My Way

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 300

Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Μη μου κρατήσετε κακία, ξέρω πως ανήκει στα ιερά και στα όσια πολλών, αλλά κάπου, κάποτε, πρέπει κι εγώ να το πω: αντιπαθώ βαθύτατα τον Φρανκ Σινάτρα και απεχθάνομαι τον ύμνο του, το «My Way».

Προσπάθησα – αλήθεια. Προσπάθησα να μ’ αρέσει. Αλλά ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω την αίσθηση «μουσικής ασανσέρ» στα τραγούδια του Σινάτρα (με εξαίρεση ίσως το «Love and Marriage»). Το δε «My Way» το έχω συνδέσει, ίσως άδικα αλλά πάντως πολύ, πολύ γερά, με τη δεκαετία του ’90, με τα πούρα και τα αυτάρεσκα χαμόγελα διάφορων «επιτυχημένων», που το τραγουδούσαν λες και ο Πολ Άνκα το είχε γράψει ειδικά γι’ αυτούς, επ’ ευκαιρία του καινούργιου τους διακοποδάνειου, μάλλον.

Αλλά και πέρα απ’ αυτό, το «My Way» ανέκαθεν μου φαινόταν σαν ένας δοξαστικός ψαλμός στην Αβελτηρία, στη χοντροκεφαλιά τού «αυτός είμαι – τελεία και παύλα», που δεν αναγνωρίζει καμία περίπτωση το «αυτός που είμαι» να είναι, τέλος πάντων, κάτι που επιδέχεται μεγάαααααλη βελτίωση.

Ως εκ τούτων, τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στις διασκευές που το κανιβαλίζουν – φυσικά στη διασκευή των Sex Pistols, αλλά και σε αυτήν εδώ (από τη βρετανική σατιρική εκπομπή «Spitting Image»), που, νομίζω, συμμερίζεται και εκφράζει έξοχα την ίδια πάνω-κάτω άποψη.

Μάργκαρετ Θάτσερ, «My Way».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1HMUJCi
via IFTTT