«Rigor Mortis»

Αυτό δεν είναι τραγούδι #557
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Απ’ όταν ήταν μικρό παιδί ο Ρίγος, δεν τα πήγαινε καλά με τους γύρω του. Τον απέφευγαν, στρίβανε γωνία με το που τον ‘βλέπαν. Να ‘φταιγε η χλομάδα του κι εκείνο το περίεργο βλέμμα που είχε; Μην να ‘ταν το λιγομίλητό του που δεν βοηθούσε στις κοινωνικές επαφές; Δεν τον ήθέλαν στις παρέες κι όσο και να πάσχιζε να τους πλησιάσει, τόσο αυτοί οπισθοχωρούσαν και μεγάλωνε ο άδειος κύκλος περιμετρικά του.

Μεγάλωνε, πέρναγαν τα χρόνια, αιώνες του φαινόντουσαν – κι η κατάσταση χειροτέρευε, έφταναν να φωνάζουν επί τη εμφανίσει του. Οι γυναίκες ειδικά, έβγαζαν κάτι μακρόσυρτες ιαχές που έφταναν να ανατριχιάζουν ακόμα και τον ίδιον, του τρύπαγαν τα τύμπανα παρότι περιέργως τις έβρισκε μελωδικές και ανεπανάληπτα γοητευτικές. Για έρωτες ούτε λόγος και σίγουρα εγώ δεν θα μιλήσω γι αυτό, ακόμα κι αν κάποτε μπορεί να έτυχε, ο Σαραμάγκου τα έχει διηγηθεί με μεγαλύτερη επιτυχία.
Η καλύτερη του όμως, ήταν ο πόλεμος, ααα εκεί πέρναγε υπέροχα, μιλάμε για τρικούβερτα γλέντια.
Όχι ότι δεν του άρεσαν και τα μικρά οικογενειακά πάρτι, όσο για τσαμπουκάδες επί προσωπικού, τους έβλεπε σαν μικρά πανηγυράκια. Κι επειδή άμα έβαζε στο μυαλό του να κερδίσει την μάχη, δεν έχανε ποτέ, του κόλλησαν το παρατσούκλι Μόρτης.
Μάχες που δόθηκαν κι ήρωες που νόμιζαν ότι τον νίκησαν, απλώς ήταν για να τους ακουμπήσει, να τους μυρίσει, να νιώσει λίγο την γεύση τους, για να επανέλθει δριμύτερος και πιο αρματωμένος για το νοκ άουτ. Δεν ήταν οι κλασσικές μάχες ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ήταν οι αναπόφευκτες μάχες, το παιχνίδι ήταν προκαθορισμένο, ο διαιτητής πουλημένος, οι κανόνες μόνο ελίσσονταν, ίσα για την χαρά της μικρής νίκης πριν την ολοκληρωτική συντριβή.

Τελικά, συν το χρόνω, συμβιβάστηκε με τις ανησυχίες του ο τόσο μόνος, ο Ρίγος ο Μόρτης. Ήταν τυπικός στην δουλειά του, κυκλοφορούσε πάντα κομψός και ντυμένος στα βελούδα, κανείς δεν τον ήθελε αλλά μες στο μυαλό τους τον είχαν, δεν πέρναγε κι άσχημα.

Κι αν καμιά φορά τον έπαιρνε το παράπονο, ξεφύσαγε και μονολογούσε «ε, αφού έτσι είναι η φτιαξιά μου.» Όσο για κάτι ανυπόστατες φήμες που κάποιοι τις έκαναν όνομά τους, απλώς χαμογελούσε σηκώνοντας το φρύδι και σιγοτραγουδώντας, τους απαντούσε «ναι, καλά, για ρωτήστε με και μένα.»

[εικόνα: πίνακας του René Magritte]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1K0iFAA
via IFTTT