zougla: Η αράχνη και η μύγα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #995
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Αν τυχόν (έχεις την τύχη να) είσαι Αγγλοσάξονας, η κουλτούρα της παιδικής σου ηλικίας διακλαδίζεται απολύτως φυσιολογικά και μέσα στον ενήλικο βίο σου. Πράγματα που διάβασες τότε, τραγούδια που άκουσες και εικόνες που είδες αποτελούν πρώτη ύλη και για τον «κανονικό» πολιτισμό των ενηλίκων. Ίσως γιατί οι Αγγλοσάξονες διαθέτουν, από πολύ παλιά, και λόγια παιδική κουλτούρα εκτός από τη λαϊκή τους παράδοση. Και, ναι, το ζηλεύω αυτό.

Κάπως έτσι, πιάνοντας την άκρη ενός εντελώς τυχαίου νήματος, του Lullaby των Cure, ανακάλυψα την ενδιαφέρουσα διαδρομή ενός στίχου. Μας λέει, λοιπόν, ο Ρόμπερτ Σμιθ για τον spiderman· όχι τον γνωστό, με τα κοκκινομπλέ και την αποστολή να σώσει την πόλη από το έγκλημα, αλλά έναν πολύ πιο κυριολεκτικό «άνθρωπο-αράχνη», μαύρο και τριχωτό, που έρχεται κάθε βράδυ στο κρεβάτι του για να τον φάει σαν να ήταν μύγα πιασμένη στον ιστό. Ωραία φάση για νανούρισμα, η εικόνα μιας αράχνης που τρώει τα φτωχά της θύματα.

Κι όμως, δεν φταίει το ενίοτε νοσηρό γούστο των Cure γι’ αυτό. Από κάπου προέρχονται τα πράγματα. Όντως, ένα από τα γνωστότερα νανουρίσματα στην αγγλική γλώσσα είναι το «The spider and the fly» της Mary Howitt. Γραμμένο στις αρχές του 19ου αιώνα. Έπος από άποψη μεγέθους (για ΠΟΛΥ ανήσυχα νήπια) και θρίλερ ως προς την ποιότητα, όπου η αράχνη προσπαθεί να πείσει τη μύγα να «περάσει λίγο από το σαλονάκι της» («Will you walk into my parlor? Said a spider to a fly» – η μύγα στην αρχή κάνει τη δύσκολη αλλά στο τέλος… ε, ναι. Αυτό).

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Αφενός, ο τίτλος ενέπνευσε (μεταξύ άλλων) τους Stones:

Αφετέρου, κάπου 120 χρόνια πριν τον Σμιθ, ο Λούις Κάρολ έπιασε στα χέρια του το καημένο το ποιηματάκι. Και, για να το πούμε ευγενικά, του άλλαξε τα φώτα, τόσο όμως ώστε να θυμίζει απολύτως το πρωτότυπο, μεταμορφώνοντάς το στη γνωστή «Καντρίλια των αστακών» («“Will you walk a little faster?” said a whiting to a snail»), από το κεφάλαιο 10 της Αλίκης. Και προεκτείνοντας ακόμα περισσότερο τον αρχικό πυρήνα ενός παιδικού τραγουδιού, οι Franz Ferdinand το μελοποίησαν το 2010, για την ταινία του Μπάρτον.

Να κι ένας κλασικός Disney, από το 1931:

Ωραία πράγματα. Εμείς, «Η καλή μας αγελάδα», και πολλή μας πέφτει.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *