zougla: Η θάλασσα μέσα μας

14741608_10154291634973876_1230575365_n

Αυτό δεν είναι τραγούδι #833
Dj της ημέρας, η Ερασμία Κρητικού

«Η ταχύτητα που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου
μπροστά στη θάλασσα
καθορίζει αν τα χέρια της θα σε πνίξουν ή θα σε σώσουν»

—γιώργος δομιανός, Δωδέκατο—

Ζω στη θάλασσα.

Εκεί με βρίσκεις, χειμώνα- καλοκαίρι. Θα πάω βόλτα με τα παιδιά, θα πάμε βόλτα τον σκύλο, θα πάω μόνη μου όταν είμαι καλά κι όταν δεν είμαι καλά, κι όταν χρειάζομαι να σκεφτώ, κι όταν χρειάζομαι να μην σκέφτομαι, και όταν θέλω μόνο να χαζεύω τα κύματα, ν’ ακούω αυτό τον κοσμικό ήχο από τα βάθη του βυθού κι από τα ύψη του σύμπαντος κόσμου – μου μεταφέρει τις φωνές από την απέναντι στεριά, την κοκκινωπή άμμο της Ανατολής. Μια φορά βρήκα ένα μπουκάλι μ’ ένα σημείωμα μέσα, ψευτοχωμένο στην ακτή – κι ήταν χειμώνας τότε.

Αλλάζει και η θάλασσα μαζί με τις εποχές. Το καλοκαίρι ίσα που την ακούς, την σκεπάζουν οι κραυγές ενθουσιασμένων νηπίων, οι μουσικές απ’ τα μπιτσόμπαρα, τα ξενόγλωσσα βουητά επισκεπτών από κρύες, σχεδόν αθάλασσες χώρες, τα προκλητικά γέλια των εφήβων, η φασαρία απ’ τις ξύλινες ρακέτες τους.

Το χειμώνα ξεσπάει – επανέρχεται η δύναμή της μεγαλόπρεπη. Τα κύματα ψηλαφίζουν ως και τα πρώτα παραλιακά ψαραδόσπιτα. Καταπίνει πέτρες, γκρεμίζει βράχους με παφλασμό και με πάταγο. Μαζί με τον αδερφό της τον Άνεμο έχει την εξουσία ν’ αλλάζει το τοπίο. Ρουφάει τα βότσαλα και ξερνάει άμμο αλλόθρησκη. Η Θάλασσα δε νοιάζεται για τα σύνορα, δεν διαβάζει χάρτες.

Έχεις παρατηρήσει ότι οι αποχρώσεις της είναι ατελείωτες; Ότι ποτέ, ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή δεν παραμένει στο ίδιο χρώμα, στο ίδιο μέρος, στην ίδια διάθεση; Μέχρι ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, έχει κιόλας αλλάξει. Οι πραγματικές πενήντα εκατομμύρια αποχρώσεις του γαλάζιου συντελούνται εντός της και πάνω στο καθρέφτισμά της. Τι περίεργο χρώμα, το μπλε. Ποιος μπορεί να το ορίσει; Που αρχίζει και που τελειώνει; Κανονικά οι ψαράδες, με το ιδιόλεκτό τους έπρεπε να έχουν γράψει ένα χιλιολημματικό λεξικό με τα χρώματα της θάλασσας.

Η θάλασσα, η απεραντοσύνη της, η γαλήνη και η φουρτούνα της, κινούν τους μηχανισμούς της ψυχής: σε προκαλεί να χαμογελάς μπροστά της, να γελάς ή να δακρύζεις ή να κλαίς χωρίς ντροπή. Η Θάλασσα καταλαβαίνει. Είναι στοιχείο της Ψυχής κι είναι στοιχειό της Φύσης – και είναι ψυχοκόρη του Ουρανού.

Θα μανιάσει σαν κι εσένα, και κάποτε θα ηρεμήσει σαν κι εσένα. Και θα σε γιατρέψει. Θα σεβαστεί τ’ αβάσταχτά μυστικά σου, εχέμυθη καθώς είναι, θα τα πάρει από πάνω σου, θα τα κλείσει στα βάθη της, σ’ ένα γιγάντιο όστρακο και θα τα μετατρέψει σε βουβό μαργαριτάρι. Που θα λάμπει μόνο για σένα σαν ελπίδα, μακριά πολύ, στην άβυσσο.

Ο ήλιος θα σκορπίσει διαμάντια πάνω της απλόχερα, θα την στολίσει, θ’ αντανακλούν στα μάτια σου που θα μείνουν να λαμπυρίζουν ως το τέλος της ημέρας, ώσπου να ξαναπάς, να της μιλήσεις.

Θα βρεις λύσεις στις απορίες και στην απόγνωση, θα σου ψιθυρίσει αλήθειες, που κατά βάθος ήξερες – δε λέει ψέμματα η θάλασσα, ούτε τα ωραιοποιεί. Είναι ειλικρινής. Κι αν δεν τις βρεις, θα γυρίσεις πάντως με το κεφάλι σου αδειανό, ν’αντιλαλεί τον βόμβο της, σαν εσωτερικό κοχυλιού που βάζει με λαχτάρα ένα παιδί στ΄αυτί του κι αφουγκράζεται…

“Saeglopur means Lost At Sea. Let’s do that”

14741608_10154291634973876_1230575365_n

Μark Rothko, Untitled 1969

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.