Smells Like Teen Spirit

Αυτό δεν είναι τραγούδι #431
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Το “Smells Like Teen Spirit”, μεγάλη επιτυχία των 90s, το ξέρουν και οι πέτρες. Είτε το ξέρετε είτε όχι (δεν είμαστε όλοι πέτρες, στο φινάλε!), μείνετε συντονισμένοι γιατί δεν θα βάλω Nirvana.

Καταρχάς, δυο-τρία πράγματα για το τραγούδι που αφενός έχουν την πλάκα τους και αφετέρου μπορεί και να σας είναι άγνωστα. (Αν δεν θέλετε να τα μάθετε, προσπεράστε τις επόμενες τρεις παραγράφους – υπόσχομαι ότι εκεί δεν θα βρείτε κάρτα που να λέει: «χάνετε τη σειρά σας – επιστροφή στην αφετηρία».)

(1) Ο τραγικός αυτόχειρας Kurt Cobain βρήκε τον τίτλο του τραγουδιού έτοιμο. Στον τοίχο του σπιτιού του. Μια φίλη του, η Kathleen Hanna (τραγουδίστρια του αγριο-κοριτσίστικου συγκροτήματος Bikini Kill) είχε γράψει εκεί, με σπρέι, “Kurt smells like Teen Spirit”. Ο καλλιτέχνης ερμήνευσε τη φράση ως αρκούντως επαναστατική και τη χρησιμοποίησε κατά το δοκούν. Μόνο που η φίλη του άλλο εννοούσε: ο Kurt μύριζε –κυριολεκτικά– σαν το Teen Spirit, το αποσμητικό που φορούσε η τότε φιλενάδα του, η Tobi Vail.

(2)  Για τους στίχους έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα – και αρκετές εξόχως αστείες αναλύσεις. Στις πρώτες ακροάσεις, λόγω της εκφοράς του Kurt, δεν καταλάβαινα τίποτα πέρα από το “Hello” 140 φορές· άντε και το “I feel stupid and contagious”. Αλλά και γραμμένους που τους είδα αργότερα, πάλι δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Ίσως γιατί όντως δεν σημαίνουν τίποτα. Ο Dave Grohl, ο ντράμερ των Nirvava, έχει δηλώσει σε συνέντευξη ότι δεν πιστεύει πως το τραγούδι κρύβει κάποιο μήνυμα. Με τα δικά του λόγια: «Και μόνο που έβλεπα τον Kurt να γράφει τους στίχους ενός τραγουδιού πέντε λεπτά πριν τους τραγουδήσει, μου ήταν κάπως δύσκολο να πιστέψω ότι το τραγούδι είχε να πει κάτι για οτιδήποτε. Απλώς χρειαζόταν κάποιες λέξεις για να γεμίσει τα κενά και μερικές ομοιοκαταληξίες για να δέσει το πράμα».

(3) Αυτό το τραγούδι είναι το μόνο στο LP Nevermind (1991) που υπογράφουν και τα τρία μέλη του συγκροτήματος (τα υπόλοιπα ήταν του ηγέτη). Και ποια ήταν η συνεισφορά των άλλων δύο στον ύμνο; Όταν ο Kurt τούς το πρωτόπαιξε, είχε μόνο το ριφ και το ρεφρέν. Ο Krist Novoselic, ο μπασίστας, είπε ότι το έβρισκε γελοίο. Ο Kurt τα πήρε στο κρανίο και τους υποχρέωσε να παίζουν το ριφ εκείνο επί μιάμιση ώρα. Τότε ο Krist είπε, «ρε σεις, δεν το παίζουμε λίγο πιο αργά;» Έτσι διαμορφώθηκε το κουπλέ (που έχει την ίδια ακολουθία ακόρντων με το ρεφρέν – εξού και ο χαρακτηρισμός “Louie Louie of the 90s”). Εκεί απάνω, βρήκε ένα ταιριαστό σχήμα στα τύμπανα ο Dave, και έτοιμο το αριστούργημα. (Χωρίς ίχνος ειρωνείας αυτό το τελευταίο: έτσι είναι το rock’n’roll – μια ζαριά στο χάος.)

Τούτων λεχθέντων, μπαίνω στο κυρίως θέμα. Θα βάλω τη διασκευή των Βρετανών Τhe Ukulele Orchestra, κάτι περίεργων τύπων που παίζουν έξι γιουκαλίλια κι ένα κιθαρόμπασο. Κάθονται στις καρεκλίτσες τους, με τα κουστουμάκια τους, και του δίνουν να καταλάβει. Προσοχή: και πάλι χωρίς ίχνος ειρωνείας η επιλογή. Μου αρέσουν αυτοί οι συγκεκριμένοι μεσόκοποι έφηβοι. Παίζουν με πάθος! Προσέξτε τον βασικό τραγουδιστή, πώς ιδρώνει στη διάρκεια της εκτέλεσης, πώς ερμηνεύει. Ή τον πρώτο από αριστερά, τον headbanger! Είναι σχεδόν συγκινητική η ένταση που βγάζουν ως σύνολο. Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το μήνυμα του τραγουδιού: «Στην ανάγκη, όταν δεν βγάζουμε νόημα, το βάζουμε μόνοι μας».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1N8iSqQ
via IFTTT