Άγιεμου Αγιοβασίλη

Άγιεμου Αγιοβασίλη, γεια και χαρά σου!

Πέρσι δε φάνηκες, αλλά δε σου κρατάω κακία. Ήταν κακή η συγκυρία, είπε ο μπαμπάς. Το δώρο σου, είπε, για να σε δικαιολογήσει απ’ ό,τι κατάλαβα, ήταν η ελπίδα. Η μαμά πετάχτηκε και είπε ότι, καπάκι στην ελπίδα, εκείνη προσθέτει και αξιοπρέπεια, γιατί είναι λαρτζ. Ωραία δώρα, αλλά δε φαίνονται. Είναι άυλα, λέει ο μπαμπάς, ιδέες. Λέει πολλά τέτοια ο μπαμπάς, μη δίνεις σημασία.

Φέτος δε θέλω δώρο. Έχουμε απ’ όλα. Λέει ο μπαμπάς. Χώρια η ελπίδα και η αξιοπρέπεια που περίσσεψαν από πέρσι. Λέει η μαμά. Για άλλο σε θέλω. Αν σε φέρει ο δρόμος κατά δω, κατέβα από την καμινάδα να τα πούμε μια στάλα. Καμινάδα δεν έχουμε, έλα από το μπουρί της σόμπας. Καθαρό είναι, δεν την ανάβουμε. Καίμε επίδομα θέρμανσης, λέει η μαμά.

Βέβαια, σιγά μην έρθεις! Ξέρω ότι αυτές τις μέρες τρέχεις και δε φτάνεις, γι’ αυτό σου γράφω γράμμα. Να ’χεις και κάτι να διαβάζεις όλο τον άλλο καιρό που κάθεσαι και τα ξύνεις. Η μαμά το λέει αυτό, όχι εγώ. Η μαμά καθόλου δε σε πάει, αυτό έχω να πω.

Εδώ τα πράματα, όπως τα ξέρεις, Άγιεμου. Εγώ ξεκίνησα σχολείο, που δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται, καλά τα περνάμε. Δηλαδή, τα περνάγαμε, γιατί πριν από λίγες μέρες μάς φέρανε και δάσκαλο. Να γράφω δεν έχω μάθει ακόμα, καλά που έχω αυτό το απλικέσο στο κινητό και κάνω δουλειά μου.

Που λες, Άγιεμου, μια χαρά τα πάμε. Φέτος δε λιποθυμάμε από την πείνα, ούτε και καίμε μαγκάλια να πεθάνουμε από τις ανατιμήσεις. Όλα καλά. Έχουμε μπει σε παράλληλο πρόγραμμα, λέει ο μπαμπάς. Και σε παράλληλο σύμπαν, λέει η μαμά. Ο μπαμπάς είναι σύριζας, σ’ το είπα αυτό; Και η μαμά γερμανοτσολιάς. Α, είναι αγαπημένοι, έχω να το λέω αυτό. Όταν δεν μιλάνε μεταξύ τους.

Τι άλλα; Από τότε που έχουμε να τα πούμε, έχουν γίνει τέρατα. Όλο το χρόνο οι μεγάλοι ψηφίζανε και πλακώνονταν. Κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί. Πρώτη φορά αριστερά, δεύτερη φορά εντελώς αριστερά, τρίτη φορά μνημόνιο του κερατά. Καταλαβαίνεις εσύ τίποτα;

