—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Πριν από λίγες μέρες, η Εθνική Τράπεζα δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα μελέτη για την Ανώτατη Εκπαίδευση και την «ακαδημαϊκή ανταγωνιστικότητα». Στη μελέτη αυτή, υποστηρίζεται πως «η Ελλάδα θα μπορούσε να προσελκύσει 110.000 ξένους φοιτητές (από 27,600 το 2015) και παράλληλα να περιορίσει τις εκροές Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό, εφαρμόζοντας τις παρακάτω πολιτικές: α) εγκαθίδρυση συνεπούς και σταθερής εθνικής στρατηγικής για την ανώτατη εκπαίδευση, με έμφαση στην αυτονομία των πανεπιστημίων β) νομοθέτηση πολιτικών και κινήτρων για προσέλκυση της ακαδημαϊκής διασποράς, γ) στήριξη της δημιουργίας Κέντρων Αριστείας γύρω από τα ελληνικά πανεπιστήμια για ενδυνάμωση της σύνδεσής τους με τον επιχειρηματικό τομέα».[1]
Στην ίδια μελέτη, αναφέρεται πως «το διεθνές περιβάλλον είναι εξαιρετικά ευνοϊκό για το συγκεκριμένο εγχείρημα, καθώς οι ροές των διεθνών φοιτητών έχουν πενταπλασιαστεί κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες (4,5 εκατ. φοιτητές το 2015 από 1,8 εκατ. το 1995, και 0,8 εκατ. το 1975)», ενώ παράλληλα η Ελλάδα διαθέτει το υψηλό «συγκριτικό πλεονέκτημα της μεγάλης ακαδημαϊκής διασποράς (με το 60% των Ελλήνων πανεπιστημιακών καθηγητών να απασχολούνται στο εξωτερικό, σε σχέση με έναν ευρωπαϊκό μέσο όρο της τάξης του 11%)». Αναμφισβήτητα, είναι μια μελέτη που θα άξιζε να συζητηθεί στη Βουλή, προκειμένου, με την απαραίτητη διακομματική συναίνεση, να αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση σε μια «οικονομία έντασης γνώσης».
Αυτή η συζήτηση όμως δεν θα γίνει. Το ν/σ που προετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας επικεντρώνεται σε τελείως διαφορετικά σημεία: στη στρεβλή επαναφορά του «ασύλου», στις μορφές συν-διοίκησης με τους φοιτητές και τους διοικητικούς υπαλλήλους, στην κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, στις νέες γραφειοκρατικές διαδικασίες της έρευνας, στη φτωχοποίηση των προγραμμάτων μεταπτυχιακών σπουδών. Η επιστροφή στο παρελθόν, πασπαλισμένη με την παρωχημένη ρητορική για το δήθεν «δημοκρατικό Πανεπιστήμιο», αποτελεί το κύριο θέμα της νέας αντι-μεταρρύθμισης, που, ακολουθώντας πιστά όλες τις αναχρονιστικές θέσεις του «συνδικαλιστικού» ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνει, ακόμα μια φορά, το δόγμα: «να μην αλλάξει τίποτα». Ο ίδιος ο υπουργός, άλλωστε, σε πρόσφατη κοινοβουλευτική αγόρευσή του δεν έκρυψε τα πολιτικά κίνητρα της αποκαθήλωσης του προηγούμενου νόμου. Ο υπουργός είπε ότι ο ισχύων νόμος «ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία, η οποία δημιουργήθηκε πάνω στην ιδεολογική συμφωνία ότι με αυτό τον νόμο σταματάει η ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια».[2] Να υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο νέος νόμος είναι ένας νόμος που αποκαθιστά την ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια; Αυτή είναι άραγε η δουλειά του Υπουργείου Παιδείας;
Είναι γεγονός ότι πολλοί πανεπιστημιακοί είχαμε διαφορές και διαφωνίες με τον προηγούμενο νόμο∙ διαφωνίες τις οποίες εκφράσαμε δημοσίως, μέσα σε έναν επαρκή χρόνο ακαδημαϊκής και πολιτικής διαβούλευσης. Οι διαφωνίες αφορούσαν κυρίως τα δυσλειτουργικά σημεία του νόμου, που αφορούσαν την αντίληψη για το «αυτοδιοίκητο». Με μικρές τροποποιήσεις, ωστόσο, ο «νόμος Διαμαντοπούλου» παρέμεινε ο κύριος «οδικός χάρτης» για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί η ουσία του∙ αλλά και χωρίς ποτέ να μετρηθούν ουσιαστικά τα αποτελέσματά του ως προς τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης. Κανείς δεν είχε φανταστεί πως η σημερινή κυβέρνηση θα επιχειρούσε να εκφράσει την απόλυτη «ασυνέχεια του κράτους», μέσω ενός νόμου που έχει ήδη μπει στη «μηχανή του χρόνου». Ας μη γελιόμαστε: δεν πρόκειται απλώς για νοσταλγία, ή για συγκυριακή αδυναμία κατανόησης των συνθηκών της ανώτατης εκπαίδευσης. Πρόκειται για την πλήρη αδυναμία της κυβέρνησης να φανταστεί την Παιδεία ως μοχλό ανάπτυξης μιας χώρας, που πρέπει επιτέλους να βγει από τα Μνημόνια για διεκδικήσει το μέλλον της.
Την ώρα που το Υπουργείο επαναφέρει ιδέες και προτάσεις από το βαθύ παρελθόν, δεν βλέπει ότι «στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων, το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας είναι το επιστημονικό της προσωπικό, με την αξία του να ανέρχεται σε 12 δισ. ευρώ ετησίως».[3] Είναι ένα τεράστιο κόστος, που δεν θεραπεύεται με κηρύγματα για τη χαμένη ηγεμονία της Αριστεράς και για τις «αγωνιστικές» φοιτητικές παρατάξεις. Το μόνο που θα πετύχει ο νέος νόμος είναι να βγουν ξανά τα «τραπεζάκια έξω», στα κυλικεία των Σχολών∙ εκεί που οι πρωτοετείς ψάχνουν να βρουν «πάσο» και οι τελειόφοιτοι συμπληρώνουν αιτήσεις για το επίδομα ανεργίας.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα
Στο:Ανώμαλα ρήματα Tagged: Γιάννης Παπαθεοδώρου
from dimart http://ift.tt/2rTT111
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου