zougla: Never gonna give you up

Αυτό δεν είναι τραγούδι #732
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

13533242_10209808632352152_5102462723071804167_n

Ήταν αδύνατο να αντισταθώ.

Μόλις είδα την αφίσα με τον Rick Astley (και τους λόγους για τους οποίους θα ήταν ο ιδανικός υποψήφιος να αναλάβει τις τύχες του, εχμ, Ηνωμένου, τέλος πάντων, Βασιλείου μετά το δημοψήφισμα και την παραίτηση του Κάμερον), είπα νά, εδώ είμαστε. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει, έστω και ως χιούμορ, το παρελθόν.

Νομίζω πως ακόμη και οι πιο ρομαντικοί νοσταλγοί της μουσικής των 80s νιώθουν έναν σπασμό αποστροφής στην ανάμνηση του λεγόμενου «eurobeat», ίσως του πιο σατανικού κατασκευάσματος στην ιστορία της ποπ, με την υπογραφή της βέβηλης τριάδας Stock, Aitken, Waterman. Τραγούδια σαν ολλανδικά τοματίνια: όλα άψογα εξωτερικά (νεαρές γούτσου-γούτσου φάτσες όπως ο Rick Astley, o Jason Donovan και η Kylie Minongue – πριν ανακαλύψει την ευλογημένη σέξι πλευρά της), όλα ίδια («hit factory» τους λέγανε), όλα από μέσα ασπριδερά και φρικτά.

Ε, κάποια στιγμή πέρασε κι αυτό – όλα περνάνε. Έμεινε όμως (ή μάλλον μεταμορφώθηκε) το ρεφραίν του Rick Astley από το «Never gonna give you up» ως βασική προπαιδεία υποψηφίων πολιτικών σωτήρων. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα τέτοιο άζμα;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.