zougla: Χορεύουμε;

Αυτό δεν είναι τραγούδι #761
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου-Γκυ

Θα βγούμε απόψε;
Ναι.

Τα κορίτσια ετοιμάζονται – πολλή ώρα. Βρίσκονται με βαλιτσάκια και σακίδια εκδρομικά η μία στο σπίτι της άλλης. Έχουν παραγγελίες. Έφερες τα μπλε σκουλαρίκια με τα μισοφέγγαρα; έφερες τα τακούνια τα λευκά; Τακούνια θα βάλεις καλοκαιριάτικα; Ξέρεις αυτά τα πατώματα των καλοκαιρινών μπαρ. Και πώς θα χορέψεις; Δεν θα χορέψω. Τα αγόρια ετοιμάζονται – λούζονται στο άρωμα, ξυρίζονται, λούζονται στο άφτερ σέηβ. Φοράνε τα ρούχα της εξόδου – έχουν αρκετά ίδια, σαν την στολή των καρτούν. Βρίσκονται στην πλατεία για να έρθουν μαζί. Φοβούνται μη χάσουν το μαγαζί αλλά δεν το μαρτυράνε. Μη κάνεις καμιά μαλακία μαλάκα, και με σηκώσεις να χορέψω. Δεν θα χορέψω.

Τα κορίτσια παίρνουν ταξί. Αν δεν χωράνε σε ένα, κρίμα, θα πάρουν δύο. Οι μισές δεν αντέχουν να περπατήσουν ως την στάση του μετρό. Έτσι, ταξί. Οι άλλες μισές, που έμαθαν να περπατάνε με τακούνια ή δεν φόρεσαν ποτέ, τις στηρίζουν. Φτάνουν στο μαγαζί. Τα αγόρια δεν είναι εκεί. Τα κορίτσια ξεφυσάνε και μπαίνουν μέσα. Παραγγέλνουν καλοκαιρινά κοκτέιλς. Τα αγόρια τελικά χάνονται. Δεν θέλει κανείς να το παραδεχτεί, ή να ρωτήσει κάποιον περαστικό. Κάπου εδώ είναι το μαγαζί, και να αργήσουν και λίγο τι έγινε δηλαδή; Μέσα τους σιχτιρίζουν ο ένας τον άλλο, βασιζόμουν ότι αυτός θα ξέρει, και πού είναι αυτό το κωλομάγαζο στην τελική.

Τα κορίτσια δεν πάει πολύς καιρός που τελείωσαν την εξεταστική. Γελάνε μεταξύ τους με τους καθηγητές, με τους συμφοιτητές, με τη μάνα τους που αγχώνεται. Γελάνε πολύ δυνατά, τινάζουν τα μαλλιά τους, για κάποιο λόγο στολίστηκαν, διάολε, αν είναι να είναι αόρατες τι νόημα είχε; Η μουσική είναι πολύ δυνατή, τα ποτά τους επίσης, ο μπάρμαν είναι κούκλος, τα αγόρια επιτέλους έρχονται. Τα αγόρια δεν πάει πολύς καιρός που τελείωσαν την εξεταστική. Δεν μιλάνε γι’ αυτήν, αν πέρασαν, όλα καλά, αν όχι, τι να αναλύσουν; Μιλάνε για το τελευταίο ματς, μιλάνε για γκάτζετς, για συναυλίες. Όταν φτάνουν βλέπουν τα κορίτσια και μένουν μαγεμένοι σαν παιδάκια, πρέπει να ξεκαρφωθούν, έτσι κι αλλιώς αυτές μάλλον γουστάρουν κάτι τύπους σαν τον σφίχτη τον μπάρμαν. Παραγγέλνουν μπύρες.

Τα κορίτσια και τα αγόρια αγαπιούνται, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το πουν. Δεν υπάρχει τρόπος να το δείξουν. Τα αγόρια λένε “ρε μαλάκες”, τα κορίτσια λένε “μωρή”, ο μπάρμπαν κερνάει ένα γύρο σφηνάκια, τα αγόρια ιδρώνουν. Το μπαρ γεμίζει ασφυκτικά. Οι οθόνες των κινητών ανάβουν, οι τουαλέτες είναι κατειλημμένες, το μακιγιάζ κυλάει, το μπλε σκουλαρίκι χάνει το μισοφέγγαρο. Το άφτερ σέηβ είναι εκείνο που φοράνε όλοι, κλείνεις τα μάτια και δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, η μπύρα φέρνει κατούρημα. Η μουσική είναι πολύ δυνατή, σκεπάζει τα γέλια. Έτσι αναγκαστικά τα γέλια σιγά σιγά σταματάνε. Τα πράγματα είναι σοβαρά, ο έρωτας είναι σοβαρός. Εκεί, με το μισολιωμένο ρίμελ και το ξεθυμασμένο άρωμα, ο έρωτας φοράει τα καλά του. Τελειώνει κι αυτός όπου να ‘ναι τις εξετάσεις του.

Χορεύουμε;
Δεν χορεύω.

Αλλά χορεύουν. Δεν ξέρουν τι φταίει, τα σφηνάκια του μπάρμαν, τα κορίτσια που μοσχοβολάνε, το καλοκαίρι των είκοσι χρόνων, ότι σταμάτησαν να λένε “μαλάκα” και “μωρή”, αλλά το σώμα χορεύει μόνο του, αυτόματα, αποκομμένο από το μυαλό, τα μάτια κλείνουν, το αγόρι βρίσκει το μισοφέγγαρο κλεισμένο στη χούφτα του, εκείνη βρίσκει το άφτερ σέηβ του μοναδικό, πρωτότυπο, πότε δυναωσε τόσο η μουσική; Ποιο είναι αυτό το κομμάτι; Πότε έκλεισα τα μάτια μου; Τι είναι αυτή η γεύση στα χείλη μου; Τι παρήγγειλα, δεν θυμάμαι, μπύρα, κοκτέιλ, χείλη στα χείλη, οι γεύσεις ανακατεύονται

Χορεύουμε;
Ναι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.