zougla: Music sounds better with you

Αυτό δεν είναι τραγούδι #728
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

—και ήταν (σχεδόν) όλα μια φενάκη.

«Αδυνάτισες!» μου είπε πλήρης ενθουσιασμού η κοπέλα που εργαζόταν τότε σαν fitness–trainer στο μεγάλο γυμναστήριο που πήγαινα εκείνους τους καλοκαιρινούς μήνες και «χτυπιόμουν» στα όργανα.

Κοίταξα ενστικτωδώς τον εαυτό μου από το στέρνο και κάτω, από την οπτική γωνία των ματιών, κάθετα, καθώς αποπειράθηκα να κάνω ένα self–check. Τω καιρώ εκείνω, ήμουν 12 κιλά λιγότερο από όσο είμαι τώρα, και με τη γυμναστική και την αφυδάτωση του Αυγουστιάτικου workout κόντευα να εξαϋλωθώ. Είχε δίκιο όμως: με το [κατά κυριολεξία] γυμνασμένο της μάτι, διέκρινε ότι είχα απωλέσει τέσσερα κιλά σε ένα μήνα, ασκούμενη ασμένως στα όργανα και τους διαδρόμους.

Ο Αύγουστος ήταν ο του 1998, και η Αθήνα ήταν τωόντι αυτό που λέμε άδεια. Τώρα, στις μέρες μας, δεν ισχύει πια αυτό. Η Αθηνάρα δεν εκκενώνεται ποτέ πλήρως: διότι είναι αφενός τεράστια και υπερπλήρης, αλλά αφετέρου, δεν υπάρχουν τη σήμερον ημέρα τα φράγκα για τις εύκολες αποδράσεις των θερινών μηνών και τα very long weekends των 90s. «Όμως τότε, έτσι γινόταν. Η Αθηνάρα στέγνωνε από ψυχές μετά τον Ιούλιο, γιατί όλοι, μα όλοι, την κάνανε για τα εξοχικά, για τα νησιά, για τα χωριά, για τα εξωτικά-ή-μη εξωτερικά. Εγώ παρά ταύτα ήμουν ανάμεσα στους ελάχιστους [εκκεντρικούς; περίεργους; ιδιότροπους;] που έμειναν πίσω στο θέρος, και οι οποίοι φοβόμασταν ότι οι επιστρέφοντες θα έβρισκαν τον Σεπτέμβριο, όταν γύριζαν, τα οστά μας να ξεραίνονται στον φθινοπωρινό ήλιο, ξεχασμένα· όπως περίπου π.χ η Μπρίτζετ Τζόουνς φοβόταν ότι, ούσα γεροντοκόρη, θα βρεθούν κάποτε τα οστά της απολιθωμένα εντός ενός ανελκυστήρα…

Δεν με πείραζε καθόλου: είχα κάνει το πιο γραμμωμένο σώμα που είχα και θα είχα ποτέ. Δεν εργαζόμουν επαρκώς τους θερινούς μήνες, έτσι είχα ελεύθερο χρόνο σε μαζική ποσότητα, πολυτέλεια που δεν θα ξαναέχω για δεκαετίες μπροστά μου μάλλον.

Τα βράδια, χωρίς την πίεση της πρωινής έγερσης, πήγαινα μερικές φορές στα κλαμπς της «παραλίας», όπου η προετοιμασία για τον πηγαιμό εκεί μεν με συνάρπαζε προσωρινά, αλλά όπου ωστόσο και επί της ουσίας δεν ένιωσα ποτέ εντός τους απόλυτα βολικά ή ενσωματωμένη. Οι δικές μου αναφορές σε διασκέδαση είχαν υπάρξει στα προηγούμενα χρόνια τα ρεμπετάδικα και τα εξαρχειώτικα μπαράκια της φοιτητικής και κομματικής ζωής. Υπό την επίδραση του κοινωνικού χαμαιλεοντισμού είχα συμμορφωθεί εν τούτοις στο παρόν, ή έστω, πειραματιζόμουν, και εισερχόμουν με τις φιλενάδες μου στα κέντρα με το σωστό εξωτερικό περίβλημα/στολή και το σωστό figure, σε αυτό το φευγαλέο, ολιγοετές πέρασμά μας από το lifestyle. Φευγαλέα ως παρέα υπήρξα και μέσα στα παρείστικα πηγαδάκια των επί τόπου συζητήσεων, με το occasional κουτσομπολιό και τις εκ των ουκ άνευ αναλύσεις για τις τιμές των μετοχών. Ο ένας στους τρεις συνομιλούντες στα πηγαδάκια ήταν χρηματιστής. Μας συμβούλευε τους υπόλοιπους με πάθος, σε ποιες σωστές μετοχές να ρίξουμε τα (ποια;) λεφτά μας. Δεν με απασχόλησαν ποτέ οι μετοχές και το παίγνιο με αυτές, παρόλο που άκουγα δεξιά αριστερά για ιστορίες (urban legends τύπου) νεότατων αγοριών και κορασίδων, που δεν χρειαζόντουσαν πλέον να δουλεύουν, απλά επειδή είχαν κάνει την καλή με εισοδήματα (άυλα) από δαύτες.

