήσει στην Αφρική να δίνουν σήμα και να φέρνουν συνδρομητές. Τι τα θες; Ο πρώτος τα παίρνει όλα!»

* * *

Εδώ άλλες ιστορίες

Στο:Short stories Tagged: facebook, Βασίλης Πεσμαζόγλου

from dimart http://ift.tt/2v7ViIb
via IFTTT