zougla: Nina

Αυτό δεν είναι τραγούδι #748
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

25 Ιουλίου του 1985 ήταν, και στο κατάμεστο λιμάνι του Αθηνιού στη Σαντορίνη κόοοοοοσμος περιμένει να φτάσει επιτέλους το καράβι για τον γυρισμό, καθόλου στενοχωρημένος που φεύγει απ το νησί μες το κατακαλόκαιρο. Κι έρχεται το πλοίο και κατακλύζονται τα καταστρώματά του από κοιμισμένους σε σλιπινγκμπάγκς (ανάκτηση δυνάμεων, άσε που τότε η διαδρομή ήταν 13 ώρες). Κι υπάρχει και μια ανυπομονησία, παράλογο φαίνεται να θες να φτάσεις στη πόλη, αλλά να προλάβεις να κάνεις και κανένα μπάνιο, να βάψεις μαύρο το μάτι ως άλλη Νεφερτίτη, να πεις και στη μάνα σου γεια σου ήρθα, γεια σου φεύγω θα με ξαναδεις σε δυο μέρες και να είσαι κι από νωρίς μέσα στο Καλλιμάρμαρο, να πιάσεις θέση όσο γίνεται πιο κοντά στη σκηνή.

Θυμάμαι αποσπασματικά εικόνες από όλο το διήμερο, ήμουν τόσο μεθυσμένη από τις μουσικές, τις εικόνες, τη ζέστη (ε και καμιά μπύρα την είχα πιει), το κατάβρεγμα με το λάστιχο από σκηνής μπας και κάποιοι γλιτώναμε την θερμοπληξία, το ξύλο που έπεφτε έξω ενώ ο επικεφαλής της αστυνομίας που προσπαθούσε να συμβιβάσει τα πράγματα, ήταν ο ονομαστός τότε Αρκουδέας (αυτός δεν είναι άνθρωπος ‒ είναι μια ιδέα), τον Boy George να μας βρίζει και να τρώει μπουκάλια, τους Depeche Mode που τότε λέγαμε άιντε τελειώνετε να βγουν οι επόμενοι, Clash που λίγο μετά διαλύθηκαν με Should I stay or should I go (να μη πας πουθενά να κάτσεις εδώ και να πεις κι ένα ακόμα τραγούδι), Stranglers, τον Smith των Cure με την αρρωστημένη ασπρίλα του να τραγουδάει το Forest, τον ήλιο να δύει κι οι Talk Talk να λένε το Such a shame, ω ναι, εκείνη ήταν απ τις πιο μαγικές στιγμές, αλλά μέσα σ όλη αυτή τη μουσική πανδαισία, εγώ θα μείνω στην Nina Hagen, στο ηχόχρωμα της φωνής της, στη μούρλια της επί σκηνής, στους οπερικούς λαρυγγισμούς της, στο φλογισμένο θύσανο των μαλλιών της (κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον τότε καλό μου που με φορτώθηκε στην πλάτη του, τι να κάνει κι αυτός με την κοντή που δεν έβλεπε και το είχε καημό να δει την παλάβρω)…. Δώωωωωωσε ρε κοπελιά!!!! Τι ωραίες, εκστατικές, μοναδικές δύο μέρες!

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *