zougla: Ανακύκλωση

Αυτό δεν είναι τραγούδι #703
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Παρακολουθούσα αυτόν τον άνθρωπο να παίζει την αυτοσχέδια κιθάρα του, την φτιαγμένη προφανώς από σκουπίδια, κι ένιωσα αμηχανία. Και δυσπιστία. Ξεπέρασα το μούδιασμα, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν έχει τόση σημασία αν όντως η “κιθάρα” που βλέπω είναι αυτή που ακούγεται· αν, εντέλει, το όλο κόλπο είναι πραγματικό ή στημένο. Δεν είχε νόημα να σπαταλήσω τον μη-μου-άπτου δυτικό μου ορθολογισμό σε σερλοκχολμίστικες διερευνήσεις. Αλλού ήταν το θέμα.

Ναι, αλλά πού;

Ήταν ένα αισιόδοξο θέαμα; Του στιλ «ο άνθρωπος θα τα καταφέρει, ό,τι κι αν γίνει»; Όχι. Ο άνθρωπος δεν τα καταφέρει ό,τι κι αν γίνει· υπάρχουν όρια.

Ήταν ένα απαισιόδοξο θέαμα; Μια αλληγορία πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη; Όχι. Οι γενικεύσεις όταν τρακάρουν στο συναίσθημα κατά κανόνα το εκτροχιάζουν ύποπτα. (Και δεν φέρω στους ώμους μου όλες τις αμαρτίες του κόσμου.)

Τι ήταν; Ένας άνθρωπος που δεν είχε μία ευκαιρία; Που ζητούσε μια ευκαιρία; Που, παρ’ όλα αυτά, δεν ήθελε την ευκαιρία που του προσφέρθηκε; Που δεν ξέρει καν τι σημαίνει “ευκαιρία”; Όχι. Δεν βλέπω καμία ευκαιρία. Βλέπω έναν άνθρωπο που κάνει κάτι απρόσμενα καλό κάτω από αδιανόητες συνθήκες – βάσει των δικών μου εμπειριών. Αυτό ίσως λέει κάτι για μένα, αλλά όχι για κείνον.

Μήπως ήταν ένα μήνυμα; Μα το κάθε τι μπορεί να αναγνωστεί ως μήνυμα. Η ασάφεια αποδυναμώνει. Αν καταλάβει κανείς αυτό που θέλει να καταλάβει, το μήνυμα –ως τέτοιο– έχει αποτύχει, με την έννοια ότι δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει κάτι άγνωστο στον δέκτη του.

Μήπως ήταν μια διαδικτυακή μπαλαφάρα (και πολύ ασχολήθηκα); Όχι. Εικόνα και ήχος με μαγνήτισαν. Κάτι υπάρχει εδώ. Τι;

Ζόρικο. [Παύση.]

Υπάρχει τέχνη! Αν ξεσκαρτάρεις το φορτίο, αν γδύσεις το συμβάν, και πάλι μείνει κάτι, αυτό το κάτι είναι αισθητική χαρά, προϊόν τέχνης. Μετά, μπορείς άνετα να ξαναφορτίσεις το κάτι με ό,τι νοήματα (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) θέλεις: το ίδιο δεν μπορεί ν’ αντισταθεί – ούτε ο διαμεσολαβητής του. Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία – γιατί το κάτι υπάρχει, ή τουλάχιστον υπήρξε για όσο κράτησε, είτε το ίδιο είτε η ανάμνησή του.

Για μισό! Αυτό ήταν το πρώτο που θα έλεγα, προκειμένου να πω κάτι. Με ξέρω καλά! Τεχνική στρίβειν-δια-του-αρραβώνος: όταν αποτύχουν όλα, ρίξ’ το στην αισθητική. Τοπίο στην ομίχλη.

Αλλάζω τακτική.

Αυτό που είδα (κι ίσως δείτε κι εσείς) είναι ένα τυπικό δείγμα αλληλεπίδρασης ανθρώπου-περιβάλλοντος. Πρόκειται για δυναμικό σύστημα. Όλα παίζονται. Ο άνθρωπος έχει την ευκαιρία του.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.