Όταν ο Χρ. Κολοκοτρώνης συνάντησε τον Βίκτωρα Ουγκώ

Αυτό δεν είναι τραγούδι #559
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

«Οι άθλιοι» (Les Misérables) του Βίκτωρος Ουγκώ, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Τα θέματα του έρωτα, της αγάπης, της ηθικής, του νόμου, της θρησκείας, της κοινωνίας και της πολιτικής, με τα οποία ασχολείται στο βιβλίο του αυτό ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, η έντονη πλοκή και οι συναρπαστικοί χαρακτήρες, σαγήνευσαν το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε σε πλήρεις ή περιληπτικές εκδόσεις σε όλο τον κόσμο. Διασκευάστηκε σε κόμικ, ενέπνευσε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, θεατρικές παραστάσεις (σε πρόζα και σε μιούζικαλ), πάντα με μεγάλη επιτυχία.

Όλα αυτά είναι, λίγο ή πολύ, γνωστά. Εκείνο που δεν γνώριζα είναι ότι το μυθιστόρημα υπήρξε πηγή έμπνευσης για ένα λαϊκό τραγούδι του Χρήστου Κολοκοτρώνη. Το τραγούδι έχει τίτλο «ένας άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ», αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πότε κυκλοφόρησε. Η μουσική και οι στίχοι του έχουν μια στιβαρότητα και δένουν ταιριαστά με την λαϊκή φωνή του Γιάννη Κατσιμίχα.

Νομίζω ότι το τραγούδι δεν είναι πολύ γνωστό. Κι εγώ τυχαία το βρήκα στο διαδίκτυο. Μ’ αρέσει όμως πολύ η ιδέα ότι ένα μεγάλο λογοτεχνικό έργο που γράφτηκε στη Γαλλία το 1862, ενέπνευσε ένα γνήσιο λαϊκό συνθέτη στην Ελλάδα, ένα αιώνα μετά.
Στον τελευταίο στίχο «και είσαι εσύ, η κοινωνία, Ιαβέρης», υποκλίνομαι στον στιχουργό του τραγουδιού για την απλότητα, την σαφήνεια και την ευστοχία των στίχων του.

Ομολογώ πως παραστράτησα κι εγώ
και ήμουν χρόνια στο κελί φυλακισμένος,
έγινα άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ
και θάμαι πάντα στη ζωή στιγματισμένος.

Κατατρεγμένος απ΄τον κόσμο τον κακό
κανείς δεν βρέθηκε τον πόνο μου να γιάνει
μοιάζω σαν άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ,
είμαι και μοιάζω σαν τον Γιάννη τον Αγιάννη.

Του μαρτυρίου τον σταυρό θα φορτωθώ,
καρδιά μου έμαθες σκληρά να υποφέρεις,
εγώ είμ’ άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ
και είσαι εσύ,η κοινωνία, Ιαβέρης

YΓ. Ψάχνοντας να βρω περισσότερα στοιχεία για το τραγούδι αυτό, βρήκα στο περιοδικό «λαϊκό τραγούδι», σε μια συνέντευξη του Χρ. Κολοκοτρώνη, μια αναφορά στον τραγουδιστή Γιάννη Κατσιμίχα, ενδεικτική για την σχέση τους με το τραγούδι:

Ερώτηση: Η ιστορία με τα «κόκκινα τριαντάφυλλα»;
Απάντηση: Τό’χα γράψει με τον Καραπατάκη και το προορίζαμε για τον Τώνη Μαρούδα. Όταν το άκουσε ο Κατσιμίχας, απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν το πει αυτός… Είπε το τραγούδι νταηλίκι, και έκανε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Αυτό θα πει πάθος για το τραγούδι…

[Κλεμμένο, για άλλη μια φορά, από το blog του αγαπημένου μου φίλου Γιώργου, του Allu Fun Marx — που πολύ θα ήθελα να είναι εδώ, και να γράφει ακόμα ποστ για τα τραγούδια που αγάπησε]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1Zjb6kT
via IFTTT