zougla: Ο διπλοπαρκαρισμένος (δε κίλλερ)

Αυτό δεν είναι τραγούδι #900
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

The killer awoke before dawn, he put his boots on
He took a face from the ancient gallery
And he walked on down the hall

—The Doors, The end—

Το παρκάρισμα στη Θεσσαλονίκη είναι ιστορία ακόμα πιο πονεμένη από ό,τι στην Αθήνα: σχεδόν όλοι διπλοπαρκάρουν. Δεν έχω ιδέα πώς παίρνουν τα αυτοκίνητά τους οι από μέσα. Υποθέτω πως γνωρίζονται μεταξύ τους ή αφήνουν σημειώματα με τηλέφωνα. Ή, απλώς, δεν τα παίρνουν. Ενίοτε βλέπεις και τριπλά παρκαρίσματα.

Τα λέει ωραία ο Σιγανίδης στον Διπλοπαρκαρισμένο — όχι αυτά ακριβώς, δηλαδή, αλλά αυτά που λέει, τα λέει ωραία. Για κάποιο λόγο, το τραγούδι αυτό μου φέρνει πάντα στο νου την οδό Ολύμπου. Όχι ότι είναι ο μοναδικός δρόμος με διπλοπαρκαρισμένους, κάθε άλλο. Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ζητήματα που θα τα λύσει το μετρό της Θεσσαλονίκης. Ξέρω και ένα άλλο, με τον Τοτό, αλλά δεν είναι της στιγμής.

Ένα πρωί, την εποχή πάνω κάτω που ανοίγει η περίφημη «Τρύπα του Κούβελα» (πρόγονος του σημερινού «μετρό της Θεσσαλονίκης»), μέσα ή τέλη της δεκαετίας του ’80 δηλαδή, εγώ προσπαθώ να βγω από μια κάθετο στη Δελφών. Με το τιμόνι στριμμένο δεξιά, έχω το βλέμμα κολλημένο αριστερά, προσπαθώ να διακρίνω ανάμεσα στους διπλοπαρκαρισμένους αν έρχεται και κανένας κινούμενος και ξεμυτάω σιγά-σιγά, πόντο-πόντο — και κάποια στιγμή ακούω έναν γδούπο. Πατάω φρένο και συνειδητοποιώ ότι γκρέμισα μια γυναίκα που προσπαθούσε να περάσει το δρόμο απέναντι. Προφανώς την ακούμπησα με απίστευτα χαμηλή ταχύτητα — ήταν δε εντελώς ηλίθιο εκ μέρους της να πάει να περάσει το δρόμο δίπλα μου, την ώρα που έστριβα. Παρ’ όλα ταύτα, αισθάνομαι φριχτά: σε κάθε περίπτωση, εγώ δεν έπρεπε να κοιτάω μόνο αριστερά, όφειλα να ρίχνω καμιά ματιά και δεξιά, μπας και υπάρχει κάνας ηλίθιος (που υπήρχε).

Κατεβαίνω έντρομος. Μέχρι να βγω, έχει σηκωθεί μόνη της. Αρχίζει και με βρίζει. Δηλαδή, δεν βρίζει ιδιαίτερα, επαναλαμβάνει μόνο τη λέξη «βλάκα» και την προτροπή να πάω να χαθώ. Εναλλάξ. Εγώ τη ρωτάω αν χτύπησε κι αν θέλει να την πάω κάπου. Εκείνη ψέλνει μονότονα: «Α να χαθείς. Βλάκα. Α να χαθείς. Βλάκα. Α να χαθείς. Βλάκα».

Ηρεμώ, βλέπω ότι δεν χτύπησε. Ζητάω άλλη μια φορά συγγνώμη και πάω να μπω στο αυτοκίνητο. Τότε προσέχω έναν άντρα γύρω στα εξήντα, που έχει βγει από παρακείμενο μαγαζί. Πλησιάζει, κάνει το γύρο του αυτοκινήτου, κοιτάει τις πινακίδες και με ρωτάει:

— Καλά ρε φιλαράκι, δε με λες, εσύ δηλαδή ήρθες από την Αθήνα για να μας σκοτώσεις;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.