Το Απολλώνειο ριζότο του Νίτσε

—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Η σχέση του Νίτσε με το φαγητό υπήρξε σε όλη του τη ζωή ταραχώδης. Τα χρόνια προβλήματα δυσπεψίας του τον οδήγησαν σε μια απελπισμένη αναζήτηση ανά την Ευρώπη για έναν τόπο που η κουζίνα (και το κλίμα) του θα ταίριαζαν στο ευαίσθητο στομάχι του. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν να αναπτύξει μια επίσης χρόνια δυσανεξία στα εστιατόρια: «Σε συνηθίζουν στο υπερβολικό φαγητό», έγραφε. «Γι’ αυτό και δεν μ’ αρέσει πια να τρώω σε τέτοια». Φυσικά, δεν παρέλειψε να διατυπώσει και μια παράξενη (;) θεωρία γύρω από το φαγητό: «Η δίαιτα που βασίζεται στην κατανάλωση ρυζιού οδηγεί στη χρήση ναρκωτικών και όπιου, όπως ακριβώς και η δίαιτα με βάση την πατάτα οδηγεί στο αλκόολ», έγραφε στη «Χαρούμενη επιστήμη» (διαγράφοντας έτσι με μια φράση τη γερμανική κουζίνα).

Ευτυχώς, ανακάλυψε σύντομα την εναλλακτική της μαγειρικής, παρακολουθώντας την καλή του σπιτονοικοκυρά στην Τζένοα να δημιουργεί στην κουζίνα της. Αργότερα, η καμαριέρα του στο Σορέντο τον μύησε στο τέλειο λεμονάτο ριζότο με σπαράγγια και δυόσμο. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κανείς τη μακάρια χαρά του Νίτσε καθώς έριχνε σιγά-σιγά, κουταλιά-κουταλιά τον ζωμό στο ρύζι, ενώ η καμαριέρα ανακάτευε. Εξάλλου, άλλο ρύζι, άλλο ριζότο.

* * *

Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art

Το dim/art στο Facebook

from dimart http://ift.tt/1Fda6zW
via IFTTT