Long Train Running

Αυτό δεν είναι τραγούδι #
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

[*Where would you be now without love?]

Σίφνος, Ιούνης, κάπου στα τέλη του περασμένου αιώνα. Μπορεί και να ήταν κάποιο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, μπορεί κάποιο ξαφνικό γουικέντ, ίσως μια πελώρια αλλά εύθρυπτη πανσέληνος και η αφορμή τής εμφάνισής της, ποιος ξέρει; Δεν έχει σημασία, όλα είναι τώρα ιστορικός αόριστος. Οι εικόνες έχουν πάει και έχουν κουρνιάσει στα γείσα του εγκεφαλικού φλοιού μου σαν φωτογραφίες βαλμένες σε καδράκια ψιλο-σκονισμένα, από εκείνα τα φτηνούλικα που ψευτολάμπουν σαν ασημιά. Δεν έχουν μείνει καν οι υπόλοιπες από την εκδρομή εικόνες: κάπου μετανάστευσαν μάλλον οι άλλες, στα εδάφη εξορίας του υποστρώματος της μνήμης μου, εκεί που στέλνονται οι αναμνήσεις οι παρακατιανές – ή οι ανεπιθύμητες. Μια παρέα νεαρών ατόμων, τελικά ετερόκλητοι μεταξύ τους, διοργάνωσαν ένα ταξίδι κυκλαδικό – έτσι, για να εξευμενίσουν το καλοκαίρι που πλήρες αδρεναλίνης επέλαυνε. Οι περισσότεροι κατά μόνας, οι δε ζευγαρωμένοι με ολίγον χυλωμένη διάθεση. Κάτι λιτά, καλοφτιαγμένα σιφναίϊκα κεραμικά σαν σουβενίρ, που ακόμα εξυπηρετούν στην κουζίνα μου ως σκεύη σαλάτας, είναι η πιο χειροπιαστή μου ανάμνηση από το τριήμερο. Μια ηχητική επίσης μου έχει μείνει, από έναν στην παρέα στην ταβέρνα, που κάτι έλεγε για ένα σπίτι που το πέτυχε σε «σκοτωμένη» τιμή, όπως επίσης και η μια ντουζίνα φορές που ακούστηκε η εγκυκλοπαιδική διαπίστωση πάνω από τα εδέσματα, ότι ο Τσελεμεντές ήταν άνθρωπος – και ήταν και Σιφναίος.

Αλλά ίσως όχι μόνο αυτά. Κάπου θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ένα μπαράκι, σε πολύ προχωρημένες ώρες, να στροβιλίζομαι ζαλισμένη μερικούς γύρους γύρω από τον άξονά μου σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, για μερικά λεπτά. Σαν σε τελετουργία, επειδή το τραγούδι που ακουγόταν με είχε έτσι διατάξει.

Η –αθώα και αμέτοχη για την μεταξύ μας ετερότητα– Σίφνος ήταν εκεί σαν έδαφος, αλλά ήταν και μακριά. Και τα κουρασμένα ή αμήχανα βλέμματα των άλλων στην παρέα, που με βαριόντουσαν και τους βαριόμουνα, ήταν μακριά. Το μόνο που άκουγα ήταν

«Down around the corner
A half a mile from here
You see them old trains runnin’
And you watch them disappear
Without love
Where would you be now
Without love
You know I saw Miss Lucy
Down along the tracks
She lost her home and her family
And she won’t be comin’ back
Without love
Where would you be now
Without love»

Και ήταν οι Doobie Brothers από το 1973 και το άλμπουμ τους «The Captain and Me». Το τρένο έρχεται, ξανά και ξανά, και οι φωνές των Doobie πάλλονται από βραχνάδα ζωής, με την πατίνα των εμπειριών, ψημένοι όντες αυτοί στα πράγματα.

Χρόνια μετά, στα ’90ς, το Long Train Running ήρθε στην επικαιρότητα όταν οι Bananarama το εξόρυξαν και το διασκεύασαν, με ένα βίντεο κλιπ όπου είναι ντυμένες σπανιόλες κ.λπ. Φιλότιμες και συμπαθείς, αλλά με εφηβική αμβλύτητα στο πρόσωπο και φωνούλες σαν καλοκάγαθες, σηκώνουν την τραγουδάρα στους δαντελένιους ώμους τους, ωσάν σε γυμνασιακή παράσταση.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1MtAlEM
via IFTTT