zougla: Το ποίημα της εβδομάδας 14/12

Τ’ όνειρό μου

—Πωλ Βερλαίν—
Μετάφραση: Ελένη Π. Καρτάλη

Παράξενα πολλές φορές βλέπω μες στ’ όνειρό μου
Κάποια γυναίκαν άγνωστη που όλο μορφές αλλάζει·
Που άλλοτε λες πως είναι αυτή κι άλλοτε μ’ άλλη μοιάζει,
Και που αγαπώ και μ’ αγαπά και νοιώθει τον καημό μου.

Με νοιώθει, ναι, κι αλίμονο! το κάθε μυστικό μου,
Μες στην καθάρια μου καρδιά μονάχα αυτή διαβάζει.
Κι είναι το δάκρυ της δροσιά κι απ’ τη ματιά της στάζει
Στην κουρασμένη σκέψη μου, στ’ ωχρό το μέτωπό μου.

Να ‘ναι ξανθιά, μελαχρινή, δεν ξέρω· μα θυμάμαι
Μόνο ένα όνομα γλυκό, σαν κείνους που αγαπάμε.
Κι εξορισμένοι βρίσκονται σ’ άλλη ζωή μακρυά.

Το βλέμμα της σ’ αγάλματα μονάχα θα ταιριάζει.
Κι έχει μιαν ήρεμη φωνή και μακρυνή, που μοιάζει
Μ’ εκείνες που αγαπήσαμε και δεν ηχούνε πια.

* * *