Στο σπίτι όλοι καλά, ευχαριστώ. Ο μπαμπάς ακόμα να βρει δουλειά. Περιμένει την ανάπτυξη, λέει. Τη σοσιαλιστική, όχι την άλλη, τη φιλελέρα. Η μαμά όταν τον ακούει να λέει τέτοια τού πετάει χαρτοπετσέτες, βαράει παλαμάκια και φωνάζει, άιντε βρε, κάντε κέφι! Πολύ γέλιο, τέλεια περνάμε. Η μαμά, εντάξει, δουλεύει, αλλά δεν πληρώνεται. Είναι χομπίστρια, λέει. Η μαμά έχει βγάλει γλώσσα, λέει ο μπαμπάς. Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Κι αυτό ο μπαμπάς το λέει. Επίσης λέει ότι έχουμε πόλεμο και ότι κρατάει θέση αναμονής. Και η μαμά τού λέει να βρει στασίδι με άχυρο, να ’χει και κάτι να τρώει, γιατί το περίμενε θα πάρει ώρα. Μεταρρυθμίσεις ακόμα δεν είδαμε. Θα γίνουν, λέει ο μπαμπάς, υπομονή, ένα βήμα πίσω, δύο βήματα μπρος. Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση, αυτό είναι τσάμικο, του λέει η μαμά. Μεταρρύθμιση δεν σημαίνει η ρύθμιση μετά, λέει. Η μαμά όλο του χώνεται του μπαμπά τελευταία. Τώρα, λέει η μαμά, εκείνος είναι ο γερμανοτσολιάς κι εκείνη έγινε σταλεγάκιας, γιατί του τα ’λεγε, δεν του τα ’λεγε; Ο σύριζας, αντί να περάσει σύρρριζα, πέρασε και δεν ακούμπησε, του λέει. Ο μπαμπάς τής λέει ότι είναι πλέον ρεαλιστής, πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες. Η μαμά τού λέει ότι οι συνθήκες σάπισαν, να το πάρει χαμπάρι. Ρεάλ πολιτίκ, φωνάζει ο μπαμπάς. Και Μπαρτσελόνα πολίτικη, φωνάζει η μαμά, ο αγών διεκόπη λόγω ξεφτίλας. Δεν καταλαβαίνω χριστό, Άγιεμου. Αφού όλοι γερμανοτσολιάδες είναι, γιατί τρώγονται μέρα-νύχτα;

Μετά, να σου πω και το άλλο; Χάσκουν και αντιχάσκουν. Οι αγανακτισμένοι έγιναν απελπισμένοι και οι απελπισμένοι αγανακτισμένοι. Ποτέ όλοι μαζί, ούτε στα χάλια τους. Και όλο λέει ο ένας στον άλλο, κοίτα ποιος μιλάει! Εντωμεταξύ, όλοι μιλάνε, γλώσσα δε βάζουνε μέσα. Μόνοι τους όμως. Εγώ μόνο κοιτάω, ξέρω τι σου λέω.

Ο μπαμπάς λέει, υπάρχουν λύσεις, η τόλμη λείπει. Η μαμά συμφωνεί, αλλά οι λύσεις της είναι άλλες. Εκεί διαφωνούν. Στις λύσεις. Στις δέσεις συμφωνούν. Είναι ή δεν είναι για δέσιμο;

Εγώ, στο μεταξύ, προσπαθώ να τη βγάλω καθαρή. Όλοι μου λένε πως είμαι το μέλλον. Προς το παρόν. Μου εξηγούν ότι από μένα περιμένουν πολλά. Ίσως επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Το έχουν αυτό οι μεγάλοι, βάζουν τα δύσκολα μόνο σε όποιον δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οι ίδιοι δεν κάνουν επίσης τίποτα. Αλλά πιο εύκολα, γιατί όταν μπορούν δε θέλουν, κι όταν θέλουν δε μπορούν, κάτι τέτοιο.

Αυτά για φέτος. Προσεχώς καλύτερα. Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ, Άγιεμου Αγιοβασίλη, να ’χω και κάτι σίγουρο να μην περιμένω. Όπως λέει και ο διπλανός μου στο θρανίο, που είναι γαύρος αλλά κατά τα άλλα ξηγημένο τυπάκι, δεν υπάρχεις, μεγάλε!

Καλή χρονιά και άντε να δούμε!

Δικός σου για πάντα και τάρανδους,
[υπογραφή δυσανάγνωστος]
–για την αντιγραφή: Γιώργος-Γιώργος Ζαχαριάδης–

* * *

from dimart http://ift.tt/1TnXHAS
via IFTTT