Ο Λύκος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Ο δίσκος «Ένα καπέλο με τραγούδια» είναι ο αγαπημένος μου της Αρλέτας· δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή είναι ο πρώτος που θυμάμαι να άκουσα δικός της, ίσως γιατί μου άρεσε πολύ το ζωγραφιστό εξώφυλλο, ίσως γιατί έχει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια: τον «γάτο», «το τραγούδι της δραχμής» —εκείνο το «μου ΄λεγες η πολλή αγάπη βλάπτει/αλλά χωρίς αυτήν η ζωή μένει λειψή» θα μ’ ακολουθεί για πάντα—, το «καλοκαίρι», τον «Λύκο».

Θυμήθηκα τον Λύκο από την Αγγελική και τα παραμύθια του Πέτρου – ο Πέτρος και ο Λύκος, τώρα που το σκέφτομαι, είναι το πρώτο «κλασσικό» που άκουσε ο Άκης. Και τα «Τρία μικρά Λυκάκια» είναι το αγαπημένο του παραμύθι — γιατί, αν δεν κληροδοτήσεις στα παιδιά σου τις εμμονές σου, τι έχεις καταφέρει στη ζωή;

Μια η Αγγελική, λοιπόν, μια η πανσέληνος, μια οι αναμνήσεις, μου κόλλησε ο Λύκος. Και θυμήθηκα την πρώτη φορά που είδα ζωντανό, σε ένα κλουβί φυλακισμένο, σε ένα βενζινάδικο λίγο πριν την Στυλίδα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Δεν ξέρω πώς τον είχαν πιάσει, ήταν πάντως καιρό εκεί. Κι εμείς πηγαίναμε ταξίδια συχνά, και πάντα σταματούσε ο μπαμπάς μου, κι εγώ έκρυβα το κρέας που είχα για φαγητό την προηγούμενη μέρα και τον τάιζα. Λυπόμουν που ήταν σε κλουβί, ήθελα να τον βγάλουν και το έλεγα κάθε φορά στον κύριο που μας έβαζε βενζίνη. «Και δεν φοβάσαι μην σε φάει;», με ρωτούσε.«Όχι, γιατί εγώ τον αγαπάω, θα το καταλάβει», έλεγα το αθώο πιτσιρίκι. Και πόζαρα δυο χρονών άνθρωπος δίπλα στο κλουβί, που ήθελα να ανοίξω.

Μεγαλώνοντας πάντως κατάλαβα πως είχα δίκιο. Δεν θα με έτρωγε, θα το καταλάβαινε· είμαι σίγουρη πια.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1NgxEuS
via IFTTT