zougla: Η πεταλουδόσκονη στις σχέσεις

Αυτό δεν είναι τραγούδι #796
Dj της ημέρας, η Ερασμία Κρητικού

You said you were in love with me
both of us know that that’s impossible

Κάπου είχα διαβάσει (ο Έσσε το ‘χε γραψει άραγε;) ότι η διαφορά λέει, του ν’ αγαπάς κάτι ή να το ποθείς απλά είναι περίπου σαν να σου αρέσει ένα λουλούδι: Όταν το θέλεις το κόβεις. Αν όμως το αγαπάς θα το ποτίσεις.

Κάπως έτσι τέλος πάντων.

(Και οι ιστορίες των ανθρώπων δεν είναι ποτέ ίδιες, όμως είναι συχνά κοινές.)

Ιστορίες παλιές σαν τον Χρόνο, που επαναλαμβάνονται: Μια μοναξιά ψάχνει την άλλη, αλληλοσυναντιούνται, αλληλοαρέσονται, αλληλοπλησιάζονται.

Στην αρχή είναι όλο χαμόγελα και μηδενικές απαιτήσεις, λόγια που προκαλούν ταχυπαλμίες, αγγίγματα που ανατριχιάζουν. Ελκύονται. Οικειοποιούνται. Οι προσδοκίες κάποτε αυξάνονται, μικρές τριβές ξεκινούν, οι απογοητεύσεις πληθαίνουν. Σύντομα καταλήγουν να παρεξηγιούνται σε φαινομενικά ανούσια ζητήματα —αλλά δεν είναι αυτό— είναι συνήθως παράπονα παλιότερα, ανείπωτα, κρυμμένα. Τι πάει λάθος; γιατί είναι δύσκολες οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων; Και ποιο είναι τελικά το σημείο χωρίς επιστροφή όπου ξεκινά η κατρακύλα;

Τις προάλλες, σε μια βαθιά μεταμεσονύχτια συνομιλία μ’ έναν φίλο, αμπελοφιλοσοφούσαμε περί σχέσεων, γιατί όλοι γύρω μας χωρίζουν, και πού στραβώνουν όλα — και με ρώτησε:
— Ποιο είναι για σένα το πιο σημαντικό από το μείγμα συστατικών, που κάνει τη σχέση να κρατάει μέσα στον χρόνο;
— Δεν έχω σκεφτεί, ο Σεβασμός;
— Νομίζω, ο Θαυμασμός, μου είπε.

Το σκέφτηκα, συμφώνησα: Στο ιδιόλεκτο των δικών μου λέξεων, ο Σεβασμός είναι ένα μικρό σκαλοπατάκι πιο κάτω από τον Θαυμασμό. Σέβομαι δηλαδή κάποιον κι ας μην συμφωνώ μαζί του, μπορεί και να με απογοητεύει — ο Θαυμασμός όμως είναι κάτι πιο μεγάλο, πιο βαρύ ή πιο ελαφρύ, κάπως πιο μεγαλόπρεπο.

Να μην σταματάς —σε πείσμα του χρόνου, της ρουτίνας και του δεδομένου— να παρατηρείς θαμπωμένος αυτόν που σου αφοσιώθηκε, να καμαρώνεις τις στιγμές που επιλέγει να στέκεται δίπλα σου.

Το να κοιτάζεις το έτερό σου (σκόπιμα δε θα πω ήμισυ, δεν πιστεύω σε ημιυπάρξεις) ως εκπληκτική πεταλούδα, να παρατηρείς τα πολλά του ζωηρά χρώματα και ψυχεδελικά σχήματα γοητευμένος, να πετάει από δω κι από κει ελεύθερος, να σαι μάρτυρας στις Μεταμορφώσεις του.

Χάνουμε —νομίζω, παρατηρώ— σταδιακά την αίσθηση της ατομικότητας ο ένας του άλλου προσπαθώντας να τον κατακτήσουμε, μπαίνουμε ασυνείδητα στον ζωτικό του χώρο, ρουφάμε το οξυγόνο του — κάποτε τον πνίγουμε, τον σκάμε. Καταλήγουμε ν’ ασφυκτιούμε και οι δυο.

Όμως αν πιάσεις μια πεταλούδα να την κλείσεις στο βαζάκι, όσες τρύπες και ν’ ανοίξεις στο καπάκι, όση τροφή και να ρίχνεις μέσα, θα πεθάνει· σύντομα. Πιθανόν να πεθάνει πριν καν την βάλεις στο βαζάκι σου· ίσως και όχι ακόμη, πάντως όταν της πιάσεις τα φτερά θα την παραλύσεις.

Να συνειδητοποιήσουμε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ευαίσθητες πεταλούδες και για να συνεχίσουμε να πετάμε όμορφοι κι ελαφρείς χρειάζεται μόνο να μας αγαπάνε.

Να μας παρατηρούν να πετάμε σε τυχαίες χορογραφίες γύρω απ’ τα λουλούδια τη μέρα και γύρω απ τις φωτιές τη νύχτα, γοητευμένοι, άφωνοι.

Άλλωστε τα φτερά μας είναι που μας κάνουν όμορφους.

You are a splendid butterfly
It is your wings that make you beautiful

And I could make you fly away
But I could never make you stay

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.