zougla: White Nights

Αυτό δεν είναι τραγούδι #896
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Κοντά στα Χριστούγεννα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, πήρα –μετά από εφτά μήνες θητείας (ωραίες εποχές!)– την πρώτη μου σοβαρή άδεια (μια ολόκληρη βδομάδα) από την Πολεμική Αεροπορία, κι αυτό γιατί θα ήμουν κουμπάρος σε γάμο. Θα πάντρευα τον Α., παιδικό μου φίλο και ισάδελφο, με τη Σ., την καλύτερή μου φίλη. Ο γάμος θα ήταν πολιτικός, συνεπώς δεν είχαμε πολλές ετοιμασίες (ούτε και τα λεφτά που απαιτούν οι πολλές ετοιμασίες, για να τα λέμε όλα).

Δυο μέρες πριν από την τελετή έγινε η μετακόμιση στο διαμέρισμα που είχαν νοικιάσει οι μέλλοντες νεόνυμφοι. Ήταν σχετικά κοντά στα πατρικά όλων μας, σε μια συνοικία που λέγεται «Αναγέννηση» (ούτε που ξέρω γιατί). Τρέχαμε όλη μέρα πέρα-δώθε, με δανεικά αυτοκίνητα – τρελό κουβάλημα. Αργά το βράδυ είχαμε μεταφέρει ό,τι ήταν να μεταφέρουμε και σωριαστήκαμε ανάμεσα στις κούτες κατάκοποι. Νηστικοί όλη μέρα. Οι απαραίτητες συσκευές για μαγείρεμα υπήρχαν, αλλά μέσα σε κούτες. Και από υλικά, μηδέν. Κάτι έπρεπε να φάμε, όμως. Και να πιούμε, για να βρέξουμε το διαμέρισμα! Έτσι που ήταν οι άλλοι δύο ξεθεωμένοι (εγώ είχα λουφάρει ελαφρώς κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθότι αδειούχος), προθυμοποιήθηκα να βγω να πάρω κάτι πρόχειρο και κάνα κρασί.

Βγήκα κι άρχισα να ψάχνω στην τύχη. Δεν την ήξερα τη γειτονιά, αλλά κάτι θα έβρισκα, τι διάολο. Πήρα σβάρνα τα τριγύρω στενά βουστροφηδόν και όντως κάποτε βρήκα ένα σουβλατζίδικο. Ήταν ένα μαγαζάκι είκοσι τετραγωνικών, χωρίς φωτεινή επιγραφή. Έριξα μια ματιά από τη βιτρίνα: ο απολύτως απαραίτητος εξοπλισμός, η εορταστική διακόσμηση θλιβερή: τελείως ντεκαντάνς η κατάσταση· μια γυναίκα κι ένας άντρας πίσω από τον πάγκο· άδειο από πελατεία – κακό αυτό. Κουρασμένος και πεινασμένος, αποφάσισα ότι δεν έλεγε να συνεχίσω το ψάξιμο και μπήκα.

Ευγενέστατοι οι μαγαζάτορες, με καλωσόρισαν. Παράγγειλα έξι χοιρινά καλαμάκια τυλιχτά (δεν είχαν και τίποτα άλλο, οπότε η επιλογή δεν με δυσκόλεψε), δύο μερίδες πατάτες τηγανητές και δύο Δεμέστιχες. (Πληροφορία για τους νεότερους: η Δεμέστιχα ήταν λευκό εμφιαλωμένο κρασί, περίπου το μόνο που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή σε λογική τιμή.) Η γυναίκα ανέλαβε να τηγανίσει τις πατάτες, ο άντρας να τυλίξει τα σουβλάκια.

Όση ώρα ετοίμαζαν την παραγγελία (και ήταν πολλή – άλλοι οι ρυθμοί τότε), από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι οι μαγαζάτορες (περίπου στην ηλικία μου, στη μέση της τρίτης τους δεκαετίας) ήταν νόμιμο ζεύγος (ίσως και νιόπαντροι) και φρέσκοι επαγγελματίες. Αυτά δεν μου τα είπαν· τα κατάλαβα απ’ όσα διαμείφθηκαν μεταξύ τους – σαν να παρακολουθούσα παράσταση. Η ώρα ήταν προχωρημένη, ίσως να ήμουν ο τελευταίος πελάτης (χωρίς να αποκλείεται να ήμουν και ο πρώτος), και το ζεύγος συζητούσε σχεδόν αγνοώντας την παρουσία μου. Το απολάμβανα.

