zougla: Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε τον Δεκέμβρη του ’08

—του Ερμή Σύρου—

Οκτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, ο νεαρός Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός μετά από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας, ο οποίος συνοδευόταν από τον συνάδελφο του, Βασίλη Σαραλιώτη.

Την επομένη οργανώθηκαν πολλές πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μια πτυχή τους όμως παραμένει σχεδόν άγνωστη μέχρι σήμερα.

Μια από τις πορείες μέχρι την ΓΑΔΑ την έκανε ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε κλίμα αγανάκτησης και έντασης, και αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Τόνοι χημικών και πολύ ξύλο έπεσαν στα κεφάλια των διαδηλωτών.

Για την Δευτέρα 8 Δεκέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, πλήθος πολύ μεγαλύτερο από τις οργανωτικές δυνατότητες του τότε ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού είχε δικαίως συγκινήσει. Την Δευτέρα, μια εντυπωσιακή σε όγκο, πυκνότητα και παλμό συγκέντρωση, που εκτείνονταν από τα Χαυτεία ως την οδό Αμερικής, ήταν έτοιμη να πορευτεί το χιλιοβαδισμένο δρομολόγιο Πανεπιστημίου-Αιόλου-Σταδίου-Σύνταγμα. Στην κεφαλή της πορείας, πιασμένη αλά μπρατσέτα, σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αλέκο Αλαβάνο στο κέντρο.

Η πορεία ξεκινά και αμέσως ξεχύνονται μέσα απ’ το πλήθος δεκάδες νεαροί, με σακίδια στους ώμους. Άλλοι βγάζουν βαριοπούλες και σπάζουν βιτρίνες καταστημάτων, άλλοι μολότοφ και άλλοι πέτρες. Στα σπασμένα μαγαζιά, ειδικά σ’ αυτά με τα γκάτζετ και τα κινητά, ορμούν ορδές πλιατσικολόγων που, αφού τα λεηλατούν, τα παραδίνουν στις φλόγες. Μάταια σώφρωνες διαδηλωτές προσπαθούν να τους εμποδίσουν. Ούτε το μηχανισμό αλλά ούτε, ως απεδείχθη αργότερα, και την βούληση διέθετε ο οργανωτής Σύριζα.

Μια νύχτα ζόφου για την Αθήνα έχει αρχίσει.

Από την στιγμή που ξεκίνησαν τα έκτροπα, τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, προφανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας, εγκαταλείπουν την πορεία. Χωρίς να έχει συνεννοηθεί με κανέναν, το ίδιο κάνει και ο γράφων.

Και ενόσω οι αντιεξουσιαστές διαδηλωτές σπάζουν τα κατάστημα Zara και αφού ματαίως προσπαθώ να τους εμποδίσω, στρίβω από την Σταδίου προς Ομόνοια, για τον σταθμό του ηλεκτρικού. Στην γωνία Πλ. Ομονοίας και 3ης Σεπτεμβρίου, εξαθλιωμένοι μετανάστες γέμιζαν τις τσέπες τους με ό,τι άρπαζαν από το κατάστημα Λουμίδης.

Εκείνη την στιγμή, μια ομάδα αναρχικών ανεβαίνει τη Σταδίου με κάθε είδους όπλα στα χέρια: άλλος με μια καραμπίνα περασμένη χιαστί στο στήθος, λες και πήγαινε για κυνήγι, άλλος μ’ ένα περίστροφο στο χέρι, άλλος με σπαθί κι άλλος κραδαίνοντας ένα γιαταγάνι. Αυτός με το γιαταγάνι, ενθουσιασμένος με τη λεία του, τραβώντας με το ένα χέρι το πεσμένο σαλβάρι του και κουνώντας το γιαταγάνι με το άλλο έλεγε στον σύντροφό του: «Ω, μαλάκα μου! Θα το δώσω στη μάνα μου για τα κοντοσούβλια»!

Μια παράξενη κωμικοτραγική κουστωδία, βγαλμένη λες απ’ τον ιταλικό νεορεαλισμό. Οι «γενναίοι του Μπρανκαλεόνε» είχαν διαρρήξει ένα οπλοπωλείο στη γωνία Πλατείας Ομονοίας με Πανεπιστημίου και βάδιζαν με οίστρο να συναντήσουν το επαναστατικό τους πεπρωμένο.

Μόνο που η ιστορία συχνά μας κάνει πλάκα: τα όπλα που είχαν «απαλλοτριωθεί» δεν ήταν αυθεντικά αλλά αντίγραφα, ρέπλικες. Κανείς όμως εκείνη την στιγμή δεν το γνώριζε αυτό.

Θορυβημένος και γνωρίζοντας την ένταση που δυο μέρες τώρα επικρατούσε, τηλεφωνώ στον Φώτη Κουβέλη, στο γραφείο του οποίου ήδη συνεδρίαζε η ηγεσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ. Του περιγράφω την κατάσταση και εκφράζω τους φόβους μου για το τι ενδέχεται να ακολουθήσει. Εκείνος με προτρέπει να τηλεφωνήσω στον Αλαβάνο και να του μεταφέρω ακριβώς τα ίδια. Πράγματι τηλεφωνώ και, αφού του λέω ποιος είμαι, του περιγράφω την κατάσταση, του διατυπώνω τους φόβους μου και τον προτρέπω να προφυλάξει τον κόσμο από ενδεχόμενα έκτροπα. Με ρωτάει αν αυτά τα έχω πει σε άλλον και μου λέει να κλείσω και να περιμένω.

Σε δυο λεπτά με παίρνει και με ρωτάει αν είδα καλά η μήπως υπερβάλλω. Τον διαβεβαίωσα ότι του είπα ακριβώς ό,τι είδα, χωρίς καμία υπερβολή, και κλείσαμε τη συνομιλία. Αργότερα έμαθα ότι συσκεφτήκανε επί τόπου τα ηγετικά στελέχη και αποφάσισαν αφού φτάσουν στο Σύνταγμα να στρίψουν προς Μοναστηράκι και εκεί να διαλυθούν. Δεν ξέρω αν είναι ακριβές.

Ξέρω πως ακολούθησε ένας πόλεμος μεταξύ «ανανεωτικών» και «ριζοσπαστών» για τον αν πρέπει η όχι να καταδικαστούν οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες. Η πλευρά των «ριζοσπαστών» έλεγε «ούτε βήμα πίσω» και οι «ανανεωτικοί» όλο και πιο πολύ αισθάνονταν ξένοι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ποτήρι είχε ραγίσει και δεν ήταν μακριά η μέρα που θα έσπαζε.