zougla: Το τέλος μιας εποχής

Αυτό δεν είναι τραγούδι #870
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ακόμα, όχι πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου, τον άκουσε να διαβάζει μεγαλόφωνα τις πρωινές ειδήσεις και να μονολογεί.

— Πέθανε ο Φιντέλ… Πάει κι αυτός. Πόσοι χάθηκαν φέτος; Και τι τελειώνει μαζί του; Μια ολόκληρη εποχή. ΕΙΝΑΙ το τέλος μιας εποχής.

Τον άκουγε κι αναρωτιόταν τι σήμαινε για κείνον αυτή η φράση: «το τέλος μιας εποχής». Ποιας εποχής και για ποιον; Κατανοούσε φυσικά τα ερωτήματα, ρητορικά ήταν στο κάτω-κάτω. Και κείνη τα είχε εκφράσει σιωπηλά πολλές φορές κάθε που μάθαινε για το θάνατο ενός «μεγάλου». Όμως για κείνην τώρα ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά. Τώρα, εδώ και δύο χρόνια που έμαθε να ζει μαζί του, με την παρουσία του. Τώρα που ακόμα και οι ώρες που ήταν μακριά του, στη δουλειά, μετρούσαν διπλά, λες και ο χρόνος σταματούσε και ανάσα δεν μπορούσε να πάρει. Τώρα που ακόμα και η ολιγόλεπτη απουσία του από κοντά της τής φάνταζαν αιώνες μαρτυρίων.

— Μωρό μου, ακούς; της φώναξε από την κουζίνα. Πέθανε ο Φιντέλ. Τέλος εποχής.

Πόσο κουτοί είμαστε οι άνθρωποι; σκέφτηκε εκείνη. Για ποιο τέλος εποχής τής μιλούσε;

Είχε συνειδητοποιήσει από καιρό ότι για κείνην το τέλος μιας εποχής είχε έρθει με την απώλεια αγαπημένων προσώπων· πως το τέλος της πιο σημαντικής εποχής θα ήταν χάνοντας εκείνον που αγαπούσε θαυμάζοντας. Και σκέφτηκε πως κάθε δική μας απώλεια είναι και ένας μικρός θάνατος του εαυτού μας.

* * *

married-life-roger-de-la-fresnaye

Εικόνα εξωφύλλου: Roger de la Fresnaye, Married Life, 1912 (λάδι)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.