Με δάκρυα συγκίνησης ακούσαμε την Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου να περιγράφει την επίσκεψη των ξένων μελών της Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους σε ένα ταπεινό ταβερνάκι και όχι κανένα από εκείνα τα μεγαλόσχημα, όπου γευματίζουν συνήθως εκείνοι οι οποίοι συμπράττουν στην καταδυνάστευση του λαού. Και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια με το πηγαίο, λαϊκό χιούμορ, όταν μας μετέφερε την ερώτηση των απλών, ταπεινών ανθρώπων, που είδαν τους ξένους και αναρωτήθηκαν βρε, μπας και είναι τίποτα τροϊκανοί. Δεν ήταν, βέβαια! Ήταν κι αυτοί απλοί, ταπεινοί άνθρωποι, όχι από εκείνους που καταδυναστεύουν τους λαούς. Ας ακούσουμε την ίδια την Πρόεδρο:
Επειδή όμως η Πρόεδρος της καρδιάς μας είναι γνωστή για την υπερβολική της σεμνότητα, περιγράφει πολύ μετρημένα τη μαγική αυτή βραδιά. Το dim/art και η στήλη Αυτό δεν είναι πίπα συπληρώνουν την περιγραφή.
Η ξένοι που συμμετέχουν στην Επιτροπή καλόπιστα και αφιλοκερδώς μπήκαν απλά και ταπεινά στο ταπεινό, απλό ταβερνάκι. Στη γωνιά, η Ρηνιώ, με πληγιασμένα τα δάχτυλα από τη δουλειά στη φάμπρικα, μπάλωνε την Ελληνική Σημαία, που είχε τόσο φθαρεί στους αγώνες. Παραδίπλα, η Μάνα καθάριζε φρέσκα φασολάκια. Ο απλός και ταπεινός πατέρας κοιτούσε τους λογαριασμούς που είχανε φέρει τα Μνημόνια και αναστέναζε. Κανείς πια δεν πατούσε στο ταπεινό ταβερνάκι. Που λεφτά; Ο λαός πεινούσε και οι μεγαλόσχημοι δεν πήγαιναν σε ταπεινά ταβερνάκια αλλά στα σούσια. Πιο πέρα, ο μικρός Βασιλάκης κοίταζε τη συλλογή του με χαρτάκια ποδοσφαιριστών δακρυσμένος· είχε πάρει την απόφαση να την πουλήσει για να δώσει τα λεφτά στον Πατέρα να βάλει άλλο ένα πιάτο φαγί στο τραπέζι. Ακόμα πιο πέρα, ένα κουτάβι με τρία πόδια έπαιζε με μια μπάλα. Το είχανε μαζέψει, το φτωχό το ζωντανό, και μοιράζονταν μαζί του το λιγοστό τους φαγί. Μπορεί να ήτανε άνθρωποι απλοί και ταπεινοί και να μην είχαν πολλά, είχανε όμως καρδιά μεγάλη, Ελληνική!
Οι απλοί και ταπεινοί αυτοί Έλληνες κοίταξαν τους ξένους καχύποπτα. «Ώρες είναι να ήρθανε τίποτα τροϊκανοί και να έχουμε άλλα» σκέφτηκαν. Αλλά η Πρόεδρος, που ξέρει να μιλά στην καρδιά του απλού Έλληνα, τους καθησύχασε: «Όχι μωρέ, δεν είν’ τροϊκανοί! Απλοί, ταπεινοί άνθρωποι είναι, σαν και σας, σαν και μένα! Ήρθαν να βοηθήσουνε τη δουλειά της Επιτροπής για το Χρέος!» Το πρόσωπο της Ρηνιώς, του Βασιλάκη, της Μάνας, του Πατέρα και του κουταβιού φωτίστηκε αμέσως. Στρώσανε το τραπέζι, δώσανε στους ξένους τις καλύτερες θέσεις. Μπορεί να μην είχανε σούσι και κράνμπερις και πατέ και σορμπέ να τους τρατάρουν, από δαύτα που τρώνε οι μεγαλόσχημοι, είχαν όμως ρετσίνα, ψωμί, ελιές. Και πάνω απ’ όλα, είχανε το πιο πολύτιμο φαγί που βγάζει ετούτη η γης και με χαρά το σερβίρανε στους ξένους φίλους να φάνε και να χορτάσουνε: Αξιοπρέπεια, μωρέ!
(Τα φρέσκα φασολάκια ακόμα τα καθάριζε η μάνα, κι αργούσε να τελειώσει γιατί είχανε ίνες, ας όψονται τα Μνημόνια…)
Ακολουθεί αποκλειστικό φωτορεπορτάζ του dim/art και της στήλης Αυτό δεν είναι πίπα:
«Κόψε κάτι ακόμα, ρε μάστορα, δε βγαίνω…»
«Δεν πιστεύω βρε μπαγάσα να είσαι τροϊκανός, ε;»
«Μα εγώ παράγγειλα παστίτσιο, όχι αξοπρέπεια!»
«Αξιοπρέπεια, κύριος! Αμ πώς;»
«Όπα, όπα, απόψε ασούμε διαγράφεται το χρέος!»
«Όλο το διαγράφω κι όλο εκεί είναι, γαμώ το χρέος μου…»
«Βρεθήκαμε σε ένα ταπεινό ταβερνάκι, όχι από εκείνα τα μεγαλόσχημα, όπου γευματίζουν συνήθως εκείνοι οι οποίοι συμπράττουν στην καταδυνάστευση του λαού…»
Φρέσκα φασολάκια με μνημονιακές ίνες
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Αυτό δεν είναι πίπα
from dimart http://ift.tt/1DP0zwK
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου