Το ποίημα της εβδομάδας 3/2

Σπουργίτια

—Remco Campert—
Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος

Εγώ,
όχι, ο Καλιγούλας ήταν, χοντρός,
σχεδόν φαλακρός και το 29
(θυμάστε κείνον το χειμώνα),
τον βρήκε
ένας ατιμωτικός πεζός θάνατος
στη σκοτεινιασμένη είσοδο του θεάτρου
απ’ τα φλύαρα χέρια ενός δολοφόνου.

Ο Καλιγούλας (ψηλές μπότες, άλλοτε
εύθυμος, άσωτος, ανθρώπινος),
όχι στα νύχια του ζώου,—
αλλά ανάμεσα στα μεριά της αδερφής του
«που το θεωρούσε υπέροχο αιγυπτιακό έθιμο»,
αλλά άδοξα
στη σκοτεινιασμένη είσοδο του θεάτρου.

Μα για τι μιλάω τώρα; Για
για το ξεχασμένο τραγανό
κάποιου που, όπως αποδείχτηκε, ήτανε σπουργίτης —
λεπτό κρανίο, χωρίς θεό, χωρίς χρυσή βροχή,
γυμνό σαν τους ανθρώπους. Που γίνονται στάχτη
στα τιποτένια χέρια του αλλόκοτου κόσμου.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://ift.tt/1RZCWhR
via IFTTT