zougla: Το δώρο

Αυτό δεν είναι τραγούδι #763
Dj της ημέρας, η Πολυτίμη Φτηνού-Ακριβάκη

Από μικρή έκανα τα πιο πετυχημένα δώρα. Οι φίλοι είχαν να το λένε. Ήταν το δώρο που είχαν πει κάποια στιγμή «α, θα μου άρεσε κάτι τέτοιο». Κι εγώ ένιωθα τόση χαρά την ώρα που άνοιγαν το περιτύλιγμα και έλαμπαν τα μάτια τους. «Μα πως το καταφέρνεις;» Γιατί σ’ ακούω. Σε νιώθω. Όταν μιλάς. Διαλέγω το δώρο σου και σου δίνω μαζί κι ένα κομμάτι από μένα. Και χαίρομαι που με δέχεσαι.

Ο αγαπημένος μου Μαρσέλ Μος είχε πει ότι τα δώρα δεν είναι ποτέ χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Κάνουμε δώρα προσφέροντας εμάς, περιμένοντας να μας δεχτούν. Να το αντάλλαγμα. Γιατί τα αντικείμενα που προσφέρονται δεν είναι ποτέ εντελώς διαχωρισμένα από τους ανθρώπους που τα ανταλλάσσουν. Διαφωνώ μόνο ως προς την υποχρέωση της ανταπόδοσης, έτσι όπως ακούγεται. Δε θέλω δώρο, αντικείμενο που θα έχει την x αξία. Και φυσικά δε θα κοιτάξω ποτέ πόσο κάνει. Θέλω αυτό το πνευματικό, το άυλο που δημιουργεί πνευματικό και κοινωνικό δεσμό.

Στην Οδύσσεια, για παράδειγμα, προσέφεραν δώρα στον ξένο που ξώμεινε στο σπίτι τους ή τους επισκεπτόταν επί τούτου. Μου αρέσει να πιστεύω ότι το έκαναν για να τον ευχαριστήσουν που τίμησε με την παρουσία του το σπιτικό τους και θα ήθελαν να τον ξαναδούν στα μέρη τους. Ήταν πια φίλος τους.

Χαίρομαι να διαλέγω και να φτιάχνω δώρα. Κι ας μην χρησιμοποιηθούν ποτέ. Ας μείνουν σε ένα συρτάρι ή σε μια αποθήκη. Που να το βάλεις το καταπληκτικό κινέζικο βάζο, όσο όμορφο και να ’ναι όταν έχεις μικρά παιδιά να τρέχουν όλη μέρα;

Σήμερα τύλιξα σε μια σακούλα το πρώτο μου δώρο για σένα. Δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Όμορφο αλλά δύσχρηστο. Θα το αφήσω έξω από την ανακύκλωση.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.