Αυτοκίνητο δεν οδηγούσα ακόμα και πηγαινοερχόμουν με ταξί από το κέντρο που μένω στην Γλυφάδα, διπλή ταρίφα στην επιστροφή —νομίζω ερχόταν κάπου τρεις χιλιάδες δραχμές το κόστος, και το μοιραζόμασταν ρεφενέ. Οι παρκαδόροι έξω από τα κέντρα ήταν οι μεγάλοι κλειδοκράτορες και τα πάρκινγκ ήταν μεγάλα σαν στάδια, πλήρως γεμάτα από θηριώδη μοντέλα αυτοκινήτων. Κάτι τύποι και τύπισσες έκαναν καριέρα ως «φέης κοντρόλ» στις εισόδους των ναών, σαν δεξιά χέρια σουλτάνων. Μέγα θέμα αγανάκτησης και συζήτησης: όταν δεν σε άφηναν να μπεις μέσα και ένιωθες εξοστρακισμένος. Μέγα σουξέ: όταν έμπαινες «αέρα», λόγω έγκρισης της ενδυμασίας σου, ή λόγω των «κονέ» σου. Ένα όνομα στο αυτί του «πόρτα» αρκούσε για να ανοίξει το σουσάμι.

Στους ναούς αυτούς της ευωχίας τότε, το θέρος του 1998 λοιπόν, από τα μεγάφωνα έρρεαν οι mainstream διεθνείς επιτυχίες του καιρού, και αυτές είναι που μου έχουν παγιωθεί τελικά πιο στέρεα στο φορτωμένο πλέον τωρινό μου μυαλό, μαζί με μερικές όντως όμορφες περιστασιακά στιγμές χορού, φλερτ, λαχτάρας και αναμονής. Κορυφαία από όλες τις επιτυχίες τον όγδοο μήνα, το «Music sounds better with you», με την ηλεκτρονική υφή, που παιζόταν σε 24ωρη βάση από τα ραδιόφωνα, και ακουγόταν άρα και στο γυμναστήριο. Πρωί-βράδυ αυτό άκουγα. Εκείνες οι ηλεκτροφόρες, ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενες νότες, είχαν εγκατασταθεί σαν στικάκι στον εγκέφαλό μου, ενώ έκανα επαναλήψεις στα σετς και ενώ ήμουν στο ελλειπτικό.

Το χιτ ήταν των Γάλλων «Stardust», που μόνο ένα κομμάτι έκαναν μαζί, σάρωσαν, και δεν συνέχισαν από κοινού. Ο ένας εκ των τριών ήταν ο Thomas Bangalter, που μαζί με τον Guy-Manuel de Homem-Christo, έχουν φτιάξει τους πετυχημένους house-άδες «Daft Punk», που τα «έσπασαν» πρόπερσι με το «Get Lucky».

Το βίντεο κλιπ του «Music Sounds better with you» το είχε σκηνοθετήσει ο ευφάνταστος Γάλλος Michel Gondry, που λίγα χρόνια μετά θα έπαιρνε το Όσκαρ σεναρίου για το «Eternal Sunshine of the spotless mind».

Στο κλιπ, ένα αγοράκι που έχει μπαφιάσει να ακούει τους τσακωμούς των γονιών του, αποδρά κατασκευάζοντας ένα χάρτινο αεροπλανάκι σιγά σιγά, ενώ στην τηλεόραση από δίπλα κάθε μέρα ακούει και βλέπει τους «Stardust» και άλλους, σε υποτιθέμενη μουσική εκπομπή. Στο τέλος του κλιπ, το αγόρι πετά επιτέλους το αεροπλάνο του σε έναν αγρό, και το παιγνίδι καταλήγει στα σύννεφα, όπου το αρπάζουν οι τραγουδιστές του συγκροτήματος. Άλλα, πολύ περισσότερα, χάρτινα αεροπλάνα, έκτοτε συνετρίβησαν.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.