Κλείσε πίσω μου την πόρτα, φεύγω

Αυτό δεν είναι τραγούδι #549
Dj της ημέρας, ο Βασίλης Λουλές

Από τη μακρινή Ρωσία, του μακρινού εκείνου 1996, ένα ροκ τραγούδι από τους ΚΙΝΟ (σημαίνει: Σινεμά/Κινηματογράφος), μια παρέα πιτσιρικάδων που συνδύασαν υπέροχα την παράδοση της ρώσικης μελαγχολίας με έναν δυτικότροπο πρώϊμο/άγουρο garage ήχο. Απλή μελωδία —απλοϊκή σχεδόν—, εφηβική βαβούρα με λυρικές αντιστίξεις, φωνή τραχειά και τρυφερή μαζί, φατσούλες κάτι ανάμεσα σε επαρχιώτικα τσογλανάκια και σε χαμένους αγγέλους των μετα-σοβιετικών αχανών τοπίων και των τεράστιων οικοδομικών μπλοκ.

Ένα τραγούδι που όταν το πρωτάκουσα, το 1999, πριν καν ακόμα μάθω τους στίχους, πριν καν ακόμα μάθω ότι ήταν ήδη στα ρωσικά χιτς επί χρόνια, με καθήλωσε. Το άκουγα ξανά και ξανά.

Ετοίμαζα τότε τη μεσαίου μήκους ταινία μου Ένας λαμπερός ήλιος, και κάτι από αυτά που κουβαλούσε, που έφερε, αυτό το τραγούδι πέρασε τελικά και στην ίδια την ταινία.

(Στο σενάριο της ταινίας, η Ρωσίδα μετανάστρια Νατάσα αναζητεί μια θέση στον ήλιο της Ελλάδας. Σ’ έναν λαμπερό ήλιο που άλλοτε φωτίζει και ζεσταίνει τα πρόσωπα, κι άλλοτε «καίει» τις προσδοκίες και τα όνειρά τους.

Η ταινία, παραγωγής 2000, με ηθοποιούς τη Βικτώρια Χαραλαμπίδου και την Ιρίνα Μπόϊκο, είχε μια εξαιρετικά λαμπρή πορεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό — ακόμα και τώρα την προβάλλουν εδώ κι εκεί. Είναι μάλιστα μια από τις 3 μικρότερες ταινίες που προβάλλω συχνά στα Πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής στις περιοδείες που κάνω με το «Φιλιά εις τα παιδιά» και το «Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί»). 

Ένοιωθα τότε ότι το Κλείσε πίσω μου την πόρτα, φεύγω σα να κουβαλούσε μαζί του όχι μόνον όλη την τραγική ματαίωση των δεκαετιών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και την απόλυτη διάψευση της μετα-«σοσιαλιστικής» ελπίδας με τον άγριο και αχαλίνωτο καπιταλισμό που πήρε τη θέση του.

Ένοιωθα όμως ότι κουβαλούσε μαζί του αυτό το τραγούδι και όλη την ματαίωση προσωπικών ονείρων, προσδοκιών, σχέσεων. Και των άλλων, και δικών μου. Ήταν τελικά ένα ερωτικό τραγούδι, ένα τραγούδι για το τέλος ενός έρωτα, κάθε είδους έρωτα.

Κι αυτός που φεύγει ζητά από τον άλλον που μένει πίσω να κλείσει εκείνος την πόρτα (Κλείσε πίσω μου την πόρτα, φεύγω), ίσως γιατί φοβάται μήπως μετανοιώσει και ξαναγυρίσει — και δεν πρέπει.

Ίσως πάλι γιατί αυτός που φεύγει έτσι, που αναχωρεί/μεταναστεύει —από χώρα, σχέση, κρεββάτι, ακόμα κι από την ίδια τη ζωή—, θέλει να ξέρει ότι κάποιος έχει μείνει πίσω εκεί, στον τόπο της κοινής τους ζωής, κάποιος τον οποίον αγάπησε πολύ, κάποιος που έχει αναλάβει να διασώσει ό,τι απέμεινε, για λογαριασμό και των δυο. Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν γυρίσει ποτέ.

* * *

Τραγούδι: Κλείσε πίσω μου την πόρτα, φεύγω

Συγκρότημα: ΚΙΝΟ, Ρωσία, 1995

* * *

Διάλεξα 2 εκδοχές του τραγουδιού, από τις πολλές του youtube.
Τα video clip αφελή, χαρακτηριστικά όμως της αισθητικής μιας εποχής.

Α) Εκτέλεση με παρατεταμένη εισαγωγή και φινάλε και με έντονη παρουσία πιάνου/αρμόνιου στην ενορχήστρωση. Πιο λυρικό, πιο εύκολο και πιο ταξιδιάρικο από εκείνο που άκουγα παλιά (βλέπε αμέσως παρακάτω). Ίσως το προτιμώ σήμερα, δεν ξέρω.

Το video clip έχει τραίνα που διασχίζουν τη ρωσική ύπαιθρο — αχ αυτά τα τραίνα!

КИНО – Закрой за мной дверь я ухожу (поезда, trains)

Β) Η πρωτότυπη εκτέλεση, αυτή που άκουγα τότε, το 1996. Μεστή, κοφτή.
Εδώ εμφανίζονται και οι πιτσιρικάδες του γκρουπ με ρούχα, μαλλιά και στυλ εποχής. Αυτά τα παιδιά «…με τη μόδα τη βγαλμένη από την κόλαση και τις μουσικές τις βγαλμένες από τον παράδεισο», όπως μου έγραψε κάποτε η αγαπημένη Ν.
(Το clip έχει ένα μεγάλο κομμάτι εισαγωγής χωρίς μουσική, μέχρι το 1:25. Εκεί αρχίζει η μουσική. Επίσης, μετά το φινάλε έχει ένα μέρος από άλλο τραγούδι, σε τοπίο «σοσιαλιστικού ρεαλισμού»).

Кино – Закрой за мной дверь, я ухожу
http://www.youtube.com/watch?v=zumiGPNp9_o

* * *

Οι στίχοι

(…και τώρα πάντως που έμαθα τι λένε οι στίχοι
προτιμώ να κρατήσω τη δική μου, παλιά, ερμηνεία)

They say they can not take risks,
Because they have a house, the house lights on.
And I do not know for sure who is right,
I was waiting for rain in the street, waiting for their lunch at home.
Shut the door behind me. I’m leaving.
Shut the door behind me. I’m leaving.
And if you suddenly get tired of your gentle light,
You can find a place here, rain is enough for everyone.
Look at the clock, look at the picture on the wall,
Listen – there outside the window, you will hear our laughter.
Shut the door behind me. I’m leaving.
Shut the door behind me. I’m leaving

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1OrqCzP
via IFTTT