Πορφυρά ποτάμια

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα— 

Υπάρχει μια πρωτοτυπία στο ψηφισμένο πλέον νομοσχέδιο για την «κατάργηση του των φυλακών τύπου Γ΄». Για πρώτη φορά, η δημόσια διαβούλευση περιλάμβανε και έναν ιδιότυπο και άτυπο «διάλογο» της κυβέρνησης με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε με τις συνεχιζόμενες «καταλήψεις αλληλεγγύης» προς τους «πολιτικούς κρατούμενους», δηλαδή τους τρομοκράτες. Δεν θα με απασχολήσει εδώ η οπτική γωνία αυτού του χώρου ∙ είναι γνωστή η προσήλωση του στην τυφλή βία, στο όνομα πάντα των «ευγενών ιδανικών» μιας «ελεύθερης κοινωνίας χωρίς αφεντικά». Ευτυχώς, η Ανανεωτική Αριστερά έχει λύσει, εδώ και χρόνια, το πρόβλημα της ένοπλης πάλης, καταδικάζοντας απερίφραστα και μετωπικά όλες αυτές τις ανατριχιαστικές αντιλήψεις, που θεωρούν ότι ο θάνατος αποτελεί στοιχείο μετασχηματισμού και χειραφέτησης της κοινωνίας. Αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση επομένως είναι το πώς, με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο – το οποίο, κατά τα άλλα, περιλαμβάνει και πολλές θετικές ρυθμίσεις – η κυβερνώσα «ριζοσπαστική αριστερά» έθεσε σε πρώτη προτεραιότητα την παροχή προνομίων αποφυλάκισης σε διακεκριμένους και κατά συρροή εγκληματίες, όπως ο Σάββας Ξηρός. Η λεγόμενη «φωτογραφική διάταξη» δεν αφήνει άλλωστε περιθώρια παρερμηνείας της ρύθμισης.

Κατανοώ πλήρως την ετοιμότητα της δημοκρατίας να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της με ηθική γενναιοδωρία, ιδίως όταν αυτοί πάσχουν από ανήκεστο βλάβη. Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι γιατί ο υπουργός κ. Παρασκεύπουλος έσπευσε να αντικαταστήσει μια αρμοδιότητα της δικαστικής εξουσίας με υποχρεωτική νομοθετική ρύθμιση. Πράγματι, ο Σάββας Ξηρός πάσχει διαπιστωμένα από βαριά μορφή αναπηρίας, όχι «επειδή τον τύφλωσε η Πολιτεία», όπως ισχυρίστηκε αρχικά ο υπουργός, αλλά επειδή έσκασε μια βόμβα στα χέρια του∙ μια βόμβα που κατασκευάστηκε για να σπείρει τον θάνατο σε αθώους πολίτες. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 5 φορές ισόβια και σε 25 χρόνια κάθειρξη για δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Στα χρόνια της κράτησής του, πολλές φορές είχε προσκομίσει στο δικαστήριο έγγραφη βεβαίωση από την διεύθυνση του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού ότι το παρόν νοσοκομείο δεν πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις νοσηλείας για τα σοβαρά προβλήματα υγείας του. Και νομίζω πως είχε δίκιο. Ο δικαστής λοιπόν θα μπορούσε να αποφασίσει για τις συνθήκες κράτησής του, με βάση την επιβαρυμένη πλέον υγεία του κρατούμενου και την πλήρη αδυναμία του συγκεκριμένου νοσοκομείου να του προσφέρει περίθαλψη. Ο υπουργός όμως πρόλαβε τον δικαστή, δίνοντας μια δήθεν «πολιτική λύση» στο πρόβλημα∙ μια λύση, που φοβάμαι ότι αναπαράγει μια ορισμένη ιδεολογική μεροληψία όχι τόσο για το είδος της ποινής όσο για το είδος και την υφή του λεγόμενου «πολιτικού εγκλήματος». Για ένα κομμάτι, άλλωστε, της ριζοσπαστικής Αριστεράς η σύγχυση ανάμεσα στον «δικαιωματισμό» και στα δικαιώματα δεν λύθηκε ποτέ. Και προφανώς η σύγχυση δεν αφορά τον διαπρεπή νομικό κ. Παρασκευόπουλο αλλά ένα μεγάλος μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίστηκε τους «μπαχαλάκηδες».

Οι αντιδράσεις στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο ξεπέρασαν την αίθουσα του ελληνικού κοινοβουλίου και τις οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατίας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η ανακοίνωση αξιωματούχου του State Department ήταν ιδιαίτερα οργισμένη, σε μια κρίσιμη, μάλιστα, στιγμή για τη χώρα: «Μας ανησυχεί το γεγονός ότι η προτεινόμενη ελληνική νομοθεσία, που φαινομενικά αποσκοπεί στην βελτίωση της διαβίωσης των κρατουμένων με προβλήματα υγείας, θα μπορούσε να οδηγήσει στην πρόωρη αποφυλάκιση καταδικασμένων τρομοκρατών υπεύθυνων για την πρόκληση τρομερής ζημιάς στην Ελλάδα, μέσω πολλαπλών επιθέσεων για πάνω από 27 χρόνια, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν Έλληνες πολίτες, Αμερικανοί, και άλλα θύματα».[1]

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο τι λέει το State Department αλλά τι προκρίνει η ίδια η ηθική διάσταση της δημοκρατίας. Πράγματι, σε χώρες με μακρά ιστορία της τρομοκρατικής δράσης, η αμνηστία ως μορφή «πολιτικής συγχώρεσης» των δραστών ήταν μια μορφή άρσης του αξιόποινου χαρακτήρα ορισμένων πράξεων, με γνώμονα την επιείκεια αλλά και την ειλικρινή μεταμέλεια των δραστών. Με άλλα λόγια, η «πολιτική της συγχώρεσης» προϋποθέτει και το ρητό ή υπόρρητο έστω «αίτημα της συγνώμης». Δεν έτυχε να ακούσω ή να διαβάσω πουθενά κανένα τέτοιο αίτημα από την παρέα του κ. Ξηρού και των κουκουλοφόρων φίλων του. Στην περίπτωση της ελληνικής τρομοκρατίας, το μόνο που βλέπω, αντίθετα, είναι να κυλάνε ακόμη τα πορφυρά ποτάμια του αίματος, προξενώντας ανήκεστο βλάβη στην ίδια τη δημοκρατία.

[1] Πηγή: «Στα κάγκελα» οι ΗΠΑ για την αποφυλάκιση Ξηρού: Οργισμένη ανακοίνωση από το Στέιτ Νιτπάρτμεντ | iefimerida.gr http://ift.tt/1yKjuxw

Εικόνα εξωφύλλου: από την ομαδική έκθεση καλλιτεχνών κατά της τρομοκρατίας με τίτλο «Bits and pieces» (Καράτσι 2010). Δεν κατορθώσαμε να βρούμε το όνομα του δημιουργού του συγκεκριμένου έργου.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

from dimart http://ift.tt/1zB6N2F
via IFTTT