zougla: Ρότζερ Μουρ

Πέθανε στα 89 του ο Sir Roger Moore

—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Ο Μουρ ήταν από τις ευτυχείς περιπτώσεις που η τηλεόραση λειτούργησε ως θερμοκήπιο για έναν μεγάλο σταρ: έχοντας, όπως είχε δηλώσει, την τύχη, και όχι τόσο το ταλέντο, με το μέρος του, υπήρξε Σάιμον Τέμπλαρ, ο Άγιος, από το 1962 έως το 1969. Και αμέσως μετά, εκλήθη να αλλάξει το πρόσωπο του Τζέιμς Μποντ, και μάλιστα όταν το πρόσωπο αυτό ανήκε μέχρι τότε στον Σον Κόνερι. Και κατάφερε πράγματι να δημιουργήσει τη δική του σχολή και το δικό του στυλ στον ρόλο, παίζοντας σε επτά ταινίες, από το 1973 έως το 1985.

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας από τους μέχρι τώρα διαδόχους του δεν είχε τόσο μεγάλη διάρκεια. «Δεν έχει καμία αρνητική πλευρά να σε ταυτίζει ο κόσμος με τον Μποντ», έχει δηλώσει με χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση ο Μουρ, ο οποίος χρίστηκε ιππότης το 2003 για τις υπηρεσίες του ως Πρεσβευτή Καλής Θελήσεως της UNICEF. Ήταν το πεδίο για το οποίο δήλωνε περισσότερο περήφανος στη ζωή του. Η στάση του απέναντι στην ηθοποιία είχε, ούτως ή άλλως, πάντα μια ελαφρώς αυτοσαρκαστική διάθεση. Μετά τον Μποντ, στις λιγοστές του εμφανίσεις στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη, δεν προσπάθησε καθόλου να προστατέψει την εικόνα του — αντιθέτως, έπαιξε πολλές φορές μαζί της, υπονομεύοντάς τη με χιούμορ, δίνοντάς της την αληθινή διάσταση ενός καλού προϊόντος της ποπ κουλτούρας.

rogermoore-stache1

Για τη γενιά μου, την τελευταία που μεγάλωσε χωρίς internet, σε έναν κόσμο πολύ πιο «μικρό» και κλειστό, ο Ρότζερ Μουρ ενσάρκωνε την ίδια την έννοια του Άγγλου και διαμόρφωσε την εικόνα ενός ολόκληρου έθνους προς τα έξω. Δεν έχει σημασία αν η εικόνα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα — προφανώς και όχι. Ήταν όμως ένα έξοχο μυθοπλαστικό εφεύρημα. Ο Ρότζερ Μουρ, είτε ως «Άγιος» είτε ως «Μποντ», υπηρέτησε τον ρόλο του γοητευτικού, φλεγματικού gentleman, του ψύχραιμου, ικανού, αποτελεσματικού και σχεδόν εξοργιστικά πολιτισμένου ανθρώπου, του αιώνιου Φιλέα Φογκ. Κι αν το τραβήξουμε ακόμα λίγο παραπέρα, ο Ροτζερ Μουρ ήταν για τους Έλληνες ο χαρακτηριστικότερος Ευρωπαίος. Αυτό που βρισκόταν για μας στον αντίποδα του «Ζορμπά», αυτό που θαυμάζαμε και μισούσαμε μαζί.

αρχείο λήψης