Supercalifragilisticexpialidocious

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 330
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Είναι κάτι μέρες που πάνε όλα, μα όλα στραβά. Ακόμα κι αυτά που δεν θα ‘πρεπε. Και τότε ψάχνεις τρόπους να τα ξεπεράσεις, να φτιάξει το κέφι, να μην σε πάρει από κάτω.

Μερικές από κείνες τις μέρες θυμάμαι τη Μαίρη Πόπινς. Που είχε μια τρομερή ομπρέλα και την πήγαινε από δω κι από κει πετώντας, που έπινε τσάι στο ταβάνι αντί στο πάτωμα, που χόρευε με τους καπνοδοχοκαθαριστές και είχε ένα μαγικό σιρόπι, που με μια κουταλιά γιάτρευε τα πάντα. Πιο πολύ γελάω όμως πάντα με τη μαγική της λέξη, που, ακόμα κι αν την ακούσεις, σου αλλάζει τη διάθεση: “Supercalifragilisticexpialidocious”.

Η Μαίρη Πόπινς, η νταντά που πετάει με την ομπρέλα της και που όλη η δική μου γενιά έμαθε από την ταινία του Ντίσνεϋ (1964, με την Julie Andrews και τον Dick Van Dyke) εξακολουθεί να κάνει πιτσιρίκια —μικρά και λίγο μεγαλύτερα— να γελάνε. Και να πίνουν τσάι στο ταβάνι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1dpCfgi
via IFTTT