Ο λόγος που θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες αυτό στο μάλλον ασήμαντο περιστατικό είναι κάτι που είπε προς το τέλος ο άντρας, κάτι που δεν μου έχει φύγει από το μυαλό τριάντα χρόνια τώρα:

«[Απευθυνόμενος στη γυναίκα του, πάντα.] Τώρα θα κλείσουμε, θα πάμε στο σπιτάκι μας, θ’ ανοίξουμε μια Ροτόντα και θ’ αράξουμε στον καναπέ. [Η γυναίκα γυρίζει και του χαμογελάει με λατρεία.] Έχω νοικιάσει και το “White Nights”, θα κάτσουμε να το δούμε κουτσοπίνοντας. Άρχοντες!» [Αναστεναγμός από τη γυναίκα.] «Τι ταινία!» [Πεταχτό φιλί.]

«Έτοιμος, κύριε!»

Πλήρωσα, ζαλώθηκα τις δύο πλαστικές σακούλες κι έφυγα.

Στην επιστροφή επεξεργαζόμουν τις πληροφορίες. Την ταινία την είχα δει (στον κινηματογράφο του κέντρου νεοσυλλέκτων, στην Τρίπολη, που περιέργως έπαιζε ταινίες σχεδόν πρώτης προβολής). Ήταν του 1985, ψυχροπολεμική μετά χορού και ερωτικό δράμα συνάμα. Σκηνοθέτης ο Taylor Hackford και στη δυνατή διανομή γνωστά ονόματα: Mikhail Baryshnikov, Gregory Hines, Helen Mirren και Isabella Rossellini. Μεγάλη σε διάρκεια: 136 λεπτά (γεγονός που είχα εκτιμήσει στο στρατόπεδο, όπου όση ώρα δεν έκανες παράλογα πράγματα ήταν ώρα κερδισμένη). Με δυο λέξεις: αμερικάνικη σούπα.

Το ζευγάρι τώρα. (Εδώ ήταν τα δύσκολα γιατί εκ των πραγμάτων θα συμπλήρωνα τα δεδομένα με ικεσίες.) Μάλλον νιόπαντροι. Ερωτευμένοι. Νεότατοι. Από εκπαίδευση, τα βασικά. Φτωχαδάκια. Ευτυχισμένοι.

Ο σύζυγος είχε φροντίσει να νοικιάσει (κι άλλη πληροφορία για τους νεότερους: νοικιάζαμε βιντεοκασέτες με τη μέρα από βιντεοκλάμπ· έτσι «κατεβάζαμε» ταινίες τότε) μια ψυχροπολεμική σούπα –την οποία, όπως κατάλαβα, είχαν δει στο σινεμά νωρίτερα εκείνη τη χρονιά και προφανώς την είχαν λατρέψει– και η ιδέα ότι θα την έβλεπαν (ξανά) αγκαλιασμένοι στον καναπέ τους, πίνοντας φτηνό κρασί (τρίτη και τελευταία πληροφορία για τους νεότερους: η Ροτόντα ήταν για τα κόκκινα κρασιά ό,τι η Δεμέστιχα για τα λευκά· 90 δραχμές το μπουκάλι – σα να λέμε, μισό ευρώ) τους είχε φτιάξει προκαταβολικά. Ήταν τόσο απλό: η ευτυχία τους οφειλόταν στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας. Εμένα γιατί δεν το χωρούσε αυτό το μυαλό μου; Ε;

Ζήλεψα· ψέματα να πω;

[Βάζω δύο γνωστά τραγούδια από εκείνη την ταινία, το “Separate Lives” του Stephen Bishop με τους Phil Collins & Marilyn Martin και το “Say You, Say Me” του Lionel Richie, και τα δύο υποψήφια για το Όσκαρ Τραγουδιού το 1986 – το δεύτερο το κέρδισε κιόλας. Ήταν μεγάλες επιτυχίες τότε – και καθόλου του γούστου μου. Τα βάζω όμως για να ’χω να το λέω ότι κάποτε έπαιξα back-to-back Phil Collins & Lionel Richie. Έτσι χτίζονται οι μύθοι!